Του Πέτρου Μανταίου

Βγήκα από την εφορία πανευτυχής! Είχα ξεμπερδέψει, με υπόθεσή μου, σε πέντε λεπτά! Ο λόγος που είχα ξεμπερδέψει σε πέντε λεπτά είναι ότι είχα… μπερδέψει τα χαρτιά πρόσθετης δήλωσης και έπρεπε να συμπληρώσω άλλα. Για τα οποία δεν αρκούσε μόνον η παρουσία μου και η υπογραφή μου. Επρεπε να παραστούν -ή να μου κάνουν εξουσιοδότηση- ο γιος μου, η νύφη μου και οι δύο ανήλικοι εγγονοί μου, ηλικίας 10 και 7 χρόνων αντιστοίχως. Στην απορία μου: «Μα είναι ανήλικοι!», η κατά τα άλλα ευγενής υπάλληλος απάντησε με τον πιο απλό τρόπο: «Ε, τότε αρκούν οι γονείς» και εστράφη στον επόμενο… πελάτη. Παρεμπιπτόντως, πήγα στην εφορία με μπερδεμένα χαρτιά, τα οποία όμως μου είχαν υποδείξει: α) υπάλληλος τράπεζας∙ η οποία μάλιστα συμβουλεύτηκε γι’ αυτό τις νομικές υπηρεσίες της τράπεζας, β) άλλη υπάλληλος, άλλης εφορίας, στην οποία απευθύνθηκα κατά λάθος, που δεν ήταν δικό μου.

Αυτά, την Τετάρτη. Την Πέμπτη, διάβασα («Εφ. Συν.») ότι «Δημόσιο τομέα κατά 40% λιγότερο προβλέπουν τα νέα οργανογράμματα του Κυριάκου Μητσοτάκη» (για όσους τυχαίνει να ξεχνούν, είναι ο υπουργός Δημόσιας Διοίκησης). Μελέτησα με μεγάλη προσοχή ρεπορτάζ και σχετικό πίνακα. Πουθενά δεν είδα: α) σε τι αντιστοιχεί, από άποψη ποιότητας προσφερομένων υπηρεσιών, αυτό το «40% λιγότερο» Δημόσιο, β) τι μπορεί να σημαίνει αυτό το «40%» για όσους συναλλάσσονται με το Δημόσιο πρακτικά, γ) το σημαντικότερο, πώς αντιμετωπίζονται οι… πελάτες του Δημοσίου από υπαλλήλους που, ενίοτε, ξεχνούν ότι πίσω από το τζάμι εξαντλούν την υπομονή τους άνθρωποι, καθένας με το δικό του βάσανο.

Αποκαλώ «πελάτες» (όσους συναλλάσσονται με το Δημόσιο), διότι υπερηφάνως δηλώνει ο κ. Μητσοτάκης ότι: «Ηδη απολαμβάνουμε βαθμούς ικανοποίησης που θα ζήλευαν πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις»! Οντως είναι… απολαυστικός. Ιδίως όταν βαθμολογεί με κλίμακα ικανοποίησης ο ίδιος τον εαυτό του. Είναι, φαίνεται, οικογενειακό…