Μόλις κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Αλλιώς», ολοκληρώνει τις πολύ πετυχημένες εμφανίσεις της στο Passport κι έχει πολλά σχέδια. Πάντα με νέους καλλιτέχνες, που τους πιστεύει και τους στηρίζει

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Μην κοιτάτε τον σημερινό ή τον χθεσινό καιρό με τις βροχές και τη συννεφιά. Την Παρασκευή, που με υποδέχτηκε η Δήμητρα Γαλάνη στο σπίτι της στο Γκάζι, είχε έναν τεράστιο ανοιξιάτικο ήλιο απ' έξω. Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά, έμπαινε πολύ φως, το σπίτι είναι λιτό και όμορφο, γεμάτο με μουσική. Δύο πιάνα, cds αναρίθμητα, ηχεία μεγάλα, σπίτι για να μη θέλεις να βγεις έξω ούτε καν για καφέ στην πλατεία. Παρασκευή μεσημέρι ήμουν εκεί, την επομένη της τακτικής εβδομαδιαίας live εμφάνισής της (τις Πέμπτες) στο Passport του Πειραιά – μία ακόμα Πέμπτη απομένει, η μεθαυριανή, νέα παράταση δεν πρόκειται να δοθεί. «Θα κάνω όμως κάτι ακόμα στην Αθήνα. Επίσης κάτι στη Θεσσαλονίκη και πολύ επιλεγμένα πράγματα το καλοκαίρι στην επαρχία, σε χώρους που διαθέτουν υπόσταση» λέει. «Με την ίδια νεανική ομάδα που είμαστε τώρα».

Η Δήμητρα μόλις κυκλοφόρησε το νέο της άλμπουμ. Το «Αλλιώς» σε μουσική δική της και του Μάκη Μουράτογλου και σε στίχους του Παρασκευά Καρασούλου. «Είναι ένας δίσκος που θα ήθελα να τον τραγουδάω όλον, τον γλεντάω πολύ. Ενας δίσκος καρδιάς, στον οποίο ακουμπήσαμε την ψυχή μας». Το «Αλλιώς» είναι η ιστορία μιας γυναίκας που ξυπνάει από έναν εφιάλτη και βλέπει πως δεν πάει άλλο – ακριβώς η κατάσταση στην οποία βρίσκεται τώρα η δημιουργός. «Είναι γελοίο να γκρινιάζεις συνέχεια. Η γκρίνια δεν βγάζει πουθενά, αντιμετωπίζεις τη δυσκολία και προχωράς. Το δράμα της ιστορίας, βέβαια, είναι πως κάποιοι συνεχίζουν να κερδίζουν από αυτές τις καταστάσεις. Βρισκόμαστε σε οριακό σημείο, εκεί που δεν πάει άλλο. Οταν φτάσεις σε κατάσταση απελπισίας κάνεις ενδοσκόπηση και ψάχνεις να βρεις τι φταίει σε σένα πρώτα».

Φταίμε όλοι δηλαδή; «Φταίξαμε, γιατί παραδοθήκαμε σε μία κατάσταση. Φταίω κι εγώ, αν και τα λέω πολλά χρόνια τώρα· είχα γίνει η δυσάρεστη στις παρέες μου, ήμουν η απαισιόδοξη. Ε, λοιπόν, τώρα γίνομαι αισιόδοξη, ίσως επειδή αυτό το πράγμα που περνάμε το είχα ζήσει ήδη. Και τη βαθύτατη θλίψη και το γκρέμισμα. Προσωπικά κατέρρευσα όταν κάηκε όλη η Ελλάδα, η Πελοπόννησος, η Πάρνηθα και το Πήλιο. Οταν μετά εξαγοράστηκε η ψήφος των ανθρώπων και ξαναβγήκε η ίδια η κυβέρνηση. Ενιωσα συντριβή, σοκαρίστηκα. Κλείστηκα στο σπίτι μου, αρνιόμουν να βγω, έγραψα ένα συγγνώμη στο site μου προς τα νέα παιδιά για όσα κάνει η γενιά μου και μπήκα σε βαθιά κατάθλιψη. Τώρα βγαίνω για να πολεμήσω, επειδή νιώθω δυνατή».

Κάθεται στον καναπέ σταυροπόδι, ανοίγει τα χέρια της σαν αγκαλιά, τα μάτια της είναι γεμάτα αισιοδοξία και μιλάει για τη νέα γενιά με θαυμασμό. «Οποιος δεν ασχολείται με τους νέους καλλιτέχνες είναι βλαξ. Τους ακούς, τους παρατηρείς και τους προσέχεις, γιατί μαθαίνεις από αυτούς χιλιάδες πράγματα. Υπάρχει πολύ νέο αίμα στη μουσική σήμερα, δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας μας. Ιδιαίτερα η γενιά της 4ης Ακρόασης του Παρασκευά Καρασούλου είναι σπουδαία. Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις τη συμπυκνωμένη εμπειρία παιδιών 15 και 17 χρονώ, των παιδιών της κρίσης. Γι' αυτό δεν μπορώ παρά να είμαι αισιόδοξη για το μέλλον. Απογοήτευση νιώθω για το παρόν της γενιάς μου. Ντράπηκα βαθιά για τη γενιά μου, έγινα ένα με το χώμα. Η γενιά μου το δημιούργησε όλο αυτό κι ευθύνεται για την καταστροφή. Η γενιά μου εξακολουθεί να κοροϊδεύει τον κόσμο. Η γενιά μου εθελοτυφλεί, λέει ψέματα και ξεπουλιέται. Ντροπή μας».

Οσο τα λέει αυτά η Δήμητρα, φωνάζει δυνατά. «Ο χειρισμός του λαού από τις ομάδες των πολιτικών που μας κυβερνούν με κάνει, επίσης, έξαλλη. Ενα διαρκές ψεύδος. Υποκρισία και κυνισμός. Οι κυβερνητικοί χειρισμοί είναι διχαστικοί. Ο ηγέτης αυτής της χώρας θα έπρεπε να είχε κάνει την Ελλάδα ένα. Οχι να κλείνει το μάτι πονηρά σε τρίτους. Αυτό με αφήνει άναυδη. Και μην μου πουν πως φταίει η αντιπολίτευση, επειδή κάνει απλώς τη δουλειά της. Παρατηρώ το μεγαλύτερο μέρος της κυβέρνησης να βρίσκεται σε κατάσταση τρέλας, με διάθεση εμφυλιοπολεμική κι επιθετική σε βαθμό κακουργήματος. Σαν να είναι εχθρός ο λαός τους. Πώς να πάει η χώρα μπροστά, χωρίς τον λαό της; Αυτό το παράλογο με ακυρώνει. Οποιοσδήποτε προσεγγίσει με αγάπη και με όραμα τον λαό θα τον πάρει μαζί του».

Και τα ΜΜΕ; Ποιος ο ρόλος τους; «Μου είναι αποκρουστικός ο τρόπος λειτουργίας τους. Δεν γενικεύω, σαφώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Ούτε μπορώ να εξαφανίσω το θέμα “ενημέρωση”, επειδή κάποιοι το χειρίζονται με λάθος και ύποπτο τρόπο. Η δημοσιογραφία είναι για την ενημέρωση, όχι για να βοηθάς τους φίλους σου».

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Τζάμπα μαγκιά και μιζέρια το παράνομο downloading

Η Δήμητρα Γαλάνη συμμετέχει σε μια πρωτοποριακή διαδικτυακή πλατφόρμα και διαχειρίζεται πλέον η ίδια τις κυκλοφορίες της. Ψηφιακά. «Το “Αλλιώς” είναι ένα βιβλίο που περιέχει μέσα του το cd και κυκλοφορεί από τη Μικρή Αρκτο, που έχει να κάνει με ανάλογες εκδόσεις» επισημαίνει. «Στην ψηφιακή εκδοχή του άλμπουμ όμως μπορείς να αγοράσεις ένα ή δύο τραγούδια μόνο, όσα σου αρέσουν. Δεν με ενδιαφέρει αν πουλάω φυσικό προϊόν ή download. Πρέπει να πάρουμε τον εαυτό μας από το χέρι και να τον πάμε μπροστά. Να λειτουργήσουμε χωρίς κηδεμόνες πια. Να στηρίζουμε ό,τι πιστεύουμε και αγαπάμε. Η τέχνη τώρα είναι ο απόλυτος μπούσουλας, μας απαλύνει την ψυχή και μας επιτρέπει να δούμε την πραγματικότητα χωρίς την οδύνη της. Η τέχνη δεν είναι ένα προϊόν από χομπίστες, πρέπει να γίνει συνείδηση. Ο συγγραφέας, ο ποιητής, ο σκηνοθέτης, ο τραγουδιστής είναι επαγγελματίες που παράγουν κάτι το οποίο απευθύνεται στον κόσμο. Ο κόσμος πρέπει να το στηρίξει, να πληρώσει το απαραίτητο αντίτιμο, ώστε να μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Αλλιώς θα τελειώσει. Το τζάμπα κάνει κακό. Και το συγκεκριμένο φαινόμενο παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα. Πόσο τσάμπα μαγκιά και μιζέρια από κάποιους στη χώρα μας να υπερηφανεύονται πως κατεβάζουν κάτι δωρεάν από το internet;».

Τη ρωτάω για την «Gea Music», στην οποία αποτελεί ηγετικό στέλεχος. Τη ρωτάω για τα συγγενικά και τα πνευματικά δικαιώματα των καλλιτεχνών και πόσο… αντίστοιχα είναι αυτά με το «τζάμπα» που λέει πιο πριν. Το «Gea Music» αποτελεί μια ομπρέλα με τρεις αυτοδιαχειριζόμενους και μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, τους «Grammo», «Ερατώ» και «Απόλλων», που αφορούν παραγωγούς, τραγουδιστές και μουσικούς, αντίστοιχα. Της ζητάω να μας ξεδιαλύνει λίγο την κατάσταση, διότι μια καχυποψία υπάρχει. «Αυτοί διαχειρίζονται τα συγγενικά δικαιώματα μόνο, τα δικαιώματα δηλαδή που απορρέουν για τους δικαιούχους μέσα από την επανάληψη του ήδη ηχογραφημένου προϊόντος. Αντιθέτως, τα πνευματικά δικαιώματα είναι εκείνα που απορρέουν από την ώρα που γεννιέται ένα τραγούδι. Για τους πνευματικούς δημιουργούς υπάρχει η ΑΕΠΙ. Σαφής η διαφορά, η ΑΕΠΙ είναι ανώνυμη εταιρεία και, κατά τη γνώμη μου, ο τρόπος που κατά το παρελθόν διαχειρίστηκε το πνευματικό δικαίωμα δημιούργησε λάθος παιδεία στον κόσμο. Πρέπει να καταλαβαίνει ο χρήστης της μουσικής πως ο μουσικός είναι συνεργάτης του, όχι εχθρός. Το δικαίωμα δεν πρέπει να αμφισβητείται, επειδή η ΑΕΠΙ το χειρίστηκε λάθος».

[email protected]