Μέσα στο ημίφως του μικρού θεάτρου της Στέγης, που φιλοξενούσε το 1ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων, κι απ’ την απόσταση των πίσω καθισμάτων που βρισκόμουν, έμεινα με την εντύπωση πως κάποιος κάνει ντους στη μέση της σκηνής. Λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πως μια άλλη διεργασία γινόταν μέσα σ’ αυτό που έμοιαζε με κουρτίνα μπάνιου. Μια νύμφη, ίσως, που έβγαινε απ’ το κουκούλι της. Κι αυτό με κάποιο ερωτηματικό. Τελικά, ξεπρόβαλε, μέσα απ’ τις κουρτίνες, ντυμένη (διαψεύδοντας την αρχική μου σκέψη), η Λενιώ Κακλέα (φωτ.).

Με φιλάρεσκες κινήσεις χορογραφημένες από τη Λουσίντα Τσάιλντς (της γενιάς του Judson Church Theater) και βοηθό την ίδια, προσπάθησε να μας δώσει μέσα στα περίπου 30 λεπτά που κράτησε το έργο με τίτλο «deux∙l» «μια πλούσια εικονογραφία της θηλυκότητας», όπως διάβασα στο πρόγραμμα εκ των υστέρων, μια και δεν το είχα αντιληφθεί! Ομως θα αδικούσα τη νεαρή χορεύτρια Κακλέα, αν δεν τόνιζα την ωραία σκηνική παρουσία της με τις ευέλικτες κινήσεις που υποστηρίχθηκαν με ζέση από τη μουσική του Ryoji Ikeda και επιπλέον το δικαίωμα στην αναζήτηση και τον πειραματισμό, όπως της επιτρέπει ένα Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων. Αρκεί αυτά τα τελευταία να ξυπνούν το ενδιαφέρον του θεατή.

Λίγο μετά, στον ίδιο χώρο, παρακολουθήσαμε το «Contreplongees» (φωτογράφιση από κάτω προς τα άνω), της Παναγιώτας Καλλιμάνη, όπου η ίδια η χορογράφος μαζί με τους χορευτές Λόρι Γιανγκ και Εμίλιο Ουρμπίνα και με αφορμή την ψυχολογία των αστέγων προσπαθεί να κάνει μια ενδοσκόπηση αναλύοντας τα δικά της συναισθήματα.

Εντυπωσιακές είναι οι συμμετοχές της Καλλιμάνη ως χορεύτριας σε έργα σημαντικών ανθρώπων του χορού, όπως το πρώην ζεύγος Μπουβιέ-Ομπάντια, Καρλότα Ικέντα, Τζόζεφ Νατζ κ.ά… Ομως δεν φαίνεται να βοήθησαν πολύ στην ωρίμανση μιας αξιοπρόσεκτης προσωπικής της άποψης. Τόσο ώστε να εντυπωσιάσει τον θεατή όχι μόνο με τους θορύβους και τις αλλοπρόσαλλες κινήσεις, αλλά με κάτι που αγγίζει τον άλλο.

Μίρκα Ψαροπούλου