Του Γιώργου Σταματόπουλου

Εκπέμπουν ακόμη ζεστασιά οι στοές της Αθήνας. Βρίσκεις τα πάντα εκεί: ρουχισμό, φωτογραφίες, τσαγκάρικα, ποτοποιεία, ψιλικά, εδώδιμα, ηλεκτρονικά, μεταποιεία πάσης φύσεως και, κυρίως, γραφεία στοιχημάτων, εθνικού δηλαδή τζόγου. Συνήθως προσπερνώ βιαστικά, χθες, όμως, έπεσε η ματιά μου σ’ έναν ορθόδοξο ιερέα που στοιχημάτιζε φωναχτά, δεν άκουγα ακριβώς τι έλεγε, καταλάβαινα, όμως, ότι κάτι του πήγε «στραβά», ότι παρ’ ολίγον να γινόταν πλούσιος. Και δώσ’ του οι βλαστήμιες και τ’ αναθέματα, οι αφορισμοί και οι αίνοι στον Εωσφόρο. Προβληματίζομαι, αλλά τον πλησιάζω. «Γιατί φωνασκείτε ακόμψως, πάτερ; Δεν αισχύνεσθε;» ερωτώ αφελώς και ειλικρινώς. «Ρε, δεν πας στον διάολο, βραδιάτικα, έχασα εκατό χιλιάδες για μια γκέλα αυτού του μαλάκα, του…». Με εκνευρίζει. «Δεν ντρέπεσαι, αγαπητέ παπά;», του λέω συνειδητώς ακόμψως, «τι τα θες τα υλικά αφού όλα είναι άκτιστα στην Εκκλησία σου και κτιστά κατά τον θεό σου; Δεν νομίζεις ότι δίνεις το κακό παράδειγμα εναποθέτοντας ελπίδες πλουτισμού (με τον οποίο θα επιτύχεις τι;) στο ποίμνιό σου; Εσύ δεν είσαι που κηρύσσεις από άμβωνος -εσύ και οι όμοιοί σου- ότι πρέπει να παραιτηθούμε από τα χθαμαλά μας “θέλω” προκειμένου να συναντηθούμε με το νόημα, την αρετή τάχα, την αγάπη, την ανιδιοτέλεια και όλα τα συναφή;».

Μόνο που δεν με σκαμπιλίζει ο «αγαπητός» πατήρ, λιπόσαρκος όντως και μάλλον κακοζωισμένος. Εχουν δικαίωμα οι πνευματικοί ταγοί να συμμετέχουν στον εθνικό τζόγο; Ναι, απαντούν οι ντούροι φιλελεύθεροι, δεξιοί τε και ευώνυμοι· όλοι απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα σε μια δημοκρατία. «Ελα», μου υπενθυμίζουν φίλοι, «και ο ίδιος ο Μαρξ έπαιζε στο Χρηματιστήριο». Ναι, αλλά έτσι κάνουμε τον μαρξισμό θρησκεία. «Γιατί, τι νομίζεις, είναι κάτι διαφορετικό;» απαντούν οι θεωρούντες εαυτούς πλήρεις ιδεολογίας και κριτικής.

Για να πω την αλήθεια, μ’ εντυπωσίασε που με διαολόστειλε ο παπάς του τζόγου (μας), για να μην πω ότι με ανακούφισε. Εχω φίλους που -κρυφά- παίζουν, συμμετέχουν στον εθνικό τζόγο, θεωρώντας το κάτι το τελείως φυσιολογικό. Αντε να βρεις άκρη μετά. Ενας μάλιστα εξ αυτών παρουσιάζεται αρχηγός ριζοσπαστικού πολιτικού κόμματος· «ε, άμα πιάσω τον πρώτο αριθμό», μου λέει, «θα είναι πιο εύκολη η χρηματοδότηση της επανάστασης». Πιάστε λύκο και καβαλήστε τον! Ούτε το ένα μπορείτε ούτε το άλλο. Η αριστερή μας όμως ιδεολογία παραμένει στο απυρόβλητο και ας αγοράζουμε (κρυφίως) λαχεία. Θα φανεί «δασκαλίστικο» εάν αποκαλέσεις όλους αυτούς πολιτικά αθύρματα, μάλλον σκαλαθύρματα σκέψης και στοχασμού; Θα μπορούσε βέβαια να δοθεί μια απάντηση γενναία από τον Ελληνα στοχαστή Νίκο Δήμου· θα μας έλυνε κάθε απορία ο ακραιφνώς αδολεσχής ούτος φιλόσοφος των καιρών μας. Μου φαίνονται όλοι ίδιοι: παπάδες και «φιλόσοφοι» της συγκυρίας και των καιρών (μας). Αλλά να σε διαολοστέλνουν και οι παπάδες… Οιονεί αχώνευτον (και χαρούμενον!).

[email protected]