Την κάναμε την πλάκα μας με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, ας όψεται και η επιστολή του Πάνου Παναγιωτόπουλου. Καιρός να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να παραδεχτούμε ότι αυτό το παιδί και μυαλό και σοβαρότητα έχει. Κι αν στο Φεστιβάλ του Βερολίνου πιάστηκε εξαπίνης στο ελληνικό δόκανο των Μαρμάρων του Παρθενώνα, ξέροντας ελάχιστα για το θέμα, μέσα σε λίγες μέρες εξελίχτηκε σε μια… άλλη Λίνα Μενδώνη. Εξπέρ στο θέμα, σαν να πέρασε ώρες διαβάζοντας ακόμα και πρακτικά συνεδρίων!

Η απάντησή του στον Μπόρις Τζόνσον είναι καταπέλτης. Ας θυμίσουμε ότι ο πληθωρικός αυτός άνθρωπος, δήμαρχος Λονδίνου με τους Συντηρητικούς από το 2008, χωρίς να ντραπεί τις κλασικές σπουδές του στην Οξφόρδη, χαρακτήρισε τον Τζορτζ Κλούνεϊ… Γκέρινγκ, αφού, ως άλλο πρωτοπαλίκαρο του Χίτλερ, έχει κι αυτός στόχο να απογυμνώσει το Βρετανικό Μουσείο από τους θησαυρούς του!

Πρέπει πολύ να ενοχλήθηκε ο Τζορτζ Κλούνεϊ, άλλωστε ο Τζόνσον χρησιμοποιούσε και διάφορα προσβλητικά λογοπαίγνια στην επιστολή του. Και του το ανταπέδωσε. «Είμαι μεγάλος θαυμαστής του δήμαρχου και είμαι σίγουρος ότι ο αξιότιμος φίλος μου δεν είχε πραγματικά την πρόθεση να με συγκρίνει με τον Χίτλερ», δήλωσε. «Θα το αποδώσω σε μεγάλη δόση υπερβολής υποβοηθούμενη από μερικά ουίσκι. Εχω βρεθεί κι εγώ μια δυο φορές στην ίδια θέση, έτσι δεν του κρατάω κακία», ξεκινάει η απάντησή του. Και εξελίσσεται σε πραγματεία περί Μαρμάρων.

«Οταν έχεις να κάνεις με πραγματικά γεγονότα και όχι με φανταστικές ιστορίες, δεν χρειάζεται παρά να ρίξεις μια ματιά στις αποφάσεις της Unesco, που έχουν γίνει αποδεκτές από όλες τις πλευρές. Μια δύναμη κατοχής δεν μπορεί να πουλήσει την εθνική κληρονομιά της χώρας που έχει καταλάβει.

»Συναφές είναι και το γεγονός ότι οι Τούρκοι κατακτητές αφαίρεσαν με βίαιο τρόπο τα Μάρμαρα από τον Παρθενώνα και τα πούλησαν. Ενα ενιαίο μνημείο κόπηκε σε κομμάτια. Σαν να πουλιόταν το κεφάλι από το άγαλμα του Δαβίδ στην Αγγλία, το χέρι του στο Βατικανό και ο κορμός του στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης.

»Η κουβέντα αυτή αφορά πολλά έργα τέχνης σε κάθε σχεδόν χώρα. Ο καλύτερος τρόπος να την αρχίσουμε είναι από το πιο προφανές και οφθαλμοφανές. Κάθε φορά που ρωτιούνται μέσω δημοσκοπήσεων οι Βρετανοί, τάσσονται συντριπτικά υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων. Και ο υπόλοιπος κόσμος ακολουθεί. Ολα αυτά, βέβαια, εάν θέλουμε να ασχοληθούμε με γεγονότα. Αυτά είναι τα γεγονότα. Αλλά, ίσως, είναι πιο εύκολο να με συγκρίνει κανείς με τον Χίτλερ».

Επιμ.: Β. Γεωργ.