Του Πέτρου Μανταίου

Ευχαριστηθήκαμε πάντως λογοπαίγνιο, όσο διάστημα εμαίνετο η μάχη του γάλακτος. Που το κατάπιαν μονορούφι αντάρτες με ημερομηνία λήξης, μετά από ανακάτεμα που έκαναν στην κυβέρνηση. Η οποία ωστόσο, ανάμεσα σε δυσπιστίες και μομφές, κλονίστηκε, προς στιγμήν, στην ταράτσα, όμως έσκασε στο έδαφος με 151 βουλευτές, αλλά και με πολλαπλά κατάγματα στο πολίτευμα και τη λεγόμενη συνταγματική τάξη. Ελάχιστα πλέον απασχολεί αν έπρεπε το γάλα να πιωθεί φρέσκο ή με μικρή, μεγάλη είτε μεσαία παστερίωση. Διότι μπορεί να μην ξίνισε ή να έκοψε ή να έγινε γιαούρτι η συγκυβέρνηση, όμως… προέκυψε, από την προχθεσινή ψηφοφορία, παστεριωμένη, παρ’ ότι οι Γαλά-τες του γαλα-τικού χωριού δεν απογαλακτίστηκαν…

Αυτά και άλλα πολλά λογοπαίγνια… του γάλακτος είναι, τα περισσότερα, σταχυολογημένα, μην πω… αρμεγμένα, από εφημερίδες. Καρδάρες και καρδάρες γέμισαν με γάλα υπό μορφή μελάνης. Χώρια που κάποιοι, της ενδόξου φυλής των πολιτικών, αφού πρώτα γέμιζαν τις καρδάρες με γάλα, έδιναν μετά μια κλοτσιά και τις άδειαζαν. Παροιμία περί την οποία… περιαυτολογούσε ο Πάγκαλος: «Συχνά μου λένε ότι γεμίζω την καρδάρα, και μετά, με μια κλοτσιά, την αδειάζω». Που μπορεί από… τεχνικής απόψεως να ήταν έτσι. Αλλά ουδέποτε είπε τι ποιότητας ήταν το γάλα της καρδάρας που κλοτσούσε∙ αν ήταν «ημέρας», «φρέσκο» ή «μακράς παστερίωσης», τόσο μακράς που να μη διακρίνεται το βάθος…

Τον σημερινό τίτλο δανείστηκα από την… τράπεζα της Αποστασίας του 1965∙ από στιχούργημα που, σκωπτικά, αποδόθηκε τότε, από τον Κώστα Σταματίου των «Νέων», στον καταγραμμένο ως «πρώτο πρωθυπουργό της Αποστασίας» (ενώ δεν έγινε ποτέ∙ εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση πήρε), Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα, που του ’μεινε από τότε το παρατσούκλι «Γαργάλατας», κι ας μην ήταν δικό του το στιχούργημα (έχει γράψει και πολύ χειρότερα!): «Τα στήθια σου ήταν άσπρα σαν τα γάλατα/ και μου ’λεγες: γαργάλατα, γαργάλατα…». Ωραία περνούσαμε τότε…