Του Βαγγέλη Καραγεώργου – Φωτογραφίες: ΑΠΕ / REUTERS

ΤΟΥΡΚΙΑ

Δύο χώρες συγκλονίζονται από διαδηλώσεις που καταλήγουν σε άγριες συγκρούσεις με την αστυνομία. Παρ’ ότι οι εικόνες των συγκρούσεων είναι σχεδόν πανομοιότυπες, οι δύο κινητοποιήσεις των μαζών διαφέρουν σχεδόν απόλυτα. Στη γειτονική χώρα έχουμε συμβολικά και πραγματικά τη συνέχεια των κινητοποιήσεων της πλατείας Ταξίμ, οι οποίες είχαν λάβει πρωτοφανείς διαστάσεις. Τότε είχε τραυματιστεί από βλήμα εκτοξευτήρα δακρυγόνων ένας δεκαπεντάχρονος, ο οποίος δεν είχε καμία σχέση με τις διαδηλώσεις. Ο θάνατός του, μετά από 9 μήνες που ήταν σε κώμα, προκάλεσε την έκρηξη της οργής όσων διαδήλωναν τότε για το πάρκο Γκεζί. Ο παραλληλισμός με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008 ήταν αυτόματος. Σήμερα η οργή τους στρέφεται ενάντια στη δολοφονική βαρβαρότητα των δυνάμεων καταστολής, αλλά και της κυβέρνησης Ερντογάν που την κατευθύνει. Τότε ο κόσμος, πέρα από τις οικολογικές του ανησυχίες, διαδήλωνε και ενάντια στην ισλαμική κυβέρνηση, η οποία, από τη μία μεριά, στήριζε τη μεγάλη οικονομική ανάπτυξη στην ολοένα μεγαλύτερη φτωχοποίηση των απλών ανθρώπων και, από την άλλη, ήθελε να πάρει οπισθοδρομικά μέτρα ισλαμικής έμπνευσης που να περιορίζουν δραστικά τις ατομικές ελευθερίες στον τρόπο ζωής. Απέναντι στην ίδια κυβέρνηση διαδηλώνει και σήμερα ο κόσμος, μόνο που σε όσα ίσχυαν τότε ήρθαν να προστεθούν τα σκάνδαλα διαφθοράς υπουργών, αλλά και του ίδιου του Ερντογάν, και η σύγκρουση του πρωθυπουργού με τον άλλοτε προστάτη του, μετριοπαθή ισλαμιστή Γκιουλέν. Η απώλεια των στηριγμάτων που πρόσφεραν στον Ερντογάν οι προσβάσεις του Γκιουλέν στο τουρκικό κράτος και στα ΜΜΕ τον έκανε να αναζητήσει συμμαχίες με τον άλλοτε εχθρικό κεμαλικό στρατό, απελευθερώνοντας τον φυλακισμένο για την υπόθεση Εργκένεκα, πρώην αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων, Μπαζμπούιγ. Ολα αυτά μαζί και η αστυνομία που συνεχίζει να χρησιμοποιεί τους εκτοξευτήρες που σκότωσαν τον δεκαπεντάχρονο, εξόργισαν τον κόσμο, στήνοντας το γνωστό σκηνικό με τις άγριες συγκρούσεις, τη φωτιά που καίει ακόμα και τα βιβλία του Ερντογάν, με τις μάσκες του Γκάι Φοκς, τους εκτοξευτήρες νερού κ.λπ.

………………………………….

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά είναι τα ίδια και στο Καράκας. Συγκρούσεις, ΜΑΤ, καταστροφές, μάσκες Γκάι Φοκς, εκτοξευτήρες δακρυγόνων… Το μόνο που αλλάζει είναι ότι η φωτιά εκεί καίει την εικόνα του πρώην προέδρου Τσάβες. Αυτή η μικρή διαφορά στην εικόνα συμβολίζει τις τεράστιες διαφορές στο υπόστρωμα. Εδώ τα ΜΑΤ τα κατευθύνει η κυβέρνηση Μαδούρο, η οποία συνεχίζει την μπολιβαριανή επανάσταση που ξεκίνησε από τον Τσάβες. Η κυβέρνηση Μαδούρο μπορεί να μη χτίζει τον σοσιαλισμό, αλλά ουδεμία σχέση έχει με τον νεοφιλελευθερισμό της κυβέρνησης Ερντογάν. Εδώ, αντί για ιδιωτικοποίηση των κρατικών πόρων, γίνονται κρατικοποιήσεις και, αντί για τη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, υπάρχει σημαντική βελτίωση στο βιωτικό επίπεδο των φτωχών Βενεζουελάνων. Η κυβερνητική πολιτική τούς έχει εξασφαλίσει ένα πιάτο φαΐ, νερό και ρεύμα στις παραγκουπόλεις. Εκτός από τα υλικά αγαθά, τους έχει εξασφαλίσει και την εθνική τους αξιοπρέπεια – ότι η χώρα τους δεν αποτελεί άλλον έναν καρπαζοεισπράκτορα των ΗΠΑ. Αυτό το τελευταίο, όμως, δεν είναι δωρεάν. Η Ουάσινγκτον, που παλιότερα προσπάθησε να ανατρέψει πραξικοπηματικά τον Τσάβες, σήμερα στηρίζει, τόσο οικονομικά όσο και με οποιοδήποτε άλλον τρόπο, τη δεξιά αντιπολίτευση στον Μαδούρο. Κι αυτή, με τη σειρά της, καλεί στις σημερινές διαδηλώσεις, βρίσκοντας ευήκοα ώτα στη μεσαία και ανώτερη τάξη της χώρας και στους φοιτητές, οι οποίοι είναι αποκλειστικά γόνοι αυτών των τάξεων.

Ολοι αυτοί οι παράγοντες δημιουργούν την παράδοξη εικόνα των ανθρακωρύχων στη γειτονική Βολιβία, οι οποίοι δεν διαδηλώνουν υποστηρίζοντας τις κινητοποιήσεις, αλλά την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής, ενώ αντίθετα, οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ της Δύσης, που συνήθως σοκάρονται με τις βίαιες διαδηλώσεις και καταστροφές, εδώ δεν αισθάνονται κανένα σοκ. Ακραίο παράδειγμα; Τις τελευταίες μέρες, εκτός από τους αντιπολιτευτικούς διαδηλωτές με τα άσπρα μαντίλια, έχουν βγει στους δρόμους και οι υποστηρικτές της μπολιβαριανής κυβέρνησης με τα κόκκινα μαντίλια. Εμείς, όσο κι αν ψάξαμε στα διεθνή πρακτορεία, δεν βρήκαμε πουθενά ούτε μία φωτογραφία διαδήλωσης ντυμένης στα κόκκινα.