Αθωώθηκε πανηγυρικά ο Θ. Ηλιόπουλος που συνελήφθη τον Δεκέμβρη του 2008, έμεινε προφυλακισμένος 8 μήνες και αποφυλακίστηκε με όρους έπειτα από απεργία πείνας 49 ημερών. Σήμερα μας μιλά για τον Γολγοθά του

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

^[1]Σαράντα εννέα μήνες ακριβώς από την ημέρα που οδηγήθηκε στον Κορυδαλλό, ο Θοδωρής Ηλιόπουλος άκουγε χτες το Μικτό Ορκωτό δικαστήριο της Χαλκίδας να τον αθωώνει ομόφωνα μαζί με τους 4 συγκατηγορούμενούς του. Ο Θοδωρής ήταν ένας από τους πολλούς που συνελήφθησαν στον σωρό κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Δεκέμβρη του 2008. Παρέμεινε προφυλακισμένος επί 8 μήνες και χρειάστηκε να κάνει απεργία πείνας για 49 μέρες μέχρι να αφεθεί ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, στις 27 Αυγούστου 2009.

Χορεύοντας με τον θάνατο

Ο Θοδωρής τότε έχασε 12 κιλά, η πίεσή του είχε πέσει, πάθαινε υπογλυκαιμικά σοκ και, παρότι κινδύνευε η ζωή του, η διεύθυνση των φυλακών αρνούνταν να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο. Ενα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης αναπτύχθηκε γύρω από τον Ηλιόπουλο που, όπως κι άλλοι διαδηλωτές, βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη αντιμέτωπος με τρία κακουργήματα και δύο πλημμελήματα.

Πρόκειται για μια ιστορική απόφαση των δικαστών, όπως μας εξηγεί η συνήγορός του, Γιάννα Κούρτοβικ. «Το δικαστήριο αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την προσφιλή στην ΕΛ.ΑΣ. πρακτική να υποχρεώνει αστυνομικούς να καταθέτουν εναντίον κατηγορούμενων με καρμπόν, χωρίς καν να έχουν παραστεί στη σύλληψη». Τις πρακτικές της Αστυνομίας τότε είχε καταγγείλει και η Διεθνής Αμνηστία με εκτενή έκθεσή της.

Το χαλκευμένο κατηγορητήριο και η σκευωρία εναντίον του Ηλιόπουλου κατέπεσαν εντελώς, για τον ίδιο όμως η ταλαιπωρία που υπέστη για πάνω από 4 χρόνια είναι ακόμα οδυνηρό βίωμα: «Θα μου πάρω χρόνο να το ξεπεράσω. Ζούσα με μια διαρκή αγωνία, δεν μπορούσα να προγραμματίσω τίποτα ούτε να ονειρευτώ το μέλλον. Δεν επιτρεπόταν να βγω από τη χώρα κι έπρεπε κάθε μήνα να παρουσιάζομαι στην Αστυνομία. Αυτό δεν αποζημιώνεται με τίποτα», δηλώνει σήμερα στην «Εφ.Συν.».

«Ενα καλύτερο μέλλον»

«Οταν ήσουν στο όριο του θανάτου από την απεργία πείνας, σε είχα ρωτήσει τι ονειρεύεσαι κι είχες απαντήσει την απελευθέρωση, την αθώωσή σου κι ένα παιδί. Τώρα;» τον ρωτάμε. «Τώρα έχω συνειδητοποιήσει πόσο άγριος είναι ο κόσμος, παρ' όλα αυτά εξακολουθώ να θέλω ένα παιδί. Κι ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας, ένα κράτος δικαίου». Τι του έμαθε όλη αυτή η περιπέτεια; «Οτι η αλληλεγγύη είναι το μόνο μας όπλο κι η μεγαλύτερη υποχρέωσή μας. Κάθε μέρα πρέπει να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον».