Του Γιώργου Τσιάρα

Γεννημένος στη Βαρκελώνη το 1962, o Μανουέλ Κάρλος Βαλς είναι –εκτός από νέος πρωθυπουργός της Γαλλίας– και μια παράξενη περίπτωση πολιτικού, αφού πρόκειται για έναν… αντιμετανάστη μετανάστη, αλλά και για έναν «δεξιό σοσιαλιστή»! Γι΄ αυτό άλλωστε και ο διορισμός του από τον Φρανσουά Ολάντ στην πρωθυπουργία μεταφράζεται ως «στροφή προς τα δεξιά», υπό την πίεση των αρνητικών για το Σοσιαλιστικό Κόμμα αποτελεσμάτων των τοπικών εκλογών. Κι όμως: στις εκλογές του 1981 ο Βαλς δεν μπόρεσε καν να ψηφίσει, αφού δεν διέθετε ακόμη τη γαλλική υπηκοότητα!

Παιδί ενός Καταλανού ζωγράφου και μιας Ιταλίδας, ο Βαλς πολιτογραφήθηκε Γάλλος στα 20 του, και πρωτομπήκε στην πολιτική το 1997, όταν του ανατέθηκε η θέση του υπεύθυνου Επικοινωνίας και Τύπου στο πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού Λιονέλ Ζοσπέν. Το 2001 εξελέγη δήμαρχος του Εβρί, ενώ ένα χρόνο αργότερα έγινε και βουλευτής. Οι μετοχές του στο εσωτερικό του κόμματος ανέβηκαν όμως κατακόρυφα όταν ανέλαβε, με την ιδιότητά του ως επικοινωνιολόγου, ειδικός σύμβουλος στο πλευρό του Ολάντ κατά τη διάρκεια της προεδρικής προεκλογικής μάχης το 2012 – ένα πόστο που του χάρισε το παρατσούκλι «Κομαντατούρ» (!), και τον οδήγησε ταχύτατα στα μεγάλα σαλόνια, με την τοποθέτησή του στο υπουργείο Εσωτερικών.

Ως υπουργός, ο Βαλς φρόντισε πάντως να επιβεβαιώσει το… γερμανικό του παρωνύμιο, καθώς όχι μόνο υποστηρίζει συνεχώς θέσεις σαφώς πιο συντηρητικές από εκείνες των συντρόφων του, αλλά πρωταγωνίστησε και στις μαζικές διώξεις και απελάσεις μεταναστών χωρίς χαρτιά, με ιδιαίτερη «προτίμηση» στους Ρομά. Η περσινή απέλαση στο Κόσοβο, με δική του εντολή, της 15χρονης Ρομά μαθήτριας Λεονάρντα προκάλεσε σεισμό στην κυβέρνηση και μεγάλη πτώση στη δημοτικότητα του Ολάντ – αλλά ενίσχυσε πολύ τη δική του, κάνοντας τον ακόμη πιο προσφιλή στους κόλπους της Δεξιάς…

Πολύ πριν γίνει υπουργός, πάντως, είχε τοποθετηθεί οριστικά στη «δεξιά πτέρυγα» του Σοσιαλιστικού Κόμματος, υπερψηφίζοντας το 2005 το Ευρωσύνταγμα, διαφωνώντας με την 35ωρη εργασία και βέβαια με τη μεταναστευτική πολιτική των Σοσιαλιστών. Αλλωστε έχει και ο ίδιος στο παρελθόν αυτοπροσδιοριστεί ως λάτρης του Μπλερ και του Κλίντον, «ρεαλιστής» στα οικονομικά θέματα, και «περισσότερο ρεφορμιστής παρά επαναστάτης» στα κοινωνικά, ενώ διακαής πολιτικός στόχος του είναι κατά δήλωσή του «να συμφιλιώσει την Αριστερά με τη φιλελεύθερη ιδεολογία»!

Το 2009 προσκλήθηκε ως «ειδικός» και σε συνάντηση της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, γεγονός που τον μετέτρεψε σε «κόκκινο πανί» για την αριστερή πτέρυγα. Υπήρξε, επίσης, δηλωμένος μασόνος, μέλος της Στοάς της Μεγάλης Ανατολής. Κατά τη διάρκεια της εμφύλιας διαμάχης για το προεδρικό χρίσμα, μάλιστα, ο Βαλς συγκρούστηκε ανοιχτά με τη γραμματέα Μαρτίν Ομπρί, που τον κάλεσε δημόσια «να φανεί συνεπής στη φιλελεύθερη ιδεολογία του και να εγκαταλείψει αμέσως το κόμμα»! Κάτι που βεβαίως δεν συνέβη ποτέ…