Του Τάσου Παππά

Η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της (στο μακρινό παρελθόν και στη σοσιαλδημοκρατική), έχει καταγραφεί στη συλλογική συνείδηση ως μια δύναμη αντίστασης στις υπερβολές και στις επεκτατικές τάσεις του καπιταλισμού, ως ο πολιτικός χώρος που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων έναντι της επιθετικής αναίδειας των ελίτ του χρήματος. Ακόμη κι αυτοί που δεν την ψηφίζουν είτε γιατί δεν πείθονται από την κοσμοθεωρία της είτε γιατί έχουν αμφιβολίες για το αν μπορεί να ανταποκριθεί σε κυβερνητικό ρόλο, παραδέχονται ότι είναι απαραίτητη και χρήσιμη και απ’ αυτήν προσδοκούν να βάλει εμπόδια στην ολιγαρχία του πλούτου. Η ίδια όμως βολοδέρνει στις αντιθέσεις, σπαράσσεται από εσωτερικές συγκρούσεις, απογοητεύοντας τους ανθρώπους που διακηρύσσει ότι θέλει να εκπροσωπήσει και να οργανώσει.

Το τελευταίο διάστημα είχαμε διαδηλώσεις για το πολυνομοσχέδιο, για τη γενική απεργία, για την επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα. Γίναμε θεατές στο ίδιο έργο. Ξεχωριστές συγκεντρώσεις, ξεχωριστές πορείες, ξεχωριστά διεκδικητικά πλαίσια. Καμία επαφή, καμία επικοινωνία, λες και υπάρχει κίνδυνος να μαγαριστεί η ιδιαίτερη αφήγηση που εκφωνεί η κάθε πλευρά. Ανθυπολεπτομέρειες περιγράφονται ως στρατηγικού τύπου διαφωνίες, αποχρώσεις για ήσσονος σημασίας ζητήματα αποκτούν κολοσσιαίες διαστάσεις, οι διαφορές για τα μέσα που θα οδηγήσουν στον τελικό προορισμό αναδεικνύονται σε μείζον θέμα. Ταυτοχρόνως, μπόλικη καχυποψία, δίκες προθέσεων, δηλητηριώδεις υπαινιγμοί, επίδειξη ιδεολογικής αλαζονείας, κρίσεις μεγαλείου, ναρκισσισμός. Σπαταλούν ενέργεια για να αποκαλύψουν και να ξεμπροστιάσουν τον «εσωτερικό εχθρό», αδιαφορώντας αν την ίδια στιγμή ο εξωτερικός εχθρός προωθεί τη στρατηγική του και δημιουργεί τετελεσμένα, αξιοποιώντας την κατάσταση πολυδιάσπασης που επικρατεί στην Αριστερά.

Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι η κυβερνητική προπαγάνδα «στάζει μέλι» για το ΚΚΕ, δηλαδή για το κόμμα που έχει στις αναπεπταμένες σημαίες του την έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον λαϊκό έλεγχο των τραπεζών, με άλλα λόγια ένα σχέδιο μετωπικής ρήξης με τον καπιταλισμό. Τα στελέχη του δικομματικού μπλοκ και οι επικοινωνιακοί ιμάντες του συστήματος αποθεώνουν τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα του κόμματος της εργατικής τάξης. Μέχρι και οι πατενταρισμένοι αντικομμουνιστές το αντιμετωπίζουν με σεβασμό: «Διαφωνούμε, αλλά το σεβόμαστε. Μας χωρίζουν πολλά, ωστόσο ακούμε με προσοχή αυτά που λέει». Γέλαγαν και τα μουστάκια του Μάκη Βορίδη χτες το πρωί, όταν ο δημοσιογράφος του Alpha διάβαζε στην «Καθημερινή» τον τίτλο «Σκυλάκι του καναπέ ο Τσίπρας», από τη συνέντευξη του γενικού γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής Δ. Κουτσούμπα.

Βεβαίως, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν είχαν απέναντί τους ένα ΚΚΕ με μεγάλο εκτόπισμα στην κοινωνία και προοπτικές εξουσίας. Τότε θα βλέπαμε πόσο επιεικείς θα ήταν με το κόμμα που θέλει να τους εξαφανίσει πολιτικά. Στην παρούσα φάση, όμως, το θεωρούν ακίνδυνο και γι’ αυτό του συμπεριφέρονται με ευγένεια και κατανόηση. Αλλωστε, τους εξυπηρετεί ο διμέτωπος αγώνας του ΚΚΕ. Το θέμα είναι τι εξυπηρετεί τους πολίτες που πάσχουν, πόσο ενδιαφέρει τον άνεργο, τον φτωχό, τον χρεωμένο η εμφύλια διαμάχη για την αναζήτηση του «ιερού δισκοπότηρου»…