«Καλά, είναι δυνατόν να πεθαίνει ο Ελβις Πρίσλεϊ και να μη λέει τίποτε στην εκπομπή του ο Γιάννης Πετρίδης;». Αυτό ήταν το εύλογο ερώτημα ενός ακροατή της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, τότε, την επομένη του θανάτου του βασιλιά του ροκ εντ ρολ. Καλοκαίρι, Αύγουστος, 16 του μηνός, 1977. Μέσα στο κατακαλόκαιρο, σε φάση διακοπών. Η εκπομπή βέβαια ήταν ηχογραφημένη, εξ ου και η μη αναφορά στο μέγα αυτό γεγονός της μουσικής από τον κ. Πετρίδη.

Προχθές λοιπόν, Καθαρή Δευτέρα, αργία δηλαδή, αλλά ο Γιάννης Πετρίδης ήταν εκεί, στο πόστο του, μπροστά στα μικρόφωνα του «Βήμα 99,5» (έχει καθημερινή εκπομπή τα απογεύματα από τις 6 έως τις 8). Επαγγελματίας από κάθε άποψη φυσικά, χώρια η αγάπη του για το μέσο, έρωτας αυθεντικός.

Το γράψαμε και στο twitter εκείνη την ώρα σε real time: «Τι σημαίνει Γιάννης Πετρίδης και σεβασμός στο ραδιόφωνο; Καθαρή Δευτέρα αλλά αυτός live στο Βήμα 99,5». Το εννοούσαμε φυσικά, άλλωστε κι εμείς δουλεύαμε κανονικά στην εφημερίδα μας – ευτυχώς έβρεχε και δεν μας κακοφάνηκε που χάναμε την Καθαρή Δευτέρα, μη νομίζετε πως κάναμε και κάτι ηρωικό.

Και μας απάντησε ο Γιάννης, μέσα από τα social media κι αυτός: «Πώς θα μπορούσα να μην είμαι εδώ την επόμενη μέρα των Οσκαρ;». Γέλασα, το ήξερα, ήμουν σίγουρος πως όχι μόνο θα ξενυχτούσε ο Πετρίδης το προηγούμενο βράδυ παρακολουθώντας live τα Οσκαρ, αλλά και θα ανυπομονούσε για τη στιγμή που θα έβγαινε στα μικρόφωνα του ραδιοφώνου να πει εντυπώσεις, να διηγηθεί πρωτότυπες ιστορίες, να επιλέξει τις κατάλληλες μουσικές. Δεν είναι τυχαίο που αποτελεί την προσωποποίηση του ελληνικού ραδιοφώνου, έτσι; Τώρα θα μπορούσα να κάνω ένα σχόλιο για τους νέους παραγωγούς ή, πιο σωστά, για τα ραδιόφωνα που έχουν γίνει άψυχα, είναι χωρίς κόσμο, απρόσωπα κ.ο.κ. Αλλά όχι, δεν θα μας χαλάσω τη γεύση. Θα παραμείνω στον Γιάννη Πετρίδη και στις εκπομπές του. Τυχεροί είμαστε οι ακροατές.

Δημήτρης Κανελλόπουλος