Νέα Υόρκη Του Αποστόλη Ζουπανιώτη* 

Μόλις έγινε γνωστή, πριν από λίγες μέρες, η πρόθεση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να επισκεφθεί και τις ΗΠΑ, γράφτηκαν πολλά και διάφορα στον Τύπο, μεταξύ άλλων ότι χάρη στη βοήθεια της Γιάννας Αγγελοπούλου θα ήταν παρών στην ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα ή ότι η επίσκεψη αποτελούσε ένδειξη της πριμοδότησης των Αμερικανών προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ηταν μύθοι αγνώστου προελεύσεως, σίγουρα όχι από τον ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθούσε να κρατήσει την επίσκεψη μυστική, με στόχο να «αιφνιδιάσει» την κυβέρνηση.

Ωστόσο οι μύθοι γέννησαν και αρκετή παραφιλολογία, αλλά και αβάσιμες προσδοκίες. Η πραγματικότητα είναι ότι η όλη οργάνωση της παρθενικής εμφάνισης του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του αναδεικνύει και τις αδυναμίες του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και τις δυνατότητές του. Οι αδυναμίες ενισχύουν την άποψη ότι δεν είναι ακόμη έτοιμος να κυβερνήσει. Οι δυνατότητες δείχνουν ότι μπορεί να αρθρώσει λόγο αποδεκτό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και, παρά τις τεράστιες φιλοσοφικές διαφορές, να αποτελέσει συνομιλητή τής Ουάσιγκτον, στην περίπτωση που εκλεγεί.

Οι αδυναμίες μπορούν να εντοπιστούν στην οργάνωση και την άγνοια εκ μέρους των στελεχών ακόμη κι αυτού του πρωτοκόλλου.

Υπό τον φόβο της αποκάλυψης του χρόνου πραγματοποίησης της επίσκεψης (συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα μού είπε ότι «ενώ αυτοί περιμένουν να πάμε τον Φεβρουάριο, εμείς επισπεύδουμε, γιατί αναμένουμε ραγδαίες εξελίξεις»), έκαναν σειρά διπλωματικών φάουλ. Δεν επισκέπτεσαι μία χώρα πριν από τον πρωθυπουργό (που θα έλθει τέλη Μαρτίου). Δεν πας σε μία χώρα πριν ενημερώσεις τον οικοδεσπότη (εν προκειμένω, ο κ. Τσίπρας συναντήθηκε μόλις 3 μέρες πριν φύγει από την Αθήνα με τον Αμερικανό πρέσβη). Δεν σνομπάρεις το ελληνικό ΥΠΕΞ και τις διπλωματικές υπηρεσίες της χώρας σου, οι οποίες έχουν υποχρέωση να σε εξυπηρετήσουν.

Οι συνεργάτες τού Αλέξη Τσίπρα μόλις την τελευταία στιγμή αντιλήφθηκαν ότι για να ανοίξει η πόρτα της ηγεσίας του ελληνικού λόμπι, θα έπρεπε να ζητήσει συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο. Την ζήτησε αργά και μάλιστα βάζοντας μια συγκεκριμένη ώρα, που ο Αρχιεπίσκοπος δεν μπορούσε. Το αποτέλεσμα ήταν να μη γίνει η συνάντηση.

Απ’ εκεί και πέρα, η πρώτη του δημόσια εμφάνιση στο Ινστιτούτο Μπρούκινγκς άφησε πολύ καλές εντυπώσεις στο ακροατήριο, αλλά και στα κέντρα αποφάσεων της Ουάσιγκτον. Ηταν ήπιος, ευχάριστος και έδειξε ότι μπορεί να κρατά την ουσία των θέσεών του χωρίς να γίνεται απόλυτος.

Οι αναφορές στο Μνημόνιο και στην παραμονή στο ευρώ, στην ύπαρξη συνέχειας εξωτερικής πολιτικής της χώρας, στο ότι δεν θα κάνει στροφή 180 μοιρών και στο ότι θα συνεργαστεί με όλους τους συμμάχους στο πλαίσιο των διεθνών οργανισμών που συμμετέχει η Ελλάδα (άρα και στο ΝΑΤΟ) και μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, του άνοιξαν μία πόρτα για διάλογο με την Αμερική. Τα όσα είπε για συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ κι η καταδίκη του αντισημιτισμού τού αφαίρεσαν την ετικέτα του «επικίνδυνου» για το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι.

Τα ίδια ισχύουν και για τη συνάντησή του με τον βοηθό υφυπουργό Εξωτερικών Ερικ Ρούμπιν, όπου συζήτησε και τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, ένα θέμα που απέφυγε να εγείρει και στο Μπρούκινγκς και στις προ της επίσκεψης συνεντεύξεις. Το πρώτο βήμα έγινε κι ήταν επιτυχημένο. Χρειάζονται όμως κι άλλα και συναντήσεις πολύ υψηλότερου επιπέδου, για τη μονιμοποίησή της.

 *Εκδότης της ελληνοαμερικανικής εφημερίδας Greek News