Του Κ. Μανωλιουδάκη

Η προχθεσινή επαφή των πλευρών Δημήτρη Γιαννακόπουλου και Γιάννη Αλαφούζου μπορεί να ερμηνεύτηκε ως «κίνηση καλής θέλησης» -και να ήταν πράγματι έτσι- ώστε να γεφυρωθούν οι όποιες διαφορές. Κανένας εν τούτοις δεν είναι σε θέση να πει με κατηγορηματικό τρόπο ότι στο τέλος του δρόμου θα υπάρξει συνεργασία και συμπόρευση. Ούτε φυσικά και το αντίθετο.

Η Ιστορία μάς έχει διδάξει άλλωστε ότι τα πρόωρα συμπεράσματα, όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό και ειδικότερα για τους διοικητικούς του ηγέτες, απαγορεύονται διά ροπάλου. Αυτονόητο συνεπώς, ότι περισσότερα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν μετά την κατ’ ιδίαν επαφή τους η οποία εκτός σοβαρού απροόπτου θα πραγματοποιηθεί τελικά αύριο, Πέμπτη.

Ως «κενή» και κοινή ημέρα εντοπίστηκε η αυριανή, στο φιξάρισμα που έγινε χθες μεταξύ των γραφείων των δύο πλευρών. Και φυσικά η «ταμπακέρα» δεν πρόκειται να είναι η «Δίκη» του Θωμαΐδη και όσα ειπώθηκαν σε αυτήν…

Το διακύβευμα της συνάντησης Γιαννακόπουλου-Αλαφούζου είναι η ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Τα υπόλοιπα μπορεί να είναι παρεπόμενα. Ανούσιες επικοινωνιακές στρατηγικές, ενδεχομένως «προειδοποιητικές βολές», ένα αφελές λάθος, μια παράλειψη ή ένα «στράβωμα».

Οπως και να έχει, όμως, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η ουσία δεν αλλάζει: το μπάσιμο μέσω της «πρότασης βοήθειας» του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, το ύψος του ποσού που επιθυμεί να ρίξει στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός, ο ρόλος που θα ήθελε να έχει «παραγοντικά» σε αυτήν και κυρίως οι όροι και οι προϋποθέσεις που θα τεθούν, αποτελούν το «ζουμί» της επόμενης μέρας του συλλόγου.

Δεύτερο σημείο-κλειδί αποτελεί η στάση που θα τηρήσει ο Γιάννης Αλαφούζος, ο οποίος ναι μεν έχει δημόσια χαρακτηρίσει καλοδεχούμενη τη συμμετοχή του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ και την οικονομική του συνεισφορά, πλην όμως δεν παύει να είναι μια «αόριστη» καταφατική απάντηση, σε μια «αόριστη» εκδήλωση βοήθειας.

Κοινώς, όταν πέσει στο τραπέζι συγκεκριμένη, ολοκληρωμένη πρόταση από τον Γιαννακόπουλο και ακουστεί επίσης μια συγκεκριμένη απάντηση από τον Αλαφούζο, τότε θα γνωρίζουμε εάν πάμε σε «πόλεμο», σε «ανακωχή» ή σε συμπόρευση.

Αλλωστε, ούτε το ύψος της χρημάτων έχει γνωστοποιηθεί ούτε με ποια μορφή μπορεί να μπουν στην ομάδα αυτά τα λεφτά (μέσω αύξησης μετοχικού κεφαλαίου ή ως χορηγία, για παράδειγμα) ούτε αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί μέρος ή όλο το ποσό, για να μπορέσει η ομάδα να πάρει την πολυπόθητη αδειοδότηση.

Μόνο φήμες ακούγονται αλλά διάσπαρτες και δίχως ίχνος εγκυρότητας.

Μέγα ερώτημα είναι επίσης αν υπάρχει περίπτωση να ζητηθεί οποιουδήποτε είδους αντάλλαγμα. Δεν είναι και τόσο εύκολο άλλωστε για έναν επιχειρηματία να ρίχνει χρήματα κάπου και αυτά τα χρήματα να τα διαχειρίζεται άλλος, χωρίς κανενός είδους απαίτηση από την πλευρά Γιαννακόπουλου προς τον Αλαφούζο.

Η Ιστορία, εξάλλου, μας έχει διδάξει ότι οι συνεργασίες στο ποδόσφαιρο και δη στον Παναθηναϊκό δεν ευδοκιμούν εύκολα.

Μπορεί οι δύο άνδρες να υποτάξουν τα πανίσχυρα «εγώ» τους και να προτάξουν το «εμείς» για το καλό του Παναθηναϊκού; Αν ναι, τότε τα πάντα θα γίνουν ευκολότερα. Αν όχι, τότε με μαθηματική ακρίβεια θα (ξανα)αρχίσουν τα… όργανα και ο Παναθηναϊκός θα βρεθεί προ των πυλών ενός ακόμη «εμφυλίου» και των συνεπειών του.

Απ’ αυτούς εξαρτάται…