ΘΑΜΩΝ ΣΤΟΥ ΛΩΡΑ, στο Μικρό και σ' άλλα μπαρ επειδή ήξερε πως «η ιστορία φυσικά δεν μας περιμένει στη στάση του τρόλλεϋ» και ότι «η γραπτή ποίηση/ σωριάστηκε στο στήθος μου/ σαν ένα τίποτα». Το όλον, Νίκε Καρούζε, η ύπαρξη που απογυμνώνεις ξεκλειδώνοντας τα μυστικά της.

ΔΙΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΘΟΜΑΙ ΑΕΡΓΟΣ Ποτέ στ' αλήθεια δεν το 'μαθα/ τι είναι τα ποιήματα./ Είναι πληγώματα/ είν' ομοιώματα/ φενάκη/ φρεναπάτη;/ φρενάρισμα ίσως;/ ταραχώδη κύματα;/ τι είναι τα ποιήματα;/ Είν' εκδορές απλά γδαρσίματα;/ είναι σκαψίματα;/ είναι ιώδιο; είναι φάρμακα;/ είναι γάζες επίδεσμοι/ παρηγόρια ή διαλείμματα;/ Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα./ Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.

ΑΡΝΗΣΙΚΑΚΟΣ Θα πεθάνω ζητώντας έναν ήλιο/ στα μεγάλα χρονικά μυστήρια/ κομματιάζοντας τη νύχτα μ’ ένα σμήνος από γαλαξίες/ αιωρούμενος δίχως τη μητρυιά μας/ την αλύγιστη Βαρύτητα/ δίχως τα δάκρυα που μας επιβάλλει η Ελλάδα/ τούτ’ η χώρα που παιδεύει τα δροσερά ελληνόπουλα/ κι ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους.

ΩΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Σκεφτόμουνα το ταυτόχρονο που παραπαίει/ continuum x,y,z ο άρτιος φευγάτος αριθμός/ οπού δεν αποπατεί υπόλοιπο/ 300.000 km/sec η αντιφωνία στα μοσκομύριστα/ μουσικά φιλέτα/ δεν την γλεντήσατε εσείς ωρέ χαζοχελιδονάδες/ τη διαμάχη Παραβολής και Ευθείας/ κι ωστόσο η φιλαλήθειά τους είν' εφάμιλλη./ Απάριθμος ανεβαίνω στα μυθικά μου λαλέοντα/ η πραγματική μας εθνικότητα: θνήσκουμε.

ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ ή μήπως όχι;/ σκέψου να ανήκε στο κράτος/ ο ύπνος/ τα πράματα θάτανε δύσκολα/ θ’αγοράζαμε ύπνο με δελτίο; ή ελεύθερα; και πόσο;/ κι αν είχε παραχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία ποια/ η τιμή του σήμερα;/ θα πεθαίναμε από εγρήγορση χωρίς χρήματα;/ οι πάσχοντες από αϋπνίες τυχερώτεροι λιγάκι-/ δεν είν' έτσι;/ για σκέψου να μη μας ανήκε ο ύπνος.

ΚΩΜΑΖΟΝΤΑΣ Θα πάω σήμερα μοιραία πάλι στις ίδιες προελεύσεις/ με διυλίζει η επ’ άπειρον ερήμωση/ -τι να κάνω όμως; να πιάσω να αραδιάζω/ αρχαίες λέξεις απ’ το σάπιο λεξικό μου στην τύχη;/ Αχ πόσο θυσίασα την ανάσα μου στο κάπνισμα/ τι καφέδες ασυλλόγιστοι κι αλκοόλ ανενδοίαστο/ δεν έχω καταλάβει ωστόσο/ τι ακριβώς/ πώς οδηγιέμαι προς το θάνατο…/ Μήπως έπρεπε νάχω γίνει δικηγόρος; να συντάσσω ευχάριστα/ προτάσεις πριν απ’ την τηλεόραση/ καληνυχτίζοντας τα παιδιά μου στα κρεβατάκια τους;/ Μήπως έπρεπε να αγορεύω στα ποινικά δικαστήρια/ γεμίζοντας την τσέπη μου με φοβερά χιλιάρικα;/ Δεν ξέρω/ δεν γίνεται τώρα/ να ξανανακατέψω την τράπουλα.

ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟΝ Ευχαριστήρια στους δασώδεις ανέμους./ Διπλοπενιά ο κόσμος της φιλοσοφίας/ σκονάκια θεότητας και σίγουρης ευτυχίας/ μέριμνα είν' αυτό το βλέμμα ή οίστρος ακολασίας;/ Προς θεού ω Κορίνθιοι παραγίνηκε πια/ η τροπική σας υλοφροσύνη. Καταφερτζήδες του πνεύματος και των στίχων/ ευκλεώς στοιχηθείτε…

ΗΧΟΜΟΝΩΣΗ Χάραζε τώρα ξάστερα ιερογλυφικά·/ βγες και λυτρώσου /να μια γελοία προσταχτική/ το Ασύνεχο./ Η μια μου λέξη ας κοροϊδεύει πάντα την άλλη/ στο υπόγειο της γλώσσας η λαλέουσα μαύρη αιθάλη./ Τα κύτταρά μου είναι πλασμέν’ από απελπισία.

Κατσουφιάζουν και δακρύζουν τα μετέωρα.

Μετέωρος  [email protected]