Στον περιφερειακό της Δραπετσώνας, εκεί που σκοτώθηκε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος

Τρισάγιο για τον σκηνοθέτη, που έφυγε σαν χθες, με λίγους συγγενείς, φίλους και συνεργάτες

Της Βένας Γεωργακοπούλου

^[1]Εβρεχε και έκανε κρύο. Το φως δεν είχε ακόμα πέσει. Στο κέντρο της Αθήνας, όλα ακινητοποιημένα. Ευτυχώς ένας ταξιτζής ήθελε να πάει σπίτι του, στον Πειραιά. «Παρακαλώ, πηγαίνω εκεί που σκοτώθηκε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος». Δεν ήξερε απλώς το ακριβές σημείο. Ηξερε τα πάντα γύρω από τον θάνατο του σκηνοθέτη, 24 Ιανουαρίου του 2012, την ώρα που γύριζε την «Αλλη θάλασσα». Από μηχανάκι.

Ο περιφερειακός της Δραπετσώνας είχε λιγοστή κίνηση. Με άφησε στην έξοδο του πρώτου τούνελ, εκεί που είναι τα τσιμεντάδικα, κάτι πελώριες εγκαταστάσεις. Μισή ώρα πριν από το προγραμματισμένο για τις 5 μ.μ. τρισάγιο κατέφταναν ένα ένα τα αυτοκίνητα. Συνεργάτες και στενοί φίλοι. Ανοιχτές ομπρέλες και βουβαμάρα.

Η σύντροφος της ζωής του, η Φοίβη, διασχίζει τον πραγματικά επικίνδυνο δρόμο και φτάνει στο διπλό διαχωριστικό. Στο κέντρο του χάσκει ένα φαρδύ κενό, χωράει κανονικά άνθρωπος, όχι ο λεπτεπίλεπτος Αγγελόπουλος… Από κάτω ανοίγεται το χάος. Η Φοίβη σκύβει, ψάχνει το μέρος στο οποίο εκσφενδονίστηκε το σώμα του συζύγου της μετά τη σύγκρουσή του με μια βέσπα. Είναι δυνατόν να διένυσε τόσο μεγάλη απόσταση; «Εδώ καρφώθηκε ο Θόδωρος», μού λέει, ανέκφραστη. «Το αίμα του υπάρχει ακόμα». Είναι μια μεγάλη κηλίδα.

Δεν είναι εύκολες τέτοιες στιγμές. Ο κόσμος πυκνώνει. Καταφτάνει η Τροχαία, που κλείνει την κίνηση. Δεν έχει νόημα. Είμαστε όλοι μαζεμένοι, στριμωγμένοι στο διαχωριστικό, καμιά εκατοστή άτομα. Η βροχή δυναμώνει. Οι δυο ιερείς ανάβουν λιβάνι σε ένα θυμιατό, το παίρνει ο αέρας, μυρίζει ωραία, όλος ο δρόμος μοσχοβολάει. Οι πιο πολλοί έχουν σκεφτεί να φέρουν κεριά, κίτρινα, της εκκλησίας, να του τα αφήσουν. Εχει έρθει από την Ιταλία ο μόνιμος παραγωγός του, ο Αμεντέο Παγκάνι. «Τσάο» του λένε όλοι.

Περιμένουμε να μαζευτούν κι άλλοι. Στην Αθήνα έχει δημιουργηθεί κυκλοφοριακό κομφούζιο. Ωρα για ιστορίες. Πολλοί ήταν, άλλωστε, εκεί εκείνο το άθλιο βράδυ. «Βλέπεις το “τρίγωνο του διαβόλου”; Ετσι το λέμε πια όλοι», μού λέει ο Ανδρέας Σινάνος, ο διευθυντής φωτογραφίας της «Αλλης θάλασσας». Μου δείχνει απέναντι, το σημείο από το οποίο έφυγε ο Αγγελόπουλος καθώς διέσχιζε τον σκοτεινό δρόμο για να φτάσει εκεί που ήταν στημένη η κάμερα. «Το είχαμε γεμίσει νταλίκες…. Δύσκολη σκηνή. Με πολύ κόσμο, μετανάστες, αστυνομία. Τέσσερα πλάνα θα κάναμε, αδύνατον να γίνει μονοπλάνο. Και όλα μέσα σε εκείνη τη νύχτα. Ηταν πολύ ευδιάθετος ο Θόδωρος. Λες και οι δυσκολίες τον ζωντάνευαν. Με κορόιδεψε που μου είχε φορέσει ο Πορτοκαλάκης (σ.σ. βοηθός σκηνοθέτης) ένα ζωηρό κόκκινο μπουφάν». Αν είχε δεχτεί να φορέσει κι ο ίδιος ένα…

Οι ιερείς αρχίζουν να ψέλνουν. Τα κεριά ανάβουν, τα δάκρυα τρέχουν. Οι δυο μικρότερες κόρες του τραβάνε με μια ψηφιακή μηχανή. «Αιωνία σου η μνήμη. Αιωνία σου η μνήμη…». Η Φοίβη στάζει στο τσιμέντο καυτό κερί, θέλει να τα κολλήσει, να τα αφήσει εκεί. Το σκοτάδι πέφτει. Πλησιάζει η ώρα που ο Αγγελόπουλος συνάντησε τον θάνατο.

Κανείς δεν λέει να φύγει. «Καλύτερα έτσι», λέει ο Ανδρέας Σινάνος. «Και να ζούσε δεν θα συνερχόταν ποτέ. Φαντάζεσαι τον Θόδωρο φυτό;» Οχι. Δεν ξέρω. Δεν θέλω να διαλέξω. Μόνο να ήταν εδώ. Με το καπελάκι του και το μπουφάν του. Να γυρίζει ταινίες. Και να μας αφήνει να τον αγαπάμε και να τον κανακεύουμε. Για πάντα.

[email protected]