Του Γιώργου Σταματόπουλου

Ούτε τανκς, ούτε αεροπλάνα, ούτε υποβρύχια είναι ικανά να ορθώσουν το φρόνημά μας. Οι παρελάσεις προκαλούν θλίψη, ακόμη και σ’ εκείνους που διέκριναν μέσα τους μια παιδική αθωότητα, ένα εφηβικό, χαρούμενο φτερούγισμα του παιχνιδιού.

Μιλούν για ανάταση του φρονήματος των Ελλήνων κι ενότητα εκείνοι που φρόντισαν με την ανεπάρκεια και την ατολμία που τους χαρακτηρίζουν να οδηγήσουν τη χώρα στη λύπη, στην απαισιοδοξία, στη φτώχεια. Ακουσα -φευγαλέα- τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον υπουργό Εθνικής Αμυνας να επικαλούνται την ενότητα, χωρίς να διακρίνεται ίχνος ντροπής ή ενοχής στα πρόσωπά τους. Τόση υποκρισία, τέτοιος αμοραλισμός.

Τα ρητορήματα και οι εθνικές πομφόλυγες δεν αρκούν· για να αντιστραφεί η κακή ψυχολογία μας απαιτείται ανεξάρτητη διαπραγματευτική ικανότητα με τους δανειστές, τους αιμοδιψείς αυτούς τεχνοκράτες της Εσπερίας. Τι σημαίνει εξάλλου ηθικό φρόνιμα; Ποιο έθνος, ποια παιδεία, ποια γλώσσα; Επίσης: ποια ανεξαρτησία, ποια υπερηφάνεια, ποιος πολιτισμός;

Κουράστηκε ο κόσμος από τις παρελάσεις, ακόμη κι εκείνοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες που έτρεχαν με λαχτάρα να καμαρώσουν τα εγγόνια τους· τους έβλεπα· σαν να έκαναν αγγαρεία, όμως όχι. Εφταναν στην παρέλαση σκυθρωποί διότι βαθιά μέσα τους ξέρουν ότι έχει χαθεί η χαρά από τα παιδιά, έχει ανακοπεί η ορμή της αυθάδους νιότης. Τα παιδιά γνωρίζουν ότι οι γονείς τους υποφέρουν, ότι η χώρα τους είναι σχεδόν υπό κατοχή, ότι οι ηγέτες τους είναι εχθροί τους διότι η δουλόφρων στάση τους (των ηγετών) έφτιαξε μια κρατική δομή που περιφρονεί τους νέους και τους εξορίζει στα βάθη της ξενιτιάς (μην παραμυθιαζόμαστε ότι η Ευρώπη είναι το κοινό μας σπίτι).

Πώς να ξεριζωθεί η λύπη από τον παππού, τη γιαγιά, τους γονιούς, τα παιδιά; Γεμάτη δάκρυα η πραγματικότητα· μερικές φορές η πραγματικότητα είναι ένα αείρροο δάκρυ. Τι κρίμα για όσους βιώνουμε μια τέτοια πραγματικότητα. Αυτό ουδόλως πτοεί τους αυτοαποκαλούμενους πολιτικούς (διότι για πολλούς από μας είναι σκέτοι κολοκυθοκέφαλοι)· εξακολουθούν σαν παγόνια να περιφέρονται ανάμεσα στις παρελάσεις και μέσα σε δρόμους και πλατείες για να θηρέψουν ψήφους. Ας πάρουν αυτοί την εξουσία και ας λέμε ό,τι θέλουμε εμείς οι υπόλοιποι, οι χαμένοι, οι άχρηστοι, οι θεωρητικοί. Το απρόσιτο, πεπυργωμένο πολιτικό σύστημα να ’ναι καλά.

Το φρόνημα ταυτίζεται με την αξιοπρέπεια, άρα είναι ανύπαρκτο, ή όπως θέλουν οι κυβερνώντες, καρικατούρα, ανελευθερία.

[email protected]