Του Γιώργου Σταματόπουλου

Πίναμε με φίλους ένα τελευταίο τσιπουράκι στο καφέ του Νότη, γιατί έπρεπε να προλάβω τον Προαστιακό, συζητώντας αλλά κι αγναντεύοντας την πλατεία του Κιάτου, την παραλία, τη Στερεά απέναντι. Τον Ηνίοχο δεν τον είδαμε, τρομάξαμε όμως από την ξαφνική εισβολή ενός φορτηγού στο κέντρο της πλατείας. Γρήγορα αντιληφθήκαμε ότι το φορτηγό μετέφερε τον ανδριάντα του Αναγνώστη Πετμεζά, τοπικού ήρωα της Επανάστασης του ’21 που σκοτώθηκε, μαζί και ο γιος του Σωτηράκης, στη μάχη με τους Τούρκους δυο-τρία χιλιόμετρα έξω από την πόλη του Κιάτου, στον δρόμο προς Στυμφαλία – Φενεό. Εκεί ήταν τοποθετημένος έως προχθές ο ανδριάντας, στο σημείο της μάχης, μακριά όμως από τον κεντρικό δρόμο, χωρίς να τον βλέπουν οδηγοί και ταξιδιώτες, όπως παλιότερα.

Διότι, ναι, παλιότερα ήταν ορατός από όλους, θυμίζοντάς τους την Ιστορία τους ή εξαναγκάζοντάς μας να τη μάθουμε θέλουμε-δεν θέλουμε, επειδή απλώς και μόνο βλέπαμε τον ανδριάντα και απορούσαμε, ρωτούσαμε, μαθαίναμε. Επισκέπτονταν το μνημείο σχολεία, αλλά και άσχετοι, φιλίστορες κ.ά. Υπήρχε ζωή, Ιστορία. Αποφάσισε το δημοτικό συμβούλιο να μεταφέρει τον ανδριάντα στην πλατεία, όπου υπάρχουν άλλα δυο-τρία αγάλματα, για να τον βλέπουν όλοι τον ήρωα, να συζητούν, να συγκινούνται… Ούτε που θα του δώσει κανείς σημασία, ανάμεσα στα τόσα άλλα. Καμαρώνει η πόλη για τα σπουδαία τέκνα της και ορθώνει αβέρτα αγάλματα. Και, ειρωνεία: δύο από τους όντως σπουδαίους ανθρώπους που έχει γεννήσει η πόλη από την αρχαιότητα ίσαμε τώρα απουσιάζουν παταγωδώς από πλατείες, δημόσιους χώρους και από το γνωστικό επίπεδο της πλειονότητας.

Πρόκειται για τον πρωτοπόρο για την εποχή του γλύπτη Λύσιππο, προσωπικό φίλο του Αλέξανδρου, και για τον σχεδόν σύγχρονό μας μείζονα ποιητή Ρώμο Φιλύρα, ο δε Αστέρης Κοββατζής, σπουδαίος και αυτός πεζογράφος και κριτικός, βρίσκεται εκτός πλατείας, κρυμμένος από θάμνους και σκουπιδοτενεκέδες.

Η αδαημοσύνη και περισσότερο η ματαιοδοξία τυφλώνουν, αλλά ποιος δίνει σημασία. Αξιζε να το δούμε αυτό, την τοποθέτηση του ήρωα στο άκρο της πλατείας, κι έτσι αποφάσισα να μείνω μια ώρα ακόμη. Οι μανούβρες του φορτηγού ήσαν πολλές, αλλά επιτυχείς. Ο ανδριάς εστήθη. Τα πλήθη παραληρούσαν (δυο-τρεις αργόσχολοι που αναρωτιούνταν ποιος είναι αυτός ο μουστακαλής…). Οι φορτοεκφορτωτές διεκπεραίωσαν την αποστολή τους χωρίς επισήμους και ταρατατζούμ, φαίνεται αρκούσαν για τη μεταφορά ενός τόσο ιστορικού μνημείου.

Φωτογραφίσαμε τη διαδικασία, ήπιαμε το ποτό μας, χαιρετήσαμε τον Νότη και φύγαμε πλήρεις Ιστορίας και ανδριάντων. Κάτι καλύτερο θα ξέρουν οι τοπικοί άρχοντες σε ό,τι αφορά τις τουριστικές ατραξιόν, παρακαλώ. Και άσε τον τόπο της μάχης στην ερημία του, στη λήθη και, τέλος, στην ανυπαρξία του. Ποιος νοιάζεται εξάλλου για το παρελθόν. Ερχονται κι εκλογές. Φρίκη.

[email protected]