Του Θ. Ασημακόπουλου

Είναι δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός κάθε χρόνο τα δίνει όλα και κάνει την καλύτερη εμφάνισή του στο «Καραϊσκάκη». Το 2010, θα νικούσε με 2-1, αλλά… όλοι μαζί καλύπταμε τον Κατσουράνη και έχασε.

Μια χρονιά μετά πήρε 1-1.

Πέρυσι με μια ομάδα μισθοφόρων ισοφαρίστηκε 1-1 στις καθυστερήσεις.

Φέτος όμως η ίδια νοοτροπία και ανεξαρτήτως προπονητή επιβραβεύτηκε, όχι με μια «απλή» νίκη, αλλά με ένα 3-0 που θα το συζητάμε για καιρό.

Το προχθεσινό ντέρμπι μάς αφήνει κι άλλα συμπεράσματα.

1. Καμία, μα καμία, ελληνική ομάδα δεν μπορεί να διαχειριστεί τον ενθουσιασμό της Ευρώπης. Κάποτε ο Παναθηναϊκός νικούσε τον Αγιαξ μέσα στο Αμστερνταμ και τρεις μέρες μετά έχανε από τον… Ιωνικό. Τώρα, ο Ολυμπιακός, πέντε μέρες ύστερα από την κορυφαία φετινή του παρουσία, εμφανίστηκε ασύνδετος, άδειος και φυσικά κατώτερος απέναντι σε ψυχωμένο αντίπαλο…

2. Οι «πράσινοι» απέδειξαν στον εαυτό τους πρώτα απ’ όλα πως τον αδικούν όλη τη χρονιά. Στα «δύσκολα» ματς δίνουν το 100%, αλλά στα θεωρητικά «εύκολα», ένα ανάποδο σφύριγμα, μια αφηρημάδα ή οτιδήποτε άλλο τούς έχουν στερήσει την ψυχραιμία και βεβαίως παραπάνω βαθμούς.

3. Οι οπαδοί –και όχι οι φίλαθλοι- του Ολυμπιακού δεν έχουν μάθει να χάνουν. Θέλουν να νικούν πάση θυσία. Τη Κυριακή, ήρθε η τιμωρία τους. Σε ένα αδιάφορο βαθμολογικά ματς, που πήγε στραβά για την ομάδα τους, δεν άντεξαν να είναι ανώτερος ο «αιώνιος» αντίπαλος και να τον βλέπουν να τους κερνάει τρία γκολ. Δεν άντεξαν να βλέπουν τον Ντομίνγκες να στέλνει στα περιστέρια το ανύπαρκτο πέναλτι που κέρδισε ο Βαλντές. Κέρασαν κόκα κόλα τον Γιάννη Αναστασίου και πέταξαν εκατοντάδες αντικείμενα και στο τέλος αποδοκίμασαν (αν είναι δυνατόν) έντεκα παίκτες που πριν από λίγες μέρες έκαναν όλον τον κόσμο να ασχοληθεί θετικά μαζί τους. Βέβαια, οι μισοί απ’ αυτούς που γέμισαν το γήπεδο, είχαν φύγει νωρίτερα. Πιθανότατα για να προλάβουν τα τρένα…

4. Για να υπερβάλουμε και λίγο, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θέλει έναν Αναστασίου, αν θέλει να περάσει στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Με μισή σεζόν, ο τεχνικός του Παναθηναϊκού δεν έγινε προπονητάρα, αλλά απ’ αυτόν τον απίθανο τον Μόγες, θα εμφάνιζε στο χορτάρι ένα σύνολο παικτών με πάθος και πλάνο και όχι ένα συνονθύλευμα εκατομμυριούχων, καλοζωισμένων ποδοσφαιριστών.