Του Γιάννη Ντεντόπουλου

Κανείς δεν ξέρει αν ήταν προϊόν δημιουργικής φαντασίας ή τυχαίο περιστατικό, αλλά η τελευταία φράση που ακούστηκε από τα μεγάφωνα του «Καραϊσκάκη», δευτερόλεπτα πριν από το σφύριγμα της λήξης του ντέρμπι, ήταν σατανική.

Φανταστείτε το σκηνικό: Το φωτεινό ταμπλό να δείχνει πως είχαν συμπληρωθεί τα 90 λεπτά του αγώνα. Το αφοπλιστικό 0-3 να βγάζει μάτια. Τους θολωμένους φανατικούς του Ολυμπιακού να πετάνε ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Τον διαιτητή να κάνει ό,τι μπορεί για να τηρήσει το τυπικό του πράγματος και να τελειώσει το ματς…

Και ξαφνικά να ακούγεται η στεντόρεια φωνή του εκφωνητή: «Τη θέση του Λαγού παίρνει ο Μαρινάκης».

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αν αναλογιζόταν κανείς τη σημειολογία των ονομάτων και την ανακάτευε με τα… καρότα που έπεφταν στην περιοχή τού Καπίνο σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, το περιστατικό θα αρκούσε για να συμπυκνώσει όλο το πνεύμα της ευπρόσδεκτης καζούρας που θα θέλαμε όλοι να ακολουθεί κάθε μεγάλο ματς.

Εχει ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε αν τη συγκεκριμένη, αχρείαστη για την εξέλιξη του ματς, αλλαγή ο Αναστασίου (ή κάποιος από το επιτελείο του) την έκανε… για πλάκα. Αν ναι, πότε τη σκέφτηκε; Αν την είχε έτοιμη από πριν, σημαίνει ότι πίστευε πολύ στην ομάδα του και στη νίκη. Αν ήταν έμπνευση της στιγμής, τότε αποδεικνύεται ότι είχε πεντακάθαρο μυαλό, παρά το ποτήρι που «έφαγε» κατακέφαλα.

Από την άλλη, είναι και ο εκφωνητής του γηπέδου. Εμπειρος, με πολλές σατιρικές εμπνεύσεις στο παρελθόν του ο Στάθης Γαβάκης, ειδικά στο παρακείμενο ΣΕΦ, δεν είχε την ψυχραιμία να αφήσει την αλλαγή να περάσει χωρίς να την αναγγείλει. Σιγά μην το καταλάβαινε κανείς εκείνη την ώρα. Ομως, εκτέλεσε τυπικά και με αθωότητα τα καθήκοντά του.

Για ακόμη μια φορά το βασικό συμπέρασμα είναι ένα: αν στο ήδη αρρωστημένο περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου προσθέσουμε τη συναισθηματική τοξικότητα που ξεχειλίζει τα ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, η χημική αντίδραση που προκύπτει είναι εκρηκτική. Επηρεάζει έναν οργανισμό σε τέτοιο βαθμό ώστε να αλλοιώνει τις αντιδράσεις του. Σε φυσιολογικά και συνηθισμένα γεγονότα δεν μπορείς να κάνεις πάντα αυτονόητες αξιολογήσεις. Μπορεί ένας μεθυσμένος να οδηγήσει κανονικά;

Κακά τα ψέματα, η μοναδική φυσιολογική αντίδραση που έβγαλε το παιχνίδι της Κυριακής ήταν η στιγμή της λιποθυμίας του Ολαϊτάν και πόσο ανθρώπινα την αντιμετώπισαν όλοι.

Αυτό που συνέβη, όπως συνέβη, είναι κάτι που μπορεί να ερμηνευθεί με χίλιους δυο τρόπους. Το σίγουρο ήταν ότι τη συγκεκριμένη βραδιά ο Παναθηναϊκός ήταν συντριπτικά καλύτερος στο χορτάρι και παράλληλα όλα του ήρθαν βολικά. Και σε επίπεδο σχεδιασμού και σε επίπεδο εκτέλεσης. Ειδικά μετά το 0-1 φαινόταν καθαρά ότι πιο πιθανό έμοιαζε το 0-2 παρά το 1-1.

Για τον Ολυμπιακό ήταν ένα ματς στο οποίο όλα του πήγαν στραβά. Η ενδεκάδα, που αφού εξάρθρωσε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έμοιαζε ξεθυμασμένη. Το σοκ με τον Ολαϊτάν. Η αλλαγή του Μαρκάνο. Η απουσία του Ιμπαγάσα ακόμη και από τη 18άδα. Το χαμένο πέναλτι του Τσόρι. Ολα…

Πώς ερμηνεύτηκε; Από τη μία, ήταν οι «άρρωστοι» οπαδοί του Ολυμπιακού. Αίφνης, ξέχασαν ότι το πρωτάθλημα έχει κατακτηθεί με υγιεινό περίπατο και μάλιστα με πολλές χορταστικές εμφανίσεις, ή ότι η ομάδα τους είναι μισό(;) βήμα πριν από την πρόκριση στους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ και φυσικά παραμένει σε τροχιά Κυπέλλου. Το πρώτο που σκέφτηκαν ήταν… όλα στην πυρά! Κάποιοι πιο… ψύχραιμοι εύχονταν να είχαν πάθει αυτό του χουνέρι από τον ουραγό Αρη, γιατί τότε θα ήταν πρόθυμοι να το δικαιολογήσουν.

Από την άλλη ήταν οι Παναθηναϊκοί, οι οποίοι, πέρα από τη δικαιολογημένη χαρά της στιγμής και την αίσθηση ότι η ομάδα τους, κόντρα σε αντίξοες συνθήκες, δημιουργεί προοπτικές για ένα καλύτερο μέλλον, ξέχασαν τα στραπάτσα από τον Πανθρακικό, τον Ατρόμητο, τον Πανιώνιο, τον Αστέρα Τρίπολης, τον Παναιτωλικό και δεν απέχουν πολύ να ισχυριστούν ότι οι 27 βαθμοί διαφοράς που έγιναν 24 από το διπλό στο «Καραϊσκάκη» είναι μια μαγική εικόνα.

Τελικά, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που έχουν δημιουργήσει έναν μικρόκοσμο και ασχολούνται εμμονικά μόνο με τα ντέρμπι Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, λες και αυτός είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξής τους.