H κοινωνιολόγος Αλ. Κορωναίου και ο κοινωνικός ψυχολόγος Γ. Προδρομίτης μίλησαν στην «Εφ.Συν.» για το πώς επηρεάζει η απεργία στις συγκοινωνίες τους πολίτες

Της Αφροδίτης Τζιαντζή

Οι συλλογικές συμβάσεις έγιναν «διατήρηση προνομίων», οι εργαζόμενοι μετατράπηκαν σε… κηφήνες, ο εργατικός αγώνας βαφτίστηκε «ακραία συνδικαλιστική πρακτική» και η λέξη απεργία έγινε συνώνυμη της ταλαιπωρίας. Τέλος, η επέμβαση των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο δικαιολογήθηκε ως αναπόφευκτη αντίδραση του κράτους σε έναν πολυήμερο εκβιασμό «βολεμένων συντεχνιών και εργατοπατέρων».

Ποια είναι όμως η στάση της κοινωνίας απέναντι στην απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΜ; Σε ποιο βαθμό επηρέασαν την κοινή γνώμη οι διοχετευμένες επιλεκτικές πληροφορίες που παρουσίαζαν τους απεργούς συλλήβδην ως υπέρογκα αμειβόμενους, διορισμένους με κομματικά ρουσφέτια, απομεινάρια ενός πελατειακού κράτους που πρέπει να μεταρρυθμιστεί ελέω τρόικας και μνημονίων;

Οι εργαζόμενοι του Μετρό αντιμετωπίστηκαν εχθρικά όχι μόνο από την κυβέρνηση και μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, αλλά και από ένα κομμάτι του κόσμου, που ταύτισε την απεργία με την υπαρκτή και βασανιστική δυσκολία στη μετακίνηση. Θα μπορούσε η σύγκρουση να έχει αποφευχθεί με διάλογο; Σε ποιο βαθμό πρυτάνευσε ο κοινωνικός αυτοματισμός και σε ποιο η αλληλεγγύη; Η κοινωνιολόγος Αλεξάνδρα Κορωναίου και ο κοινωνικός ψυχολόγος Μάκης Προδρομίτης μίλησαν στην «Εφ.Συν.» για τη σχέση της απεργίας με την κοινωνία και το πώς διαμεσολαβείται από τον παραμορφωτικό φακό της κυβέρνησης και των ΜΜΕ.

……………………………………………………………………………………………………………………………………

Αλεξάνδρα Κορωναίου, καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ζούμε μια περίοδο που προωθείται πολύ συστηματικά μια λογική διχασμών, που έχει ως αποτέλεσμα την αποδόμηση των κοινωνικών συμπεριφορών. Από τη μία πλευρά υπάρχει μια μερίδα που σαφώς νιώθει αλληλεγγύη προς αυτούς που κάνουν διαμαρτυρίες και ταυτίζονται μαζί τους ακόμα και σιωπηλά, γιατί πλήττονται και αυτοί κοινωνικά. Από την άλλη, προωθείται συστηματικά, και ώς ένα βαθμό αποτελεσματικά, ο διχασμός και η χρησιμοποίηση της μιας κοινωνικής ομάδας ενάντια στην άλλη. Αυτή είναι η ατζέντα των επίσημων ΜΜΕ και αυτό είναι που διαλύει την κοινωνική συνοχή.

Δεν είναι τυχαίο ότι δεν πρόβαλαν τα ΜΜΕ ανθρώπους που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους, αλλά πρόβαλαν μόνο την ταλαιπωρία του κοινού. Οι απεργοί εμφανίστηκαν ως εχθροί της κοινωνίας, σαν να μην ήταν κι εκείνοι κομμάτι της κοινωνίας. Τα media ακολουθούν μια λογική απόκρυψης ή παραμόρφωσης της πραγματικότητας και, κυρίως, του γεγονότος ότι είναι οι κοινωνικές και πολιτικές επιλογές της εξουσίας που στρέφονται εναντίον της κοινωνίας. Aποκρύπτοντας αυτό το θεμελιώδες γεγονός, παρουσιάζουν τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον μιας άλλης, στο όνομα της σωτηρίας μια οντότητας (η Ελλάδα, η χώρα, η πατρίδα), που είναι πάνω από τους ανθρώπους, με στόχο να καταπνίξουν οποιαδήποτε κοινωνική αντίδραση. Γιατί ξέρουν και φοβούνται ότι δεν είναι μόνο οι απεργοί του Μετρό, αλλά πάρα πολλές κοινωνικές ομάδες που πλήττονται και θα ξεσπάσουν αναπόφευκτα κοινωνικές εκρήξεις.

…………………………………………………………………………………………………………………………………….. 

Γεράσιμος Προδρομίτης, αναπληρωτής καθηγητής Πειραματικής Κοινωνικής Ψυχολογίας στο τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου

Οπωσδήποτε η κυβέρνηση έπαιξε το χαρτί του κοινωνικού αυτοματισμού και του «διαίρει και βασίλευε» στο όνομα της λειτουργικότητας και της τάξης. Το κακό είναι ότι αυτή η μεθόδευση θα λέγαμε ότι ώς ένα βαθμό έχει την επιδοκιμασία ενός τμήματος του πληθυσμού, κυρίως του τμήματος με τις πλέον συντηρητικές καταβολές, και του τμήματος το οποίο έχει πέσει ήδη θύμα της εκφοβιστικής προπαγάνδας μέχρι τώρα. Με αποτέλεσμα να καταγράφει ως φυσική διαδικασία όλες αυτές τις ρυθμίσεις περί “μονόδρομου”. Το ζητούμενο τώρα είναι σε ποιο βαθμό και μέχρι πότε το σύνολο του πληθυσμού θα συνεχίσει να αποδέχεται πρακτικές αυταρχικής δημοκρατίας.

Η απεργία φαίνεται να πλήττει την καθημερινότητα και προσθέτει βάρος ατομικά στον κάθε πολίτη. Αυτό είναι σαφές. Αλλά τι θα μπορούσε να γίνει για να μη θεωρηθεί η απεργία εχθρός του κοινού; Να οριστεί με διαφορετικό τρόπο το “κοινό καλό” μέσω κοινωνικών διεργασιών και ευρύτατων συλλογικών διεκδικήσεων.

Γιατί πολύς κόσμος επιδοκιμάζει σε κάποιο βαθμό την επιστράτευση; Γιατί όλη αυτή η κατάσταση του Μνημονίου και οι συνέπειες των μέτρων που δεχόμαστε βιώνονται σε ατομικό επίπεδο, με αποτέλεσμα η απεργία να βιώνεται ως ατομική ταλαιπωρία.