Ο γνωστός δημοσιογράφος αποφάσισε να δοκιμάσει την… τύχη του στις επικείμενες ευρωεκλογές

→Ελπίζουμε ότι θα έχουμε μια καλή παρουσία στις κάλπες, πράγμα που δεν εξαρτάται μόνο από εμάς, λένε συνεργάτες του

Του Νίκου Σβέρκου

Το κλασικό πρώτο ερώτημα κάθε φορά που εμφανίζεται ένας νέος πολιτικός φορέας αφορά την πολιτική και κομματική προέλευση του επικεφαλής του. Ο Σταύρος Θεοδωράκης σε συζητήσεις που κάνει στους φίλους και τους συνεργάτες του επαναλαμβάνει την ίδια φράση: «Πάντοτε πολιτικά ήμουν στην Αριστερά και πάντα σε αυτήν θα κινούμαι». Ο δημοσιογράφος στο πρώτο του κείμενο δεν έκανε την παραμικρή αναφορά σε κάποιο από τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο στις ευρωεκλογές, ούτε σε «μεγάλα» ούτε σε μικρότερους σχηματισμούς που διεκδικούν μια μερίδα από την πίτα της λεγόμενης Κεντροαριστεράς.

Σύμπτωση;

Η ανακοίνωση της πρωτοβουλίας του, την οποία ονόμασε «Ποτάμι», συνέπεσε με το «Βατερλό» της προσπάθειας σύμπραξης του ΠΑΣΟΚ και της Κίνησης των 58. Σύμπτωση ή η κατάλληλη χρονική ευκαιρία για την ανακοίνωση; «Δεν υπάρχει καμία συνάφεια με τους “58” ούτε με κάποιον εν ενεργεία ή παλιότερο πολιτικό» λένε συνεργάτες του Σταύρου Θεοδωράκη, οι οποίοι ξεκαθαρίζουν ότι την Τρίτη στη συνέντευξη Τύπου, που θα παραχωρήσει ο ίδιος, «θα παρουσιάσει συνολικά το εγχείρημα και τους συνοδοιπόρους του, που δεν προέρχονται από τον χώρο της πολιτικής αλλά είναι πολιτικά όντα». Ο πρώτος που δημόσια εξέφρασε την υποστήριξή του ήταν ο αρθρογράφος της «Καθημερινής», Πάσχος Μανδραβέλης, γνωστός για τις νεοφιλελεύθερες απόψεις του.

Στο διαδίκτυο η σελίδα του «Ποταμιού» στο facebook απέκτησε σε λίγες ώρες περίπου 5.000 like, ενώ στο twitter το hashtag #topotami γέμισε με εκατοντάδες σχόλια, στη μεγάλη τους πλειονότητα χιουμοριστικά, ειρωνικά ή επικριτικά. Ο Σταύρος Θεοδωράκης άλλωστε έτυχε ιδιαίτερα αρνητικής κριτικής λόγω της τελευταίας του εκπομπής που αφορούσε τον πνιγμό των μεταναστών στο Φαρμακονήσι και για την οποία κατηγορήθηκε ότι παρουσίασε μονομερώς την εκδοχή των ανδρών του Λιμενικού για τα τραγικά γεγονότα.

Οι συνομιλητές του επισημαίνουν ότι οι πρώτοι σχεδιασμοί για το «Ποτάμι» ξεκίνησαν στα τέλη του προηγούμενοι χρόνου μέσα από συζητήσεις με φίλους και συνεργάτες του.

Οπως περιγράφει ο ίδιος στο κείμενο που υπέγραψε στον ιστότοπό του protagon.gr, «η ιδέα δεν είναι μόνο δική μου. Κάθε πρωί, κάθε βράδυ, η δεύτερη φράση που λένε οι άνθρωποι που συναντώ είναι “τι θα κάνουμε;”. Πολλές φορές η αφορμή είναι κάτι που έγραψα ή κάτι που έδειξα στην τηλεόραση».

Πώς υποδέχτηκαν όμως τα κόμματα αυτή την πρωτοβουλία; «Ηταν έκπληξη για τους περισσότερους που επικοινώνησαν με τον ίδιο» λένε φίλοι του. «Και την έκπληξη διαδέχτηκε η φιλική αντιμετώπιση από όλο το πολιτικό φάσμα, από ανθρώπους της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και των αριστερών κομμάτων» συμπληρώνουν, ξεκαθαρίζοντας ωστόσο ότι «οι συνομιλίες έμειναν και θα μείνουν μόνο σε αυτό το επίπεδο». Στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη αρκούνταν πάντως να πουν «άλλο πράγμα η καταγραφή με την κάμερα και άλλο η πολιτική».

Μετά το αποτέλεσμα…

Ο ίδιος πάντως, στο κείμενό του σε πρώτο ενικό, δηλώνει ότι αποστρατεύεται από τη δημοσιογραφία, με την προϋπόθεση ότι η προσπάθειά του θα ευοδωθεί. «Αν πάμε καλά στις ευρωεκλογές, μετά θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε και στις εθνικές εκλογές. Αν αποτύχουμε –αν αποτύχω για την ακρίβεια– τότε μετά τις ευρωεκλογές, θα προσπαθήσω να γυρίσω στη δημοσιογραφία» λέει, ενώ διευκρινίζει ότι θα μείνει στην Ελλάδα. «Εγώ τώρα, δεν θα πάω στην Ευρωβουλή. Δεν έχω ίσως και τα προσόντα. Καλά καλά δεν ξέρω ξένες γλώσσες» αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Ελπίζουμε ότι θα έχουμε μια καλή παρουσία στις κάλπες, πράγμα που δεν εξαρτάται μόνο από εμάς» λένε οι συνεργάτες του και επαναλαμβάνουν το κάλεσμα του ίδιου του εμπνευστή της κίνησης: «Και πού θα βρείτε τα λεφτά για την καμπάνια σας; Εδώ έχουμε την τεχνογνωσία Ομπάμα. Που όταν πρωτοβγήκε παραμέρισε τους δυνατούς του χρήματος και ζήτησε τα λίγα δολάρια των πολλών. Εμείς ζητάμε από όλους “ένα μέχρι δέκα ευρώ”».

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Ο Σταύρος στα ίχνη της Ντόρας

Τι ακριβώς προτείνει για τα βασικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας το νέο «κόμμα Θεοδωράκη»; Διαβάζοντας την ιδρυτική διακήρυξη του πρωταγωνιστή της κίνησης, διαπιστώνεις ότι, παρ’ όλο που αυτή θυμίζει περισσότερο γλυκανάλατη έκθεση ιδεών παρά πολιτικό κείμενο, περιέχει ωστόσο μια σειρά προγραμματικά στοιχεία που αποκαλύπτουν και το πραγματικό κοινωνικοπολιτικό και ιδεολογικό προφίλ του «Ποταμιού» – το προφίλ μιας ακραιφνώς νεοφιλελεύθερης, δεξιάς κίνησης. Αν παραμερίσουμε κάποια πιασάρικα αλλά άχρωμα λαϊκιστικά πυροτεχνήματα (μείωση του αριθμού των βουλευτών, «την Ελλάδα θα σώσει το χώμα, ο ήλιος και η θάλασσα»), τα απλώς αυτονόητα (περισσότερα λεωφορεία το πρωί, ανακύκλωση των σκουπιδιών αντί για το ρίξιμό τους στα δάση και τη θάλασσα) ή ακόμη και φαιδρά (περισσότεροι εθελοντές αιμοδότες – με ποια μέθοδο άραγε;), οι συγκεκριμένες προτάσεις που προκύπτουν είναι οι εξής:

● «Εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια», ώστε οι κυβερνήσεις «να μη φοβούνται το πολιτικό κόστος» των αντιδημοφιλών επιλογών τους.

● Απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο.

● Δημιουργία ιδιωτικών ΑΕΙ.

● Να πάψουμε ν’ «αναμασάμε τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες φοροδιαφυγής», που παρεμποδίζουν την οικονομική δραστηριότητα.

● Να καταργήσουμε (;) τις γεννήσεις με καισαρική, για να πάψουμε να «έχουμε τις περισσότερες στον δυτικό κόσμο» – ή μήπως να μην καλύπτονται πλέον αυτές από τα ασφαλιστικά ταμεία;

● Για το ζήτημα του χρέους, η διακήρυξη περιορίζεται στην αφ’ υψηλού διαβεβαίωση ότι «θα στείλουμε τους καλύτερους διαπραγματευτές – αυτό είναι εύκολο», συνδέει όμως αυτό το «εύκολο» με την αδιαπραγμάτευτη αποδοχή των επιταγών της Ε.Ε.: «Η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας», εξ ου και θα πρέπει «να παρουσιαστούμε πιο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους».

● Η οικονομική πολιτική, τέλος, εξισώνεται με απλή ικανοποίηση των επενδυτών: «Πώς θα ξαναχτίσεις την οικονομία; Ποιοι θα επενδύσουν; Πώς θα έρθουν πίσω τα λεφτά; Ποιοι θα πάρουν το ρίσκο και πώς θα τους κάνεις να σε εμπιστευτούν; Αυτοί που κυβερνούν φοβίζουν κάθε μέρα όσους ακόμα επενδύουν σε αυτή τη χώρα και αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν τρομοκρατούν και τους επόμενους».

Οπως κάθε νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, η διακήρυξη συμπληρώνεται με κάποιες δειλές προοδευτικές εισηγήσεις για την αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης (δημιουργία κέντρων μεθαδόνης, ούτε λέξη όμως για διαχωρισμό των ουσιών ή αποποινικοποίηση της απλής χρήσης) και την ενσωμάτωση μιας μερίδας των μεταναστών (με ταυτόχρονη διευκρίνιση ότι «δεν χωράνε όλοι»). Δεν θα μπορούσε, τέλος, ν’ απουσιάζει η θεωρία «των δύο άκρων» – και δη στη χονδροειδέστερη δυνατή εκδοχή της: «Το αμάξι δεν έχει φρένα, δεν έχει τιμόνι, έχουμε βγει στον διεθνή αυτοκινητόδρομο», αποφαίνεται ο κ. Θεοδωράκης, «και αυτά [τα κόμματα] μαλώνουν αν θα ακούμε δημοτικά ή σοβιετικά εμβατήρια».

Τάσος Κωστόπουλος