→Η ποιότητα ζωής είναι ανύπαρκτη για την πλειονότητα, ενώ το ένα τρίτο του πληθυσμού ζει σε περιφραγμένες συνοικίες πολυτελείας

Της Χριστίνας Πάντζου

Ολα άρχισαν στις 22 Μαρτίου στο Ροσάριο, όταν ο 18χρονος Νταβίδ Μορέιρα έχασε τη ζωή του από τα χτυπήματα ενός όχλου περισσότερων από πενήντα ατόμων που του επιτέθηκαν επειδή φέρεται να επιχείρησε να κλέψει την τσάντα μιας γυναίκας. Η βαρβαρότητα των σκηνών (που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο), αντί να παγώσει την κοινωνία της Αργεντινής, μεταδόθηκε σαν μολυσματικός ιός, με τους ευσεβείς καθολικούς να αδιαφορούν για τις δηλώσεις του Πάπα Φραγκίσκου: «Πόνεσα. Ενιωθα τις κλοτσιές στην ψυχή μου. Ηταν ένα παιδί του λαού μας. Κι αν ήταν εγκληματίας; Αν ο Ιησούς ήταν εκεί θα έλεγε σίγουρα: Ο αναμάρτητος ας ρίξει πρώτος την κλοτσιά».

Μέσα σε τρεις εβδομάδες περισσότεροι από δέκα νέοι ύποπτοι για κλοπές έχουν λιντσαριστεί με απίστευτη αγριότητα από ορδές που συνεχίζουν να τους χτυπούν και κλοτσούν ακόμη κι όταν κείνται σαν άμορφες αιμόφυρτες μάζες στον δρόμο.

Το κύμα της βάναυσης αυτοδικίας ξεσπά ενώ συζητείται η μεταρρύθμιση του Ποινικού Κώδικα και η αντιπολίτευση με τα ελεγχόμενα από αυτή ΜΜΕ το αξιοποιούν εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2015 για να τρομοκρατήσουν τους πολίτες μιλώντας για «νόμους που ευνοούν τους εγκληματίες» και τεράστια ανασφάλεια των πολιτών από την «απουσία του κράτους». Παράδοξο επιχείρημα για μια χώρα που έχει τους λιγότερους φόνους στην ήπειρο μετά την Κούβα και τη Χιλή. Η Αργεντινή έχει πράγματι τη μεγαλύτερη αναλογία κλοπών στην περιοχή (973 ανά 100.000 κατοίκους), αλλά διαθέτει αναλογία αστυνομικών ανά 100.000 παρόμοια με των ΗΠΑ ή του Καναδά, ενώ έχει αυξηθεί τόσο ο αριθμός των πολιτών που βρίσκονται στη φυλακή ώστε δεν αρκούν οι υποδομές για να τους στεγάσουν. Από αυτούς το 79% είναι νέοι και το 57% δεν έχει ακόμη δικαστεί.

Η κυβέρνηση καταδίκασε τη «δημαγωγία της λαϊκής τιμωρίας» που απενοχοποιεί τα φαινόμενα αυτοδικίας και μίλησε για «προβλήματα που δεν είναι σημερινά και οφείλονται στα συστήματα αποκλεισμού», τονίζοντας πως καταλύτης για την αντιμετώπισή τους είναι οι πολιτικές όχι καταστολής αλλά ένταξης. Θυμίζοντας πως υπεύθυνη για την ασφάλεια είναι η αστυνομία των επαρχιών, απάντησε σαν καταπέλτης στις επικρίσεις της αντιπολίτευσης: «Ποιες είναι οι ευθύνες όσων ηγούνται περιφερειών στις οποίες το πόσιμο νερό φτάνει μόνο στο 34% των νοικοκυριών, το αποχετευτικό σύστημα στο 26% και η ποιότητα ζωής είναι ανύπαρκτη για την πλειονότητα, ενώ το ένα τρίτο του πληθυσμού ζει σε περιφραγμένες συνοικίες πολυτελείας;».

Αγανακτισμένοι πολίτες

Το πιο επικίνδυνο, επισημαίνει η κοινωνιολόγος Μαριστέλα Σβάμπα, είναι η τάση των ΜΜΕ να αποκαλούν δικαιοσύνη έναν φόνο, να θεωρούν αγανακτισμένους πολίτες τις ορδές των δολοφόνων και να χαρακτηρίζουν εγκληματία κάποιον που είναι αθώος έως ότου η Δικαιοσύνη αποδείξει το αντίθετο. Αποσιωπώντας συγχρόνως ότι τα θύματα είναι όλα τους φτωχοί νέοι, οι ίδιοι που και στο παρελθόν βίωσαν την καταστολή και αποκλείστηκαν από τα πολυδιαφημισμένα οφέλη της ανάπτυξης.

«Είναι χαρακτηριστικό πως όταν το 2013 ξέσπασαν λεηλασίες στην Κόρντομπα, υπήρξαν απόπειρες λιντσαρίσματος νέων που το μόνο τους έγκλημα ήταν πως ήταν φτωχοί και έγχρωμοι που ήθελαν να διασχίσουν γειτονιές των πλούσιων». Οπως χαρακτηριστική είναι η ατιμωρησία: τον περασμένο Σεπτέμβριο 4 άντρες που κατηγορούνταν για τον φόνο 15χρονου που φέρεται να επιχείρησε να κλέψει αυτοκίνητο με την απειλή πλαστικού πιστολιού, αθωώθηκαν με το σκεπτικό ότι επειδή τον χτυπούσαν περισσότεροι από πενήντα δεν ήταν βέβαιο ποιοι ακριβώς τον σκότωσαν!