Εβδομήντα και ένα χρόνια μετά την ιδρυτική σύσκεψη της ΕΠΟΝ (Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νεολαίας), στις 23 Φεβρουαρίου 1943, έχουμε πλέον και την απαραίτητη απόσταση στον χρόνο και την πρόσθετη, εκ των υστέρων, γνώση για να μιλήσουμε πιο ουσιαστικά γι’ αυτήν. Να αποτιμήσουμε τη θέση της στην Ιστορία αλλά και να εξετάσουμε τα όσα ο τότε αγώνας του λαού μας έχει να υποδείξει στο σημερινό αντίστοιχο.

Το πρώτο είναι σχετικά εύκολο: είναι και θα είναι αδιανόητο να προσεγγίσει κανείς την ευρωπαϊκή ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς να μιλήσει για την Αντιφασιστική Αντίσταση των Λαών. Είναι και θα είναι αδιανόητο να ασχοληθεί κανείς με την ελληνική Ιστορία στον πόλεμο και στην Κατοχή χωρίς να μιλήσει για την Εθνική Αντίσταση, για το ΕΑΜ, για τον ΕΛΑΣ, για την ΕΠΟΝ. Οι καλοσχεδιασμένες και μάλλον καλοπληρωμένες προσπάθειες των αναθεωρητών της Ιστορίας –γνησίων τέκνων της καπιταλιστικής παλινόρθωσης της μετά το 1989 εποχής– μόνο ρηχά και πρόσκαιρα αποτελέσματα μπορεί να έχουν, ακόμα και στην Ελλάδα στην οποία τόσα επένδυσαν.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Μαργαρίτη στην σελίδα 12 της «Εφημερίδας των Συντακτών» που κυκλοφορεί.

efsyn.gr