Του Λευτέρη Κουγιουμουτζή*

«Πού πήγαν οι χαρταετοί, μπαμπά;» με ρώτησε προχθές απορημένος ο δίχρονος γιος μου. Είχε δει δυο-τρεις όλους κι όλους ν’ ανεμίζουν την Καθαρά Δευτέρα και τους αναζήτησε, του είχαν κάνει εντύπωση μεγάλη. Βγήκε στο μπαλκόνι και τους γύρεψε· με πείσμα περιπλανήθηκε το βλέμμα του στον ορίζοντα, με την ελπίδα να βρει έστω κι έναν σε καμιά γωνίτσα τ’ ουρανού.

Πού πήγαν οι χαρταετοί, αλήθεια; Δεν είναι και πολλά τα χρόνια που έσκιζαν τον αέρα όλη τη Σαρακοστή. Με το πρώτο χαμόγελο της άνοιξης, ξεχύνονταν στα χωράφια οι μπόμπιρες της γειτονιάς σέρνοντας τους αυτοσχέδιους χαρταετούς τους. Αλλαζε και η ώρα, μεγάλωναν οι μέρες, φύσαγαν και κάτι βοριαδάκια μερακλίδικα, ό,τι πρέπει για πέταγμα! Τρέχανε πάνω κάτω, φωνάζανε στους αετούς τους να τους εμψυχώσουν, να πάνε πιο ψηλά ακόμα. Κι όταν καμιά φορά κάποιος χαρταετός γκρεμοτσακιζόταν βουτώντας απ’ τα νέφη κατευθείαν πάνω σε κανένα δέντρο ή μπερδευόταν στους φράχτες των χωραφιών, οι πιτσιρικάδες τρέχανε με αγωνία και συμπόνια να τον μαζέψουν και να τον περιθάλψουν.

Και μετά, μπάλα και βόλτες με τα ποδήλατα μέχρι τη μαύρη νύχτα. Σαν τώρα ακούω τις μανάδες που βγαίνανε με τη βέργα να γυρέψουν τους πιο ανυπάκουους, αφού πρώτα είχαν ξελαρυγγιαστεί δίχως αποτέλεσμα. Τελείωνε άδοξα η μέρα, με κατσάδα για τα παρατημένα μαθήματα, καταναγκαστικό βραδινό μπάνιο και καμιά ξυλιά στα μαλακά. Δεν βαριέσαι, θα έσμιγαν με την παρέα στο σχολείο την επαύριο να καταστρώσουν το απογευματινό παιχνίδι. Δεν αργούσε και το Πάσχα, άσε τη μάνα να φωνάζει. Θα της περάσει.

Δεν χαθήκανε, γιε μου, οι χαρταετοί από τη γειτονιά μας. Ούτε οι αλάνες και τα χωράφια εντελώς από την επαρχιακή πόλη μας, σε πείσμα της «ανάπτυξης» και του τσιμέντου. Τα παιδιά χαθήκαν από τους δρόμους. Μαντρωμένα σε κάποιο φροντιστήριο ξένων γλωσσών, πριν καλά καλά αρχίσουν το Δημοτικό. Ή σε κάποιο ωδείο, σε αίθουσα σχολής χορού, σε κάποιο στενάχωρο γήπεδο ν’ αθλούνται οργανωμένα κάνοντας «προπόνηση» υπό το βλέμμα πάντα των μεγάλων. Σπαταλώντας το πολύτιμο μοναδικό παρόν τους, να κυνηγούν «εφόδια» για ένα μέλλον που άλλοι ονειρεύτηκαν γι’ αυτά και που ποτέ δεν θα έρθει. Κι όσα βρίσκονται στο σπίτι, κλεισμένα στην «ασφάλεια» του σαλονιού, μπροστά συχνά σε μια οθόνη, να μολύνει με βία και με μοναξιά την παιδική τους τη ζωή που χάνεται και φεύγει.

Τις τελευταίες μέρες μια παρέα πιτσιρίκια πάνε κόντρα στον καιρό και ξεμυτίζουν κάθε απόγεμα στη γειτονιά. Τους καμαρώνω με τον γιο μου από το μπαλκόνι, να κλοτσάνε πάνω κάτω μια μπάλα και μόλις βαρεθούν, να καβαλικεύουν τα ποδήλατά τους και να εξαφανίζονται. Σαν μουσική ακούγονται οι καβγάδες τους, σαν πίνακας ζωγραφικής οι γραμμές που χάραξαν στον δρόμο, σαν συμπόσιο φιλοσοφίας οι παιδικές συζητήσεις τους στην αλάνα. Αυτοί είναι οι πραγματικοί επαναστάτες της εποχής, σκέφτηκα αποτίναξαν τα δεσμά τους! Ποιος ξέρει, μπορεί και λόγω κρίσης και οικονομικής δυσπραγίας να γλίτωσαν τη φυλακή των απογευματινών εξωσχολικών δραστηριοτήτων. Να κέρδισαν τα παιδικάτα τους και το δικαίωμα να τα ζήσουν όπως πρέπει, να επέστρεψαν σε αυτό που έκαναν τα παιδιά τόσους αιώνες: να παίζουν μεταξύ τους. Και κάθε μέρα εμφανίζονται καινούργιοι. Αντε να μεγαλώσεις λίγο ακόμα, γιε μου, να σε γράψω και εσένα στην αλάνα.

……………………………………………………………………………………………..

* Μαθηματικός