Του Γιώργου Σταματόπουλου

Οι συλλογικότητες δεν είναι απαραίτητο να εγείρουν αξιώσεις εξουσίας, μπορούν, όμως, να διεκδικήσουν την πρότασή τους, τη σύστασή τους, ως εναλλακτική μορφή εξουσίας, έχοντας διαμορφώσει έναν ξεχωριστό ανθρωπολογικό τύπο. Συνήθως πάνε κόντρα στην απολυτότητα του ορθολογισμού, προκαλώντας δυσφορία ή και μένος στους λογής οικουμενιστές ή διεθνιστές, στους προπαγανδιστές δηλαδή της αγοράς και της περίδοξης ελευθερίας αυτής.

Οι κύριοι αυτοί δεν μπορούν να χωνέψουν ότι υπάρχουν ακόμη σήμερα μορφές ζωής που έπρεπε να είχαν καταργηθεί ως ανορθολογικές, μη έχουσες σχέση με την εξέλιξη και τη βαθμίδα του υψηλού τεχνολογικού πολιτισμού. Είχαν πιστέψει, διαβάζοντας τα δικά τους κιτάπια, στην ανωτερότητα του μαζικού πολιτισμού που διαμορφώθηκε, ότι μπορούσε αυτός να αλέσει τα πάντα, να αφομοιώσει τους πάντες, διότι κυρίαρχο στοιχείο είναι η ορθολογικότητα, κοινή και δεσμευτική για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για τον άνθρωπο παρά μόνο για τη δικαίωση των δικών τους ιδεών. Απέτυχαν παταγωδώς βεβαίως, αλλά εκεί αυτοί, επιμένουν. Ρίχνοντας λίγο νερό στο κρασί τους λένε τώρα ότι δεν υπάρχουν μεν οικουμενικές αλήθειες, αλλά τι να κάνουμε, εμείς θα εφαρμόσουμε τις ιδέες μας και όσοι ακολουθήσουν. Ακολουθούν βεβαίως οι γλείφτες, οι ρουφιάνοι, οι ψευδοαστοί, η εναπομείνασα αστική τάξη, βιομήχανοι, εφοπλιστές και λοιποί αμοραλιστές, που ουδέποτε ένιωσαν τον πόνο, το αίμα και το δάκρυ του εργάτη. Μιλάνε για πλουραλισμό, για δικαιώματα, για… αξιοπρέπεια, αλλά μόνο μιλάνε· στην πραγματικότητα βγάζουν σπυριά όταν τύχει και η κοινωνία βγαίνει από τον λήθαργό της και κατεβαίνει στους δρόμους.

Η συνεχής ανάπτυξη δεν είναι εξέλιξη· περισσότερο στην καταστροφή του πλανήτη οδηγεί. Τα αφήνουν όμως αυτά για κάτι περίεργους εξεγερμένους εναντίον της καπιταλιστικής λαίλαπας. Αυτοί οι περίεργοι, όμως, χαράσσουν άλλους δρόμους, ήπιους, φιλεργατικούς, συνεργατικούς· δρόμους κοινωνικής άμα τε και φιλοσοφικής συνύπαρξης (για αγάπη δεν μπορούν να μιλήσουν ακόμη, αν και είναι μενετοί οι καιροί…). Στους δρόμους αυτούς επικρατεί η κατανόηση, η αμοιβαιότητα και δειλά η αλληλεγγύη. Λίγοι περπατάνε σ’ αυτούς· σιγά σιγά, όμως, αυξάνονται και πληθύνονται, διότι έχουν κλείσει τ’ αυτιά τους στις ανοησίες καθεστωτικών πολιτικών κομμάτων, στην προπαγάνδα ξεπουλημένων δημοσιογράφων, στην απάτη των μεγάλων αφηγήσεων.

[email protected]