Του Γιώργου Σταματόπουλου

Τίποτε δεν έχει αλλάξει· αδιάφοροι, κενοβαρείς αλλά και στωμύλοι πορευόμαστε προς τις κρίσιμες εκλογές, αυτοδιοικητικές τε και ομοσπονδιακές, παρακαλώ. Το τοπικό είναι και ευρωπαϊκό, τι στο καλό, πότε θα το κατανοήσουμε όλοι εμείς οι μπουμπούνες; Πότε θα παντρέψουμε την καταγωγή μας με τη διεθνιστική προοπτική μας; Αυτό δεν μας λένε οι ελίτ, οι Αριστεροί, οι Δεξιοί, οι Ποτάμιοι Ελαιώνες, οι εφοπλιστές, οι πασιφιστές, οι έμποροι, οι οργανικοί διανοούμενοι; Δεν πρέπει να τους ­(υπ)ακούσουμε και να σταθούμε στο ύψος μας, που, βεβαίως, είναι βάθος απύθμενο;

Να βγάλουμε τον σκασμό και να είμαστε συνεπείς σε ό,τι μας προστάζει το σύστημα και οι βολεμένοι του; Πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας: οι κοινότητες κάνουν κακό στον ευρωπαϊσμό, οι ρίζες εμποδίζουν την επικράτεια των μεταλλαγμένων, άρριζων αξιών. Αφού εμείς αποδεικνυόμαστε ντουβάρια, αναλαμβάνουν οι τηλεοράσεις να μας εκπαιδεύσουν, να μας καθοδηγήσουν, για το καλό μας λένε, αλλά όπως όλοι καταλαβαίνουμε (όλοι;) είναι για το δικό τους καλό, για τα συμφέροντα που προβάλλονται ή κρύβονται πίσω από το γυαλί της TV, τον μέγιστο τούτο χειραγωγό. Η όλη κατάσταση δεν παλεύεται, η ραθυμία και ο φόβος, λέμε τώρα, εγγενώς καταγεγραμμένα στον ψυχικό άμα τε και νοϊκό μας κόσμο. Παρά τις βελτιωτικές πολιτικές προτάσεις από εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και κινήματα, παρά τις σεμνόθεσμες διαδικασίες για τον οβελισμό της ιεραρχίας, παραμένουμε άκρως κομματόβλητοι, χάννοι, αδαείς, μπερδεύοντας την ελευθερία της κοινότητας με τον ολοκληρωτισμό τού δήθεν ευρωπαϊσμού. Πώς να δομηθεί η πολιτική και κοινωνική προσωπικότητα, πώς να τολμήσει ο πολιτισμός της μνήμης να εξαπλωθεί έως ότου κατακτήσει το θλιβερό (μας) παρόν; Ολο και απομακρύνεται το πολιτικό ζώο από το μέτρο του, μάλλον έχει χάσει το ζώο την προσηγορία του, τον σκοπό του, αλλά και το αίτιόν του. Κάηκες, σήμερα, έτσι και τολμήσεις να μιλήσεις για αποχή από τις εκλογές, διότι ο κόσμος καίγεται, πρέπει πάραυτα να εξουδετερωθεί η κυβέρνηση των μνημονίων, όπως κάποτε έπρεπε η Δεξιά να πάει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Τουλάχιστον να μην εντυπωσιαζόμαστε από τις απατηλές ρητορείες, από τα τεχνάσματα των κομμάτων, από τα βαριά όπλα των ελίτ, από τους δημοσιογράφους-φερέφωνα με απλά λόγια. Στο τέλος χάνουμε τη δική μας φωνή· γινόμαστε και οι ίδιοι φερέφωνα. Πώς αλλιώς;

[email protected]