Του Γιώργου Σταματόπουλου

Δύσκολο να… αποκαλαμωθείς έτσι και καβαλήσεις το καλάμι. Προκαλεί εντύπωση η ευκολία, ως εκ τούτου, της παραίτησης από τις ευρωεκλογές των 58 σωτήρων του τόπου μας. Πενθούν βέβαια όσοι πίστεψαν ότι μπορεί να ευδοκιμήσει μια Ελιά σε τούτα τα χώματα, σε τούτα τα μυαλά εννοείται, έτσι που ταλαιπωρούνται από ανακοινώσεις, διακηρύξεις, ρητορήματα, μεγαληγορίες, λεκτικές πομφόλυγες… Το πένθος τους, όμως, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα διαρκέσει λίγο διότι τη θέση της Ελιάς πήρε το Ποτάμι. Θα μας πάρει το ποτάμι, θα μας σύρει η ποταμιά, γεμάτο (το Ποτάμι) με ευρωπαϊκή νοοτροπία (πώς την απέκτησαν τόσο εύκολα οι μπαγάσηδες που δεν έχουν ιδρώσει ποτέ στη ζωή τους τόση ευρωπαϊκότητα, ένας θεός ξέρει). Παπάκι πάει στην ποταμιά κορδωτό και περήφανο με δάφνες πρωταγωνιστικές, πρωθυπουργικές (σημιτικές), αεράτες, αλλά βαθιά εξουσιολάγνες. Αντε να το μαζέψεις το παπάκι τούτο· θα μας κάνει τουλάχιστον πα, πα, πα;

Ας μην ανησυχούμε λοιπόν οι θηριώδεις ημείς ευρωπαϊστές. Βρήκαμε τον αντιπρόσωπό μας στην ευρωπαϊκή Βουλή, ενδέχεται δε να πετάξουμε στα ουράνια μόλις μάθουμε ποια στελέχη θα στελεχώσουν το Ποτάμι. «Ουκ αν δις εμβαίης τω αυτώι ποταμώι» έλεγε ο Ηράκλειτος, δεν μπορείς δηλαδή να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι. Τι θα κάνει ο Σταύρος Θεοδωράκης που εξήγγειλε το κόμμα του (περί αυτού πρόκειται) μετά βαΐων και κλάδων (δεύτερη είδηση στο Mega, α, τον μπαγασάκο); Πώς θα ξεπεράσει τον σκόπελο που θέτει ο Εφέσιος στοχαστής; Εκτός εάν το Ποτάμι του δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ρέμα, ένα ξεροπόταμο, μια επίδειξη ματαιόδοξης πυγμής που κινείται από δυνάμεις του Τύπου και των επιχειρήσεων. Το κεντροαριστερό σινάφι (κεντροδεξιό είναι η έννοια που αποτυπώνει καλύτερα αυτόν τον συρφετό) έχει εναλλακτικές λύσεις. Σάπισε η Ελιά; Φέρτε το Ποτάμι. Τόσο απλά, τόσο εύκολα γίνονται όλα στην κορυφή των κατεχόντων (μέσα, τίτλους, εξουσία, προστασία πολιτική κ.λπ.). Αναυδη παρακολουθεί η έρμη κοινωνία την παρέλαση των αστέρων στον προεκλογικό στίβο των ευρωεκλογών, στο απατηλό τούτο πανηγύρι. Ουδείς ενδιαφέρεται να ζυμωθεί μέσα στην κοινωνία, ουδείς τη λαμβάνει υπόψη του. Αυτοί έχουν το μαχαίρι, οι ίδιοι το πεπόνι κι ούτε νοιάζονται για την πλέμπα, αυτοί έχουν όραμά τους την Ευρώπη (των επιχειρηματιών, όχι βέβαια των λαών). Σύγκρυο θα τους προκαλεί η έννοια λαός, αλλά πού θα πάει; Θα πνιγούν στο ποτάμι της ματαιοδοξίας οι πλείστοι· εν ευθέτω χρόνω.

[email protected]