Της Βένας Γεωργακοπούλου

Αν είχε διαβάσει ο Κατρούγκαλος την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, τέλος Γενάρη, για την Ουκρανία, θα έπρεπε να είχε νιώσει πως δεν περνάει πια η επιστημονική μπογιά του. «Τα κράτη λειτουργούν με βάση τις δημοκρατικές διαδικασίες και τη θέληση της πλειοψηφίας και όχι υπό την πίεση βίαιων μειοψηφιών», έλεγε τότε η αξιωματική αντιπολίτευση σε εκείνον που είχε βαλθεί να μας πείσει, κυκλοφορώντας από πάνελ σε πάνελ, πως μπροστά στην τυραννία ενός αυταρχικού καθεστώτος (βλέπε Ελλάδα της τρόικας και μικρόκοσμο των πανεπιστημίων) η βία είναι καλό.

Πάμε τώρα ένα ταξιδάκι σε άλλη ήπειρο. Αν διάβασε ο κ. καθηγητής την ανακοίνωση του κόμματός του για τη Βενεζουέλα, ε, σίγουρα θα έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη. Οι εκφράσεις «ακραίες ομάδες της αντιπολίτευσης», που «κλιμακώνουν τη βία» και απειλούν «τη δημοκρατία, την ειρήνη και την πρόοδο» θα μπορούσαν, κάλλιστα, να είναι ξεπατικωτούρα από ανακοίνωση του Δένδια. Η άτιμη η εξουσία, έτσι και σου κάτσει, άλλο άνθρωπο σε κάνει.

Με μια μεγάλη διαφορά. Στην καλή μας την Ευρώπη κανένας δεξιός Δένδιας και καμιά αριστερή κυβέρνηση δεν θα διανοούνταν να οργανώσουν όπως ο Τσάβες και ο Μαδούρο οπλισμένες ομάδες οπαδών τους (οι μουλάδες του Ιράν, μάλιστα, το κάνουν). Και ούτε όποιος κερδίσει εκλογές με μικρή διαφορά θεωρεί ότι η άλλη μισή χώρα αποτελείται από «φασίστες», ακόμα κι αν βγει στους δρόμους και διαμαρτύρεται για πληθωρισμό, εγκληματικότητα, ανελευθερία των ΜΜΕ και φραγή στο twitter. Αυτά τα αντιδραστικά τα διάβασα στην αριστερή «Λιμπερασιόν», που έχει ανταποκριτή στο Καράκας, ενώ η Ρένα Δούρου, που παίζει τα λάτιν στα δάχτυλά της, δεν έχει καιρό· αυτή την εποχή εντρυφεί στα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Τα είδα και στην «Γκάρντιαν», που τόσο πάει τον Τσίπρα, θεό τον έχει κάνει.

Στην Ευρώπη, επιπλέον, ακόμα κι αν μια μειοψηφία τα κάνει λίμπα -έχουμε και στην Ελλάδα τέτοιες, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ σφυρίζει κλέφτικα-, ακόμα κι αν κάποιοι ονειρεύονται (κακώς) να ανατρέψουν με τις μαζικές τους κινητοποιήσεις μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, δεν αρχίζει η αστυνομία να πυροβολεί στο ψαχνό. Στην Ουκρανία και τη Βενεζουέλα αυτό ακριβώς γίνεται.

Γι’ αυτό και η αυτοπεποίθηση των ανακοινώσεων του ΣΥΡΙΖΑ δεν με ξεπερνά απλώς, με τρομοκρατεί. Το από ’δώ ο καλός Μαδούρο, από ’κεί οι ξενοκίνητοι, αμερικανόδουλοι, πλούσιοι, αντεπαναστάτες με οδηγεί να κάνω προσωπικές προβολές εν όψει της διακυβέρνησης της χώρας από τον Τσίπρα. Λες; λέω. Κοιτάω και τη διπλανή φωτογραφία από την ειρηνική πορεία της Τετάρτης στο Καράκας και σκέφτομαι ότι αν έχει τόσο πολλούς φασίστες η χώρα-πρότυπο της Λατινικής Αμερικής, αυτή που έδωσε φαγητό και γη στους φτωχούς και θεοποίησε τον Τσάβες, κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Οχι βέβαια τίποτα μυστικές συναντήσεις των δύο νεκρών φοιτητών με Αμερικανούς πράκτορες. Αλλά τη γνωστή στη Λατινική Αμερική (ευτυχώς όχι στην Ευρώπη, μόνο στη δικιά μας, ιδιαίτερη, γωνίτσα) παλιομοδίτικη, μανιχαϊστική κουλτούρα ενός είδους Αριστεράς. Αυτής που την ηρεμία και την ειρήνη τις επικαλείται μόνο όταν χάνει τη δύναμή της στον κυρίαρχο κάποτε λαό.