Του Νίκου Β. Αποστόλου

Οι τυποποιημένες και εν πολλοίς ξύλινες φράσεις περί εξυγίανσης του συστήματος, περί καταπολέμησης της διαφθοράς, πάταξης της φοροδιαφυγής και άλλων τέτοιων ηχηρών, ξύλινων και χιλιοειπωμένων, εκφέρονται από όλους. Είτε αυτοί είναι πολιτικοί είτε πολίτες είτε τα ΜΜΕ – ηλεκτρονικά και έντυπα.

Στη διεθνή σκακιέρα του πολιτικού ανταγωνισμού συντελούνται διαρκείς μεταβολές που στόχο έχουν, ή πρέπει να έχουν, την ενδυνάμωση, την προφύλαξη κάθε χώρας από τις επιβουλές τρίτων και την ευημερία. Για να γίνει αυτό πρέπει αφ’ ενός να υπάρχουν ηγεσίες που να μπορούν να συνεγείρουν το πατριωτικό αίσθημα των πολιτών κι αφ’ ετέρου πολίτες που να μπορούν να επιλέξουν αυτού του είδους τις ηγεσίες. Το σχήμα λοιπόν λαοί-ηγεσίες μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί ένα άρρηκτα συνδεδεμένο και αλληλοεξαρτώμενο δίπολο, που θα μπορούσε να αποδοθεί με τη γνωστή φράση: οι λαοί έχουν τις ηγεσίες που τους αξίζουν.

Οταν οι πολίτες μιας χώρας επιλέγουν τους ηγέτες τους, λαμβάνουν υπ’ όψιν τους όσα τους υπόσχονται, τα οποία κατά την άποψή τους, θα βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους. Οσο πιο ρηχά και επιφανειακά είναι τα κριτήρια επιλογής τόσο πιο άστοχες και ξένες προς το αναμενόμενο θα είναι οι επιλογές τους. Τουναντίον, όταν οι επιλογές γίνονται ύστερα από σοβαρή ενημέρωση και σκέψη, τόσο πιο κοντά στο επιθυμητό θα είναι και το αποτέλεσμα.

Στην πατρίδα μας παρατηρείται το φαινόμενο της εξακολουθητικής επιλογής εκείνων οι οποίοι κάθε άλλο παρά φροντίζουν για τα συμφέροντα της πλειονότητας των πολιτών. Η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, που έχει συντελεστεί κατά την τελευταία τετραετία, είναι ενδεικτική της αδιαφορίας των κυβερνώντων για την ευημερία του λαού· ενός λαού που πελαγοδρομεί δείχνοντας ανεπίτρεπτη εμπιστοσύνη σε όσους έχουν κατ’ επανάληψη αθετήσει τα υπεσχημένα τόσο στο παρελθόν όσο και εσχάτως.

Στον αποπροσανατολισμό αυτό πρωταγωνιστούν τα ΜΜΕ, οι ιδιοκτήτες των οποίων αποσκοπούν στην εκ του παρασκηνίου άσκηση εξουσίας και κατ’ επέκταση στον αμφίβολης νομιμότητας πλουτισμό, σε αγαστή συνεργασία, ή διαπλοκή, με άλλους οικονομικούς παράγοντες, όπως τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες κ.λπ. Τα συμφέροντα όλων αυτών είναι ξένα με τα συμφέροντα των απλών πολιτών, που μέχρι πρότινος αποτελούσαν τη μεσαία τάξη, η οποία τώρα τείνει να εξαφανιστεί κάτω από το βάρος των παρανοϊκών φόρων που έχουν επιβάλει οι εξυπηρετητές αυτών των συμφερόντων, δηλαδή οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και όχι μόνον αυτές. Παρά ταύτα, αυτές οι κυβερνήσεις καταφέρνουν όχι μόνο να επιβιώνουν, αλλά και να προσβλέπουν με βάσιμες ελπίδες στην επανεκλογή τους χάρη στον, όπως είπαμε, παντελή αποπροσανατολισμό του λαού, που προέρχεται από την άθλια ενημέρωσή του. Μερικές αλήθειες που συστηματικά αποκρύπτονται από τα πλείστα ΜΜΕ είναι οι ακόλουθες:

1. Το χρήμα δεν πρέπει να φορολογείται εκεί από όπου πέρασε, αλλά εκεί όπου πήγε.

Αλήθεια, πότε ελληνική κυβέρνηση τόλμησε να θεσμοθετήσει μέτρα που να αναγκάζουν τους κατόχους του μεγάλου χρήματος να συμβάλουν σοβαρά στην κρατική οικονομία και στο μέτρο που τους αναλογεί; Αντ’ αυτών, διαρκώς εφαρμόζεται κατ’ εξοχήν η φορολόγηση με βάση τα λεγόμενα αντικειμενικά κριτήρια (τι νεολογισμός κι αυτός), που σακατεύουν τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικροεπιχειρηματίες, αφού φορολογείται, για παράδειγμα, η ακίνητη περιουσία, λες και η κατοχή ενός άδειου διαμερίσματος αποφέρει έσοδα στον κάτοχό του. Γι’ αυτό πολλοί μικροϊδιοκτήτες αναγκάζονται ή να στραγγίσουν τις όποιες αποταμιεύσεις τους ή να προβούν στην μπιρ παρά πώληση της ιδιοκτησίας τους για να γλιτώσουν από τα νύχια της Εφορίας. Την ίδια στιγμή, πραγματοποιούνται προκλητικές χρηματοδοτήσεις τραπεζών, κάνοντας ακόμα πιο πλούσιους τους τραπεζίτες ή χαρίζονται τα χρωστούμενα των ποδοσφαιρικών ομάδων, απαλλάσσοντας τους ιδιοκτήτες τους από τα οικονομικά βάρη τους. Τέτοια εξοργιστικά συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά. Μέχρι πότε;

2. Η κυβέρνηση πρέπει να προωθεί νομοθετήματα, που όμως δεν το κάνει, ώστε το κράτος να γνωρίζει πόσα χρήματα κατέχει κάθε νομικό ή φυσικό πρόσωπο.

Είναι λοιπόν σε θέση το κράτος να γνωρίζει με ακρίβεια τις καταθέσεις των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, των εφοπλιστών και των λοιπών κατόχων του μεγάλου κεφαλαίου; Αν ναι, γιατί δεν τους φορολογεί; Αν όχι, τότε ευθέως ομολογεί ότι αποδέχεται την ύπαρξη του μαύρου χρήματος και καθίσταται συνεργός των κατόχων του, για τους οποίους «φροντίζει» να παραμένουν στο απυρόβλητο.

3. Η ύπαρξη μαύρου χρήματος ταυτίζεται με τη διαφθορά.

Δεν χρειάζεται και πολλή σοφία για να αντιληφθεί ο καθείς ότι το σμπαράλιασμα της χώρας είναι αποτέλεσμα της απέραντης διαφθοράς (διάβαζε χρηματισμού), που συντελείται με το μαύρο χρήμα (διάβαζε φοροδιαφυγή) και διακατέχει τον δημόσιο τομέα απ’ άκρη σ’ άκρη (ασφαλιστικά ταμεία, παιδεία, πολεοδομίες, νοσοκομεία κ.λπ.), συμπαρασύροντας και τον ιδιωτικό. Γιατί δεν ακούγεται καμιά σοβαρή κουβέντα γι’ αυτό; Γιατί αντιμετωπίζεται η διαφθορά περιστασιολογικά κι όχι σαν φαινόμενο που απορρέει κατ’ εξοχήν από τη φοροδιαφυγή;

4. Οταν το κράτος δεν δίνει κίνητρα στους πολίτες ώστε να μη φοροδιαφεύγουν, τότε είναι αδύνατο οι τελευταίοι να υποκαταστήσουν το κράτος, καταπολεμώντας εκείνοι τη φοροδιαφυγή.

Γιατί δεν γίνεται μνεία ότι πολιτικοί και λοιποί διαπλεκόμενοι (μαζί και τα ΜΜΕ) παλεύουν για να αποπροσανατολίσουν και να πείσουν τους πολίτες ότι πρέπει –μάλιστα λένε και «επιτέλους»– να αποκτήσουν (οι πολίτες) φορολογική συνείδηση, ρίχνοντας έτσι το ανάθεμα της δικής τους εθνικής μειοδοσίας στον λαό που παραδέρνει; Κι αυτή η αγυρτεία συμβαίνει όταν το χτύπημα της φοροδιαφυγής (διάβαζε μαύρου χρήματος) θα ήταν εφικτό αν απαλλάσσονταν όλες οι δαπάνες από τη φορολόγηση, ώστε οι πάντες να πιστοποιούν τα έξοδά τους για να μη φορολογούνται και να καθίστανται έτσι φανεροί οι τελικοί αποδέκτες του χρήματος, οι οποίοι και θα φορολογούνταν, αντί να φορολογούνται αυτοί από τους οποίους το χρήμα πέρασε κι έφυγε.

Τέλος, οι πολιτικοί και όσοι τους στηρίζουν ξέρουν –αλλά καμώνονται ότι δεν ξέρουν– πως «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Είναι στο χέρι μας να τους κάνουμε να πάψουν να καμώνονται έτσι.

[email protected]