Του Τάσου Παππά

Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Καρλ Πόπερ, η δημοκρατία είναι ένα σύστημα που επιτρέπει στους λαούς να ανατρέπουν χωρίς βία τους κακούς ηγέτες. Οσοι επικαλούνται τη συγκεκριμένη φράση διευκρινίζουν ότι η πτώση των κακών κυβερνήσεων πρέπει να γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο: είτε στη Βουλή με την απώλεια της δεδηλωμένης σε κάποια φάση της θητείας τους, είτε στις κάλπες στο τέλος της τετραετίας. Απορρίπτουν μετά βδελυγμίας την εκδοχή να ανατραπεί μια κακή κυβέρνηση στους δρόμους, γιατί αυτό συνιστά επικίνδυνη επαναστατική κατάσταση και δεν συνάδει με τις αρχές του κοινοβουλευτισμού.

Αυτά ακούγαμε στην Ελλάδα από πολιτικούς των δύο κομμάτων (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ), από εκπροσώπους της λεγόμενης «σοβαρής Αριστεράς» και από δημοσιολόγους, την περίοδο που οι πλατείες ήταν γεμάτες με αγανακτισμένους πολίτες οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας. Χαρακτήριζαν τις κινητοποιήσεις οχλοκρατικές, αισθάνονταν να τους πλημμυρίζει ένα ρίγος αποτροπιασμού για τους «επαγγελματίες ταραχοποιούς» και κατηγορούσαν τα κόμματα και τις κινήσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς ότι υπέθαλπαν τη βία και την παραβατικότητα, υπονόμευαν την πολιτική σταθερότητα, δίνοντας την ευκαιρία στην άκρα Δεξιά να ψαρεύει στα θολά νερά της κοινωνικής οργής. Τότε ανασύρθηκε από το χρονοντούλαπο η ψυχροπολεμική θεωρία των δύο άκρων και των ισοδύναμων κινδύνων, τότε ξεκίνησε η εκστρατεία συκοφάντησης κάθε διαμαρτυρίας.

Η πανούργα Ιστορία όμως δεν κάθεται στ’ αυγά της και συχνά δοκιμάζει τις αντοχές και την εμβέλεια της δημοκρατικής ευαισθησίας των πούρων αντιλαϊκιστών. Οι ορκισμένοι εχθροί των «εξτρεμιστικών πρακτικών» δεν δείχνουν σήμερα την ίδια αποστροφή όταν άλλοι λαοί εξεγείρονται κατά των κυβερνήσεών τους. Οταν δηλαδή πολίτες συγκρούονται στους δρόμους και στις πλατείες με τις δυνάμεις καταστολής, προπηλακίζουν αξιωματούχους, στήνουν οδοφράγματα, καταλαμβάνουν κρατικά κτίρια και απαιτούν την παραίτηση των κυβερνήσεων.

Στις περιπτώσεις της Ουκρανίας και της Βενεζουέλας το «πεζοδρόμιο» βαφτίζεται λαός που αγωνίζεται για ψωμί και ελευθερίες, οι εκλεγμένες κυβερνήσεις περιγράφονται ως σχήματα χωρίς νομιμοποίηση, οι παρεμβάσεις των δυτικών κυβερνήσεων και των διεθνών οργανισμών θεωρούνται γνήσια έκφραση δημοκρατικής αλληλεγγύης, οι συνέπειες της δολοφονικής δράσης των ακροδεξιών ομάδων υποβαθμίζονται (Ουκρανία), ενώ οι πολιτοφυλακές (Βενεζουέλα) χαρακτηρίζονται συμμορίες στην υπηρεσία ενός αυταρχικού και διεφθαρμένου καθεστώτος. Με τη βοήθεια της γλώσσας μεταμφιέζουν τη σκέψη τους. Με λεκτικούς ακροβατισμούς δικαιολογούν τον οπορτουνισμό τους.