Του Πέτρου Μανταίου

Ετσι επιγράφεται στην «Καθημερινή» (30/3) ρεπορτάζ για τα δημόσια νοσοκομεία σήμερα και το τιτάνιο έργο που επιτελούν γιατροί και νοσηλευτές, που όλο και λιγοστεύουν, με μέσα που λιγοστεύουν και αυτά και μισθούς… μετανάστευσης: «Οι εφημερίες του τρόμου για γιατρούς και ασθενείς – Χάος, αγωνία, αγώνας με τον χρόνο». Αλλά και: «Συνεχίζεται η φυγή (νέων γιατρών) στο εξωτερικό». «Στο όριο οι μονάδες του ΕΣΥ», «Ψάχνοντας γιατρό, ξεχασμένοι στον διάδρομο του νοσοκομείου» (συγκεκριμένα, του νοσοκομείου «Ελπίς»).

Βγήκα από τέτοιο χάος, τον περασμένο Σεπτέμβριο, και (ούτε ξέρω πώς) επέζησα. Δεν επέζησαν όμως η γυναίκα μου και ο φίλος που οδηγούσε. Γνωρίζω επομένως καλά, εξ ίσου και τραγικά –πιο καλά και πιο τραγικά δεν γίνεται–, όλα όσα διεκτραγωδούνται στο εν λόγω ρεπορτάζ και άλλα πολλά. Ωστε πλέον, μετά λόγου γνώσεως και παθήσεως προσωπικής, με πειστήρια από ασφαλείς μετρήσεις, να μπορώ να υποστηρίξω –σχετικά με όσα συμβαίνουν στη δημόσια υγεία, ιδίως από το μνημόνιο και εντεύθεν– ότι: εάν τη φοβερή εκείνη Κυριακή, 15 Σεπτεμβρίου 2013, στον «Ευαγγελισμό» δεν επικρατούσε… εφημερία τρόμου για γιατρούς (που έκαναν ό,τι μπορούσαν υπό συνθήκες αδιανόητες) και ασθενείς (ιδίως τους συγγενείς τους, που πνιγμένοι στην αγωνία ικέτευαν σπαρακτικά σ’ ένα χάος από οιμωγές και βόγκους), αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, η γυναίκα μου και ο φίλος μου είχαν –μετρήσιμα, με υπεύθυνες στατιστικές– 30% ποσοστό επιβίωσης!

Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι όσοι έτυχε (ατύχησαν!), στο μεγάλο διάστημα από το 2010 μέχρι σήμερα, να χρειαστούν –οι ίδιοι είτε για δικούς τους ανθρώπους – τις, ολοένα συρρικνούμενες, υπηρεσίες δημόσιας υγείας∙ προπαντός, σε συνθήκες εφημερίας (τρία μόνον, από τα έντεκα προ μνημονίου στην Αττική νοσοκομεία, εφημερεύουν!), εντατικές μονάδες και τμήματα επειγόντων στα δημόσια νοσοκομεία. Προς επιβεβαίωση των ανωτέρω αρκεί μόνο το πρόσωπο του προϊσταμένου σήμερα στη δημόσια υγεία υπουργού. Ταυτότητα!