Του Πάρι Τσάρτα*

Α. Εποχή πολιτικής ρευστότητας αυτή που ζούμε, η οποία ενέχει και τον κίνδυνο μιας αντίστοιχης «ρευστοποίησης» της σημασίας της πολιτικής σε μια χώρα όπου η κοινωνία απολύτως δίκαια αμφισβητεί τη σημασία της και την κατηγορεί –στην κομματοκρατούμενη έκφανσή της– ως βασική υπαίτιο της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης της εποχής του Μνημονίου. Η πολιτική όμως, όπως αυτή εκφράζεται από τη συμμετοχή κοινωνικά ενεργών πολιτών στην προσπάθεια ανάδειξης προοδευτικών διεξόδων και λύσεων, είναι επίκαιρη και απαραίτητη όσο ποτέ.

Β. Οι δημοσκοπικές κεντρικές τάσεις της περιόδου 2010-2013 με τη σαφή αντιπαράθεση μνημονιακών – αντιμνημονιακών δυνάμεων, με συχνά αντιφατικές πολιτικές συνεργασίες στα δύο αυτά «μπλοκ», σταδιακά άλλωστε έδωσαν τη θέση τους σε μια σχεδόν παγιωμένη κατάσταση όπου τα κόμματα εκπροσωπούν ένα ποσοστό σταθερά περιορισμένο και χωρίς ορατές τάσεις ανάκαμψης, ενώ το μεγαλύτερο «κόμμα» παραμένει αυτό της αδιευκρίνιστης ψήφου. Επιπλέον, είναι φανερό ειδικότερα ότι ο «αντιμνημονιακός» αριστερός λόγος, όπως αυτός εκφράζεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκει την αναζήτηση περισσότερο θεσμικών και ρεαλιστικών λύσεων συνδεόμενων με τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Γ. Η αμφισβήτηση της πολιτικής πήρε όμως και επικίνδυνα χαρακτηριστικά τα τελευταία χρόνια οδηγώντας ένα υψηλότατο ποσοστό συμπολιτών μας να επιλέγουν τη Χρυσή Αυγή ως εκφραστή της αμφισβήτησής τους αυτής. Είναι δε προφανές ότι, παρά το γεγονός πως η δημοσκοπική μάζα της Χ.Α. δεν αποτελείται από ακροδεξιούς και φασίστες, τα ποσοστά που διατηρεί είναι αρκετά υψηλά, κάτι το οποίο αποδεικνύει ότι διαθέτει πλέον έναν σταθερό πυρήνα οπαδών οι οποίοι κυρίως προέρχονται από τη Δεξιά, αλλά όχι μόνον, και ευθέως αμφισβητούν μηδενιστικά το πολίτευμα, τα κόμματα, τους θεσμούς και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.

Δ. Σε αυτό το πλαίσιο αξίζει να εξετάσουμε ποια είναι τα κυριότερα ζητούμενα και οι ανάγκες της κοινωνίας που πρέπει να καλύπτει ένας σύγχρονος πολιτικός σχηματισμός, ο οποίος θέλει να συμβάλει σε μια νέα προοδευτική πορεία της χώρας.

I. Στήριξη του κοινωνικού κράτους και των καταρρακωμένων εργασιακών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών.

II. Εμπέδωση μιας κουλτούρας διαλόγου και συνεργασιών στην πολιτική ζωή της χώρας.

III. Προοδευτικό και αριστερό πρόσημο στις πολιτικές επιλογές της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.

IV. Εξωστρέφεια και καινοτομία στην οικονομία χωρίς παρωπίδες και συντηρητισμούς.

V. Ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης και της έρευνας ως «όπλων» εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο.

VI. Σταθερός ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας σε συνδυασμό με πολιτικές οι οποίες θα συμβάλουν στην αλλαγή του προτύπου διακυβέρνησης της Ευρώπης.

VII. Υπεράσπιση των θεσμών και του Συντάγματος από κάθε επιβουλή με πολιτικά ή άλλα χαρακτηριστικά (περίπτωση Χ.Α.).

VIII. Ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την οικονομική και κοινωνική κρίση που προκάλεσε το Μνημόνιο.

Ε. Σε όλα τα παραπάνω η Ανανεωτική Αριστερά με βασικό της πόλο τη ΔΗΜΑΡ έχει διαχρονικά δείξει ότι ξέρει να παλεύει, να προωθεί και να υπερασπίζεται -συχνά με πολιτικό κόστος και ακόμη συχνότερα καινοτομώντας σε ανύποπτο χρόνο σε θέσεις, ιδέες και θεσμούς. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πρόκειται για πολιτικό χώρο με εντυπωσιακή και καθοριστική για την πολιτική ζωή της χώρας παρουσία, ιδιαίτερα στη μεταδικτατορική περίοδο, με δύο βασικά χαρακτηριστικά: την πρωτοπόρα προοδευτική συνεισφορά στην πολιτική ζωή σε πληθώρα ζητημάτων και την πολλαπλάσια από τα ποσοστά της επιρροή που ασκεί στο εκλογικό σώμα. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι και στην τρέχουσα δύσκολη πολιτική συγκυρία η δημοφιλία του Φώτη Κουβέλη είναι υψηλή, ενώ οι πολίτες εξακολουθούν να θεωρούν τη ΔΗΜΑΡ μια υπεύθυνη πολιτική δύναμη της αντιπολίτευσης.

Στ. Η πρόσφατη προσπάθεια της δημιουργίας του τρίτου πόλου (ΔΗΜΑΡ – Προοδευτική Συνεργασία) έρχεται να απαντήσει στις ανάγκες που προαναφέρθηκαν και πηγαίνει πολύ μακρύτερα από το χρονικό όριο των ευρωεκλογών. Ερχεται να απαντήσει σε πολίτες προβληματισμένους και κοινωνικά ευαίσθητους, οι οποίοι αναζητούν μια Αριστερά υπεύθυνη, ριζοσπαστική, ανοιχτή στον διάλογο, έτοιμη για υπερβάσεις στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Μια Αριστερά ευρωπαϊκή, διεθνοποιημένη και με μακροχρόνια θετική στάση στον διάλογο ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, στην ανάγκη εκσυγχρονισμού σε όλα τα πεδία λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Μια Αριστερά η οποία θα συμβάλει με ρεαλιστικό τρόπο στην ανάδειξη των τρόπων και των δυνατοτήτων ανάπτυξης αυτής της πλούσιας αλλά με πολύ «φτωχούς» κυβερνήτες χώρας.

……………………………………………………………………………………………

* Καθηγητής, πρύτανης Πανεπιστημίου Αιγαίου