Ιστορία Νο1: Η ληστεία έπρεπε να διαρκέσει 10 λεπτά. Τέσσερις ώρες μετά, η τράπεζα ήταν σαν θέαμα τσίρκου. Οχτώ ώρες μετά, το πιο καυτό πράγμα για τη ζωντανή τηλεόραση. Τρία χρόνια αργότερα έγινε ταινία από τον Σίντνεϊ Λουμέτ με τον Αλ Πατσίνο: «Σκυλίσια μέρα» (Dog Day Afternoon, 1975).

Ιστορία Νο2: Μια 83χρονη, φαινομενικά ακίνδυνη, κυρία, καλοντυμένη, εύθραυστη, ετοιμόλογη και αυτάρκης είναι από τις πλέον διαβόητες κλέφτρες κοσμημάτων στις ΗΠΑ. Το 2010 καταδικάζεται σε 5 χρόνια χωρίς αναστολή, βγαίνει στα μισά. Η ζωή της θα γίνει ταινία με τη Χάλι Μπέρι.

Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που αληθινές ιστορίες πασίγνωστων ληστών έγιναν μπλοκ μπάστερ στη βιομηχανία του κινηματογράφου. Το πρωτότυπο είναι πως πλέον αρχίζει δειλά δειλά να αναπτύσσεται ένα ρεύμα να βγαίνουν ντοκιμαντέρ που παρουσιάζουν την αλήθεια πίσω από την ταινία.

Πριν από λίγες ημέρες, στο 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, είδαμε δύο: «Ο σκύλος» της Αλισον Μπεργκ και «Βίος και εγκλήματα της Ντόρις Πέιν» των Μάθιου Ποντ και Κερκ Μαρκολίνα.

Το πρώτο απαθανατίζει για πρώτη φορά τον Τζον Ουόιτογουιτς να αφηγείται την ιστορία του, την ιστορία της «Σκυλίσιας μέρας», με προκλητικό, ξεκαρδιστικό και συγκινητικό τρόπο. Επιχείρησε να ληστέψει μια τράπεζα στο Μπρούκλιν για να πληρώσει την εγχείρηση αλλαγής φύλου του εραστή του. Η ληστεία απέτυχε, αλλά η εγχείρηση έγινε τελικά με τον ίδιο στη φυλακή να υπογράφει για να γίνει η ιστορία του ταινία και να δίνει τα χρήματα στον εραστή του.

Το δεύτερο φιλμ αφηγείται το πώς μια φτωχή, ανύπαντρη, Αφροαμερικανή μητέρα, η Ντόρις Πέιν, που έζησε τον φυλετικό διαχωρισμό της Αμερικής του ’30, κατέληξε να γίνει μία από τις πιο επιτυχημένες κλέφτρες κοσμημάτων. Εννιά φορές την έπιασαν και ακόμα τους ξεφεύγει. Κλείνει με περισσή εξυπνάδα το μάτι στην κάμερα και υπόσχεται «να μην ξανακλέψει ποτέ»!

Δύο αστικοί μύθοι της Αμερικής, που διακωμωδούν το σύστημα με τη δράση τους και αποκτούν το δικό τους αστέρι στη λεωφόρο της δόξας του Χόλιγουντ.

Νόρα Ράλλη