Σπέρνω εξαιρετικούς στίχους στο κορεσμένο έδαφος του εφήμερου, το λιπαίνω με αλληγορίες και μεταφορές ευελπιστώντας να γονιμοποιηθεί και να βλαστήσει· έπειτα από την ολοκλήρωση ενός πλήρους κύκλου μάλλον έχω χρεία αγρανάπαυσης καθόσον.

Αλεκ Σχινάς, Ο Ζύθος: «Πέρα απ’ τα σύνορα των ανθρώπων/ πέρα από τα υγρά βαθύσκια δάση της Αγάπης/ κι απ’ τις γυμνές βραχοκορφές του Λογισμού/ στο κέντρο μιας ατέρμονης ερήμου/ υπήρχανε κοιτάσματα ενός σπάνιου ισότοπου της Λύτρωσης./ Είχα εγκύψει σε παμπάλαιους χάρτες, και υποψιάστηκα./ Είχα μιλήσει σε σοφούς και έμαθα./Βαθιά είχα ονειρευτεί και πίστεψα./ Ξεκίνησα για κει…/ Την πρώτη μέρα, έξω από την πόλη, συνάντησα ένα υπαίθριον κέντρον:/ Ζυθεστιατόριον Η Ανεσις./ Είπα να κάμω κομμάτι στέκι εκεί, να πιω έναν ζύθον./ Ο κήπος ήταν δροσερώτατος και τα καθίσματα εξόχως αναπαυτικά./ Κρυμμένα μέσα στα φυλλώματα ακούγονταν τζιτζίκια και πουλιά./ Και ο ζύθος απεδείχθη γευστικώτατος./ Ενιωσα, ξάφνου, τόσο μαγεμένος, ώστε παρήγγειλα και άλλον ζύθον…/ Με δυσφορία διενοήθην, προς στιγμήν/ το ενδεχόμενον της συνεχίσεως του ταξιδίου μου./ Ηρχισα, ήδη, να συλλαμβάνω το επισφαλές του όλου εγχειρήματος./ Παρήγγειλα και τρίτον ζύθον…/ Τα όνειρα, εσκέφθην, είναι, βεβαίως, απατηλά./ Αι γνώμαι των σοφών ερμητικαί και αλληλοσυγκρουόμεναι./ Οι χάρται τους οποίους συνεβουλεύθην, οι παμπάλαιοι χάρται/ ήσαν ενδεχομένως λανθασμένοι. Χωρίς πολλήν χρονοτριβήν, κατέληξα εις σαφήν επίγνωσην/ του ανεπαρκούς των αρχικών μου δεδομένων./ Οθεν έλαβα την απόφασιν να μην κουνήσω ρούπι από κει!/ Επιπροσθέτως δε, παρήγγειλα και τέταρτον, και πέμπτον, και έκτον ζύθον!../ Και άλλους ζύθους… – πολλούς ζύθους!../ Κι απέ: ουζάκια!..»

Αλεκ Σχινάς, Το άνθος: «Αυτό το άνθος δεν πρέπει να 'τανε για μας/ εμείς κατηναλώσαμεν ολόκληρον τον χρόνον της ημέρας μας/ σε αφελείς και αδέξιες επιδόσεις./ Ατημέλητοι, με το χέρι στην τσέπη, περιπλανήθημεν/ ανά τους δρόμους και τας πλατείας αυτής της πόλεως./ Ιδανικά αδιάφοροι, εγκαταλείψαμε την προσοχή μας/ σε κάθε λογής επουσιώδεις περισπασμούς./ Σπαταλήσαμε απερίσκεπτα την περιουσία μας,/ αγοράζοντας και μασουλώντας συνεχώς/ στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!/ Είναι, νομίζομεν, περιττό να τονισθή/ ότι απέσχομεν από κάθε σκέψη σχετική με συστηματικάς δραστηριότητας-/ ή, πόσω μάλλον, με ιπποτικά κατορθώματα/ ή ιδανικούς έρωτες και τα παρόμοια./ Κυρίως ειπείν: απέσχομεν από πάσαν σκέψιν!/ Αυτό το άνθος, επομένως, δεν πρέπει να 'τανε για μας./ Γιατί, όταν περί το μεσονύκτιον, επιστρέφοντας,/ διερχόμεθα από εκείνον τον ημίφωτο δρομάκο,/ όταν, λέγω, πίσω από τα βαριά παραπετάσματα/ του υψηλοτέρου παραθύρου ενός παμπάλαιου μεγάρου/ πρόβαλε κείνο το αβρό παρθενικό χεράκι/ Και μας το επέταξε τρέμοντας,/ εμείς, όλως ανέτοιμοι και αναρμόδιοι ως είμεθα,/ το αρπάξαμε μηχανικά στον αέρα/ Και το φάγαμε- το άνθος! Καταλαβαίνετε;/ Το φάγαμε, το μασουλήσαμε και αυτό,/ με την ίδια ακριβώς ανευθυνότητα/ που όλη τη μέρα μασουλούσαμε/ στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!../ Ω! ασφαλώς, ασφαλώς!/ Αυτό το άνθος δεν πρέπει,/ δεν μπορεί να ήτανε για μας!..»

Κατόπιν τούτων η ατμόσφαιρα μετεωρίζεται καλοσύνες.

Μετέωρος [email protected]