Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού

Με την επίσκεψη της Μέρκελ στην Ελλάδα θα κλείσει ο κύκλος των επαίνων προς την κυβέρνηση για την ευημερία των αριθμών της. Ευημερία κατακυρωμένη, ναι, γιατί μετά από τόσον καιρό που έπαιζε τον παπά (εδώ παπάς, εκεί παπάς), το πρωτογενές πλεόνασμα εντοπίστηκε στην τσέπη του παπατζή, ενώ οι παίκτες, που ξεγελασμένοι από τον αβανταδόρο μαζεύτηκαν γύρω από το πλιάν τραπεζάκι και μπήκαν στο παιχνίδι, κοιτάζουν με απορία τα άδεια χέρια τους. Το γεγονός ότι η ΔΗΜΑΡ επίμονα είχε διεκδικήσει και είχε πετύχει τη συμφωνία ότι αν έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, θα πάει στους αναξιοπαθούντες κατά το 70% (και όχι μόνο κατά το 1/6, όπως τελικά θα συμβεί), δείχνει ότι κι αυτή συμπεριλαμβάνεται στη σωρεία των αφελών παικτών. Δεν ξέρει πώς παίζεται το παιχνίδι.

Σε μια εμπεριστατωμένη μελέτη της για την ευρωπαϊκή κρίση, η Γερμανίδα δημοσιογράφος Κέρστιν Γκάμελιν, μιλώντας για το επερχόμενο τέλος της Ευρώπης ως μη βιώσιμης νομισματικής ένωσης που δεν κατάφερε να ενωθεί πολιτικά, την περιγράφει όχι ως μια κοινωνία των πολιτών της, που θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για τη διαρκή ευημερία των ανθρώπων, αλλά ως μια επιχείρηση που ενδιαφέρεται μόνο για την ανταγωνιστικότητά της και για την ευημερία των ισολογισμών της. Εχουμε μάθει με τον πικρό τρόπο το πραγματικό κόστος της ωραιοποίησης των ισολογισμών. Οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, και πρώτη απ’ όλες η Ελλάδα, το πειραματόζωο επιλογής, φτάνουν σε πλεονασματικά αριθμητικά αποτελέσματα και αποκομίζουν εύσημα. Πίσω από τους ωραίους και ευημερούντες αριθμούς, όμως, κρύβονται αριθμοί βίαιοι που απεικονίζουν την πραγματικότητα των ανθρώπων, όχι μόνο στις «ευπαθείς» αλλά σε όλες τις περιοχές της Ευρώπης.

Αυτοί οι βίαιοι αριθμοί της καθημερινής ζωής στην Ευρώπη του 21ου αιώνα λένε πολλά για την υγεία και την ευτυχία των ανθρώπων, τις αρρώστιες, τους θανάτους, τη μείωση του προσδόκιμου ζωής, την αύξηση των ψυχικών νοσημάτων και της χρήσης ουσιών. Μιλάνε για τις ανεπάρκειες στην ανάπτυξη και στην υγεία, αλλά επίσης -και χειρότερα- στην παιδεία και τον πολιτισμό. Νομίζω, όμως, πως ο πιο βίαιος αριθμός που συνάντησα στην έρευνα της Γκάμελιν είναι το 100: καθημερινά 100 καλά εκπαιδευμένα άτομα φεύγουν από την Ελλάδα, μεταναστεύουν για να αναζητήσουν αλλού δουλειά. Εκατό άτομα τη μέρα – η Ελλάδα γερνάει με ρυθμούς πολύ ταχύτερους από αυτούς που προέβλεπε η μείωση των γεννήσεων στα τέλη του 20ού αιώνα. Τα μόνο δύο εκατομμύρια εργαζομένων -με συμπιεσμένα δικαιώματα και αμφίβολο εργασιακό μέλλον- θα πρέπει να σηκώσουν στην πλάτη τους εκατομμύρια συνταξιούχων χωρίς σύνταξη και χωρίς τη δυνατότητα να δουλέψουν, έστω στις πρόσκαιρες, κακοπληρωμένες δουλειές που θα προσφέρουν μη ανταγωνιστικές, παραπαίουσες επιχειρήσεις. Εκατό παιδιά τη μέρα: τόση σπατάλη. Τα σπίτια μας όλο και περισσότερο θυμίζουν τα ερημωμένα χωριά της δεκαετίας του 1960. Μια μητέρα στο τηλέφωνο, τα γενέθλια του γιου, σβήνουμε μόνες μας τα τριάντα κεράκια, για όλα τα παιδιά που «τάζονται πρόσφυγες και σε καλό να τους βγει», όπως θα έλεγαν οι Active Member.

Οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, θα συγκεντρώσουν (και θα συμφιλιώσουν;) όλη τη χιπ χοπ σκηνή της δεκαετίας του 1990 σε ένα διήμερο, 11 και 12 Απριλίου, από καιρό επιθυμία, όνειρο, τελευταία υπόσχεση στον αδικοχαμένο Παύλο Φύσσα.

Θα τραγουδήσουν πως «γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγασμα / μέσα στην πλάνη σας ένα όνειρο ατόφιο θα εκραγεί / φυσάει κόντρα». Κι έτσι, δεν θα φαντάζει μάταιη η ανθισμένη κερασιά έξω από το παράθυρο, ούτε το άρωμα από τις νεραντζιές στους νυχτερινούς δρόμους της πόλης.