Του Γιώργου Σταματόπουλου

Επανακάμπτει δειλά δειλά στην καθημερινότητα τούτος ο πολύτιμος, πανάρχαιος, πανανθρώπινος όρος. Υπέροχη λέξη, με ευωδιές από ανθρωπιά και δημοκρατία. Οικοδεσπότες απλοί, γαλαντόμοι, χαμογελαστοί, χαρούμενοι, ανοίγουν τις θύρες της οικίας τους και η θαλπωρή απλώνεται γαλήνια, εκστατική. Ακριβώς διότι είναι ανοιχτές, ορθάνοιχτες οι θύρες της ψυχής τους· το βλέπεις στους υγρούς οφθαλμούς τους, στη γλυκύτητα των ρυτίδων του προσώπου (αυτών που θα αποκτήσουν γιατί είναι νέοι ακόμη οι άνθρωποι, ο Γιώργος, η Ολγα, ο Χάρης).

Την αγάπησα την Αρτα. Τον ιστορικό πεζόδρομο της Σκουφά που τον διασχίζεις με εκρηκτική νωχέλεια και μια αδιόρατη λύπη (αδιόρατη;) για τα μικρά μαγαζιά που κατεβάζουν ρολά λόγω μνημονίου. Σε μια στιγμή στρίβεις και σε δέκα-είκοσι μέτρα αντιμετωπίζεις ένα αρχιτεκτονικό θαύμα, που λες είναι έξω από το κέντρο της πόλης, αλλά είναι ακριβώς εκεί: τον ναό της Παναγίας της Παρηγορήτριας, 12ου-13ου αιώνα, δημιούργημα της δυναστείας των Κομνηνών, με τα δεκαέξι κελιά να την «προστατεύουν». Ωραιότατη η κεντρική πλατεία, αλλά «κόλλησα» στην πλατεία Μονοπωλίου και στο νέο στέκι της νεολαίας και της (πολύ) αριστερής διανόησης, στο Εναλλακτικό Καφενείο «Η Χάρτα», που αιφνιδιάζει την πόλη με τις συχνές εκδηλώσεις λόγου, μουσικής… Νέα παιδιά με φτηνές τιμές και (πολύ) καλούς μεζέδες για τσίπουρο. Με πληροφορεί ο Χάρης ότι αυτή η πλατεία ήταν παλιότερα η πλατεία των φτωχών και απέναντι ήταν η εβραϊκή συνοικία. Εκεί γίνονταν ανταλλαγές προϊόντων, πωλούνταν εδώδιμα και άλλα τιμαλφή και πολύτιμα για την εποχή. Ζωή! Και να που σήμερα η ζωή επανεμφανίζεται με τους νέους της «Xάρτας» και άλλους που έχουν ως κορωνίδα τη φιλοξενία και την αγάπη για τον τόπο τους. Πανδροσίζει το τσίπουρο· μεταρσιώνει. Μου χτυπάει τρυφερά την πλάτη ο Γιώργος. «Πάμε -μου λέει ένα σούρουπο- σε ένα μέρος να ξεκουραστούμε, να δεις την πόλη ολόφωτη, ολόσωμη, “στο πιάτο”». Σε πέντε λεπτά φτάνουμε στο Πέτα, άλλο ιστορικό χωριό. Καθόμαστε στη βεράντα του «Μνημείου» και μπροστά μας, στα πόδια των ματιών μας απλώνεται η πόλη, όπως ακριβώς με είχε προϊδεάσει. Οπως ήταν φυσικό (;) το ένα ποτό για το οποίο πήγαμε έγινε διπλό, τριπλό και λοιπά.

Μας βρήκε το ξημέρωμα, αλλά δεν λέγαμε να ξεκουμπιστούμε. Η Ολγα, παρά τις πολλές προεκλογικές σκοτούρες της, με πήγε στο πολυΰμνητο γιοφύρι της Αρτας. Αντε, πάλι, ξενύχτια. Στη «Χάρτα» ένα βράδυ μιλήσαμε για τον νέο «Ανθρωπολογικό τύπο της αποανάπτυξης», ένα σπουδαίο βιβλίο του Γιάννη Μπίλλα και Γιώργου Κολέμπα, με αξιοζήλευτη συμμετοχή και ερωταποκρίσεις. Κάποια στιγμή ήλθε και ο Περικλής (Κοροβέσης), αγαπητός σε όλους. Ε, δεν χρειάζονται λεπτομέρειες για την κατανάλωση τσίπουρου. Ετρεχαν και δεν έφταναν οι νέοι της «Χάρτας». Θα μάθουν, πού θα πάει… Τελειώνοντας στέλνω θερμούς χαιρετισμούς στη Μαρία και στον αξιολάτρευτο κύριο Κώστα Παππά. Στο επανιδείν!

[email protected]