Του Νίκου Παναγιωτόπουλου

Ημουν ήδη θαυμαστής του πριν τον γνωρίσω. Ο Βακαλόπουλος τον ήξερε, κι έλεγε ότι θα μου τον σύστηνε· επίσης ο βοηθός μου εκείνη την εποχή, ο Βαγγέλης Σεϊτανίδης, κι αυτός τον ήξερε από την Καλλιδρομίου. Τελικά τον ήξεραν όλοι εκτός από μένα, πράγμα που μ' έκανε να ζηλεύω, γιατί στο κάτω κάτω εγώ ήμουν ο πιο φανατικός αναγνώστης των βιβλίων του. Ομως κάτι γινόταν και αυτή η γνωριμία όλο και κάπου σκόνταφτε. Το «Περί μέθης», δεν είχα διαβάσει ποτέ κάτι παρόμοιο… Tο «Ιμερος και κλινοπάλη», γραμμένο με ασυνήθιστο αίσθημα για δοκίμιο, δεν έφευγε από το μυαλό μου μέχρι που για να απαλλαγώ το έκανα ταινία, σαν να ήταν μυθιστόρημα. Αναμφισβήτητα ήταν ο αγαπημένος μου δοκιμιογράφος και μου συνέβαινε για πρώτη φορά να έχω διαβάσει κάτι και να θέλω διακαώς να γνωρίσω αυτόν που το έγραψε. Συνήθως δεν μου δημιουργείται καμία διάθεση να συναντήσω συγγραφείς ή ζωγράφους που μου αρέσουν. Ακριβώς το αντίθετο. Οι απογοητεύσεις στο παρελθόν υπήρξαν πολλές. Αλλο τα έργα, άλλο οι άνθρωποι. Με τον Παπαγιώργη έγινε ακριβώς το αντίθετο όταν ευδόκησε να συναντηθούμε. Απλός, καθημερινός, ανθρώπινος, έκρυβε επιμελώς ό,τι μπορούσε να τον κάνει να ξεχωρίζει. Την ευρυμάθειά του, τον φανατικό συστηματικό αναγνώστη και προ παντός την ευφυΐα του που ξεχείλιζε από κάθε έλικα του μυαλού του. Η ταπεινοφροσύνη του ήταν ένας πρόσθετος λόγος για να τον αγαπήσω. Εκτός των άλλων, μας ένωναν η αντιπάθειά μας για τους «πολύ καλλιτέχνες» και οι υψηλές τιμές του «ζαχάρου». Στη συνέχεια όλα έγιναν πολύ φυσικά, σαν να γνωριζόμαστε από πάντα. Με τακτικές συνευρέσεις, τραπεζώματα, με γέλια, με ποδοσφαιρικούς αγώνες και με τσακωμούς για το 1821 που ήταν το προσφιλές του θέμα.

Με την ευκαιρία της 25ης Μαρτίου, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τις πάμπολλες φορές που βρισκόμαστε στο φιλόξενο σπίτι της Αλεξάνδρας και της Ελένης Αλεξανδράκη, καταναλώνοντας, ενοχικά, απαγορευμένες ποσότητες μπακαλιάρου σκορδαλιά, τις ζωηρές κουβέντες μας που συνεχίζονταν μέχρι αργά το βράδυ και πήγαιναν από τον Μαυροκορδάτο μέχρι τους πληθυσμούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μόνιμοι συνδαιτυμόνες και «ξιφομάχοι», ο Στέλιος ο Ράμφος και ο συνονόματός μου ποιητής Νίκος Παναγιωτόπουλος, προσωπικότητες εξ ίσου ξεχωριστές, έκαναν τις βραδιές της εθνικής μας επετείου μαχητικές, μοναδικές κι αξιομνημόνευτες. Η Ράνια και η Μαριάννα σε ρόλο πυροσβέστη, δεν προλάβαιναν πάντα να σβήσουν τις φωτιές. «Οι άντρες έρχονται στα λόγια και στα χέρια», του άρεσε να λέει.

Φέτος, η 25η Μαρτίου ήταν χωρίς τον Κωστή. Μάλλον δεν ήταν καθόλου. Αλλη μια παρέα που έσπασε από άλλο ένα ξαφνικό χτύπημα αυτού του σκανδάλου που είναι κάθε θάνατος.

Επειδή ξέρω πως δεν του άρεσαν οι εκφράσεις που, όπως έλεγε, είχαν «φάει τα ψωμιά τους» κι απάνω σ' αυτή την αντίληψη είχε στήσει ολόκληρο το απαράμιλλο προσωπικό του ύφος, για αποχαιρετισμό θα δανειστώ μια παρηγορητική δικιά του φράση: «Στον κόσμο της ισχύος και της δυνάμεως, μόνον οι ανυπόστατες σκιές προσφέρουν κάποια παραμυθία».