Του Νίκου Κιάου

Δεν ήταν η πρώτη φορά που «χτύπησε» ο γεν. γραμματέας της κυβέρνησης, Π. Μπαλτάκος, για να προβάλει την ακροδεξιά εικόνα του. Τώρα, όμως, με τις δηλώσεις του την περασμένη εβδομάδα, φρόντισε να αποκαλύψει εντελώς τα ιδεολογικά και πολιτικά «πιστεύω» του και πόσο απαξιώνει (αν όχι εχθρεύεται) τα στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα.

Η διακήρυξή του, και μάλιστα δημοσίως, «ασφαλώς και είμαι αντικομμουνιστής, έτσι γεννήθηκα και έτσι θα πεθάνω», θυμίζει μάλλον λοχίες ή αξιωματικούς του Α2 γραφείου σε στρατιωτική μονάδα και μάθημα Εθνικής Ηθικής Διαπαιδαγώγησης τόσο πριν από τη δικτατορία όσο κυρίως κατά τη διάρκεια της χούντας. Κανείς πολιτικός δεν έκανε δήλωση ότι είναι αντικομμουνιστής στα 40 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας. Ο ίδιος δεν δικαιούται, ως εκ της θέσεώς του, να προβαίνει σε πολιτικές δηλώσεις και είναι ο πρώτος γενικός γραμματέας της κυβέρνησης (ή του υπουργικού συμβουλίου προηγουμένως) που προβαίνει σε παρόμοιες.

Δεν είναι όμως μόνο ο «αντικομμουνισμός». Είναι και η περιφρόνηση και ύβρις προς τη Διεθνή Αμνηστία. «Δεν με ενδιαφέρει τι λέει η Διεθνής Αμνηστία». Είτε ξεχνά είτε δεν (θέλει να) ξέρει ότι στη Διεθνή Αμνηστία προσέβλεπαν όλες οι αντιδικτατορικές οργανώσεις τον καιρό της χούντας και η οργάνωση αυτή προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στον αντιδικτατορικό αγώνα. Ο Παττακός και ορισμένοι άλλοι χουντικοί είχαν μιλήσει απαξιωτικά ή υβριστικά για τη Διεθνή Αμνηστία και για το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Αυτά για την ιστορία.

Προφανώς οι δηλώσεις του κ. γεν. γραμματέα (ο οποίος συνεχίζει να κάθεται στα υπουργικά έδρανα στη Βουλή, ενώ η θέση του είναι στην πλευρά των κρατικών λειτουργών) έχουν τη σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού αλλά και (τουλάχιστον) την ανοχή του κυβερνητικού εταίρου, του αντιπροέδρου, παρά τις αποστάσεις που τηρούν απ’ αυτές στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Μετά το «άνοιγμά» του στη Χρυσή Αυγή, όταν είχε αποχωρήσει η ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, ο κ. Μπαλτάκος έρχεται τώρα να προβάλει τη γλώσσα που θυμίζει ευθέως τη ναζιστική οργάνωση. Η ανοιχτή ακροδεξιά στροφή της ηγεσίας της Ν.Δ., με όχημα τον χώρο του Μαξίμου, δείχνει τη φροντίδα του πρωθυπουργού να βρει ερείσματα στα δεξιά του. Και έρχεται ως συνέχεια της πολιτικής που εκδηλώνεται με την αυθαιρεσία, την καταστολή, την αστυνομοκρατία. Προσπαθεί, με τα ανοίγματα αυτά, να θωρακίσει την ακροδεξιά πλευρά με την ιδεολογία και με την εφαρμογή της πολιτικής της αυθαιρεσίας, τόσο στην κοινωνία όσο και στους θεσμούς με πρώτη τη Βουλή. Να δείξει ότι έχει πυγμή.

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι δραστηριότητες (μήπως και υποψηφιότητες;) στελεχών της παράταξης όπως ο Φ. Κρανιδιώτης. Κι ακόμη προς την ίδια κατεύθυνση έχουμε και τα νέα φαινόμενα, την αποχώρηση από τη Χρυσή Αυγή ενός βουλευτή, τη διαγραφή άλλου κ.ο.κ. (Και η «κινητικότητα» στους Ανεξάρτητους Ελληνες δεν βρίσκεται στο ίδιο πλαίσιο;)

Παράλληλα, με τη συνδρομή των φίλα προσκείμενων ΜΜΕ, γίνεται η δέουσα προβολή του περίφημου «μερίσματος» με την ιδιαίτερη φροντίδα σε «ευαίσθητες» κατηγορίες «δυναμικών» κλάδων της κοινωνίας, που έχει καταγραφεί προς τα πού βλέπουν εκλογικά στην πλειονότητά τους.

Το σκηνικό, ιδεολογία και παροχολογία, στήνεται κατά πώς φαίνεται εν όψει δυσμενών εκλογικών εξελίξεων, ώστε να μπορέσει η παράταξη της Ν.Δ., όπως την ευαγγελίζεται η ηγεσία της, να προβληθεί ως ακριβώς ο «αντικομμουνιστής» που πολεμά τους ολετήρες της Αριστεράς (διάβαζε ΣΥΡΙΖΑ). Αν παραστεί ανάγκη, έρχεται «πρόθυμη» η συνδρομή των νεόκοπων «σωτήρων» με το Ποτάμι ή τη νέα Ελιά, χωρίς να αποκλείεται η εφεύρεση και άλλων «φρούτων».

Ολα αυτά, τελικώς, θυμίζουν προετοιμασία για εκλογές, βουλευτικές βεβαίως, αν κριθεί ότι έρχονται δυσμενέστερες ημέρες με τις αποκαλύψεις για τις συμφωνίες με την τρόικα ή αν προκύψει «ατύχημα» και με την αυξανόμενη εξαθλίωση της κοινωνίας.

Εμπρός λοιπόν πίσω στο μέλλον, με οδηγό τον αντικομμουνισμό! Και αυτό ενώ, παράλληλα, τα ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση, λένε με αγωνία πως η Ελλάδα θα γίνει «μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα», με τις «μεταρρυθμίσεις» που «απαιτούνται». Η «κανονική ευρωπαϊκή χώρα» όμως είναι αυτή του κεφαλαίου, εις βάρος των εργαζομένων, των λαών, η «Ευρώπη» των μνημονίων, ενώ η «άλλη Ευρώπη», αυτή των λαών, των εργαζομένων, είναι η αποσυνάγωγος! Μην κινείσθε λοιπόν, λαοί, υποταχθείτε. Και χειροκροτήστε τα ακροδεξιά ανοίγματα. Είναι το επιβεβλημένο ανάχωμα στην κομμουνιστική και μη Αριστερά.

……………………………………………………………………………..

* Θα τρίζουν τα κόκαλα του Ανδρέα Λεντάκη.