→Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται όσοι ξένοι αρχιδιαιτητές κι αν έρθουν, αν δεν αφήσουν οι παράγοντες να γίνει μια πραγματικά ανεξάρτητη ποδοσφαιρική ομοσπονδία που δεν θα φοράει γυαλιά και δεν θα χαμπαριάζει από χρώματα

Του Ν. Ασημακόπουλου

Δημοσιεύσαμε επίτηδες την περασμένη Παρασκευή χωρίς σχόλια τους διαλόγους μεταξύ των αξιότιμων μελών, προέδρων, ιδιοκτητών και εκπροσώπων των ομάδων μας στη Σούπερ Λίγκα. Τα… «δεν φοράς παντελόνια», τα… «έλα έξω να τα πούμε αλλά χωρίς τους μπράβους σου» και άλλα τέτοια ωραία που τα ακούς συνήθως σε αλητοπαρέες ή από δεκαπεντάχρονα που τσακώνονται στα σχολεία…

Είναι αυτοί που διοικούν το ποδόσφαιρο και αποφασίζουν για τον τρόπο που θα διασκεδάζουμε τα Σαββατοκύριακα όσοι γουστάρουμε να βλέπουμε ποδόσφαιρο, αγαπάμε μια ομάδα και μας αρέσει να πηγαίνουμε στο γήπεδο, αλλά μας το έχουν κόψει.

Ελπίδα για να αλλάξουν τα πράγματα; Καμία. Αν και στο τέλος, όπως μας είπαν… τα βρήκαν! Θέλησαν, λένε, να… βάλουν κανόνες στο μπάχαλο που δημιούργησαν και συντηρούν τόσα χρόνια. Να… βελτιώσουν το προϊόν τους. «Υπάρχει επιθυμία να συζητήσουμε», είπε κι ο πρόεδρος Γιάννης Μώραλης. Μέχρι το τέλος του μήνα θα κατατεθούν προτάσεις για να υπάρξει εκεχειρία στο καθημερινό ξεκατίνιασμα.

Ποιοι όμως θα τα κάνουν όλα αυτά; Μα, εκείνοι που έφτασαν την κατάσταση ώς εδώ. Προσπαθούν να μας κρύψουν ότι το μόνο που θέλουν είναι να κάθονται ο καθένας μόνιμα στην πλάτη του άλλου. Απλά, όταν τύχει και περνάνε στη θέση του γαϊδουριού, αρχίζουν να γκαρίζουν, όχι μόνο για να ξεφορτωθούν εκείνον που βρίσκεται από πάνω τους, αλλά και για να τον καβαλήσουν με τη σειρά τους.

Στην πραγματικότητα, όλος αυτός ο φαύλος κύκλος δεν έχει τελειωμό, όσοι ξένοι αρχιδιαιτητές κι αν έρθουν…

Φαίνεται, βέβαια, πως ο Μαρινάκης αποφάσισε να αλλάξει κάποια πράγματα και να ανοίξει μια βαλβίδα εκτόνωσης της αγανάκτησης των αντίπαλων προέδρων και οπαδών με τις προτάσεις που έκανε. Εχει προφανώς καταλάβει, με καθυστέρηση κάμποσων χρόνων, πως δεν πάει άλλο. Κοιτάζει τις άδειες εξέδρες του «Καραϊσκάκης». Φαντάζεται το ακόμη πιο άδειο σκηνικό που θα υπάρχει του χρόνου. Βλέπει και το πολύ κοντινό ενδεχόμενο να παίρνει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός του, αλλά να μην έχει σίγουρη την καβάτζα των εκατομμυρίων που συνεπάγεται η αυτόματη συμμετοχή στους ομίλους του Champions League από το 2015-16. Και διαπιστώνει πως «κάτι» πρέπει να κάνει.

Μόνο που με το επίπεδο των παραγόντων και την καθεστωτική νοοτροπία τους, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν συμφωνήσουν ειλικρινά όλοι (κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι!) να αφήσουν ήσυχο το ποδόσφαιρο.

Αυτό στην ουσία σημαίνει να πάψουν οι κατά καιρούς κυρίαρχοι να τοποθετούν στα αρμόδια όργανα υπαλλήλους τους. Να αφήσουν δηλαδή να γίνει μια πραγματικά ανεξάρτητη ποδοσφαιρική ομοσπονδία που δεν θα φοράει γυαλιά και δεν θα χαμπαριάζει από χρώματα.

Μόνο έτσι. Αλλά ποιος να το τολμήσει, όταν φοβάται πως σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί να περάσει ο έλεγχος στους άλλους; Κανείς.

Οπου να ‘ναι έρχεται κι ο Μελισσανίδης…