Αννα Αφεντουλίδου
«Ιστορίες εικονικής ισορροπίας»
Γαβριηλίδης, 2013, σ. 64
Γιώργος Παναγιωτίδης
«Κύμα άλμα»
Γαβριηλίδης, 2014, σ. 44

Της Μαρίας Στασινοπούλου

Με ένα γυμνό του Εγκον Σίλε στο εξώφυλλο, νευρικής έντασης, κινητικότητας και πείσματος, ίσως χορευτικό, κυκλοφόρησε το καινούργιο βιβλίο της Αννας Αφεντουλίδου. Ακόμη ένας πίνακας του Βιεννέζου ζωγράφου κοσμεί εσωτερική σελίδα.

Οι καθιστές, ξαπλωμένες ή όρθιες, ντυμένες, γυμνές ή ημίγυμνες, γυναικείες φιγούρες του Σίλε, που εκθέτουν τολμηρά ερωτικά θέματα, δεν μπορεί παρά να μας προϊδεάσουν για το περιεχόμενο που θα ακολουθήσει. Πράγματι, οι Ιστορίες εικονικής ισορροπίας εντυπωσιάζουν με τις αμφίφυλες ερωτικές αναφορές και τον υπόγειο και λιγότερο υπόγειο ερωτισμό τους, ρητό ή υπόρρητο.

Πρόκειται για τριμερή σύνθεση: «Μυθιστορίες», «Παραλλαγές συλλέκτριας» και «Επιγράμματα». Στην πρώτη ενότητα είναι τα δύο συνθετικά που μετράνε, για να θυμηθούμε τον Σεφέρη: μύθος και ιστορία, βιωμένο και πλασματικό, πραγματικότητα και φαντασία. Και στη δεύτερη ενότητα «Παραλλαγές συλλέκτριας» δεν λείπει το μυθικό και παραμυθικό στοιχείο. Στα περιεκτικά, μεστά «Επιγράμματα» η αγάπη τρέμει και εκδικείται υποπτεύομαι, αλλά με πικρία και απαντοχή, όχι με οργή.

Ο όρος ιστορία, εκτός του γενικού τίτλου, εντοπίζεται και στους τίτλους πολλών ποιημάτων, δίνοντας αφηγηματικό χαρακτήρα στην ποιητική γραφή χωρίς να πλήττει στο ελάχιστο τη λυρική της ουσία. Μια άλλη κατηγορία ποιημάτων είναι εκείνα που αναφέρονται σε κοινωνικές συμπεριφορές ή ανάγκες∙ μια τρίτη σε όνειρα και οράματα.

Ποίηση σωματική, με την έννοια της απόλυτης συμμετοχής των αισθήσεων αλλά και της σωματοποίησης του πόνου. Η ποιήτρια στήνει τα σκηνικά της και οργανώνει εικόνες, δίνοντας ενίοτε τον τόπο και τον χρόνο, όπως απαιτεί η σύμβαση μιας ιστορίας. Συμπληρωματικά στοιχεία οι ήχοι και το κάπνισμα, κατ’ εξοχήν συνοδευτικά της ερωτικής συνεύρεσης. Τα σπίτια παίζουν τον ρόλο τους, όπως και τα κλειδιά. Η έλλειψη, το κενό της απουσίας, η απαγορευμένη ερωτική συμπεριφορά, μερικά από τα θέματά της∙ η ποιητική φωνή εκτίθεται τολμηρά και απροκάλυπτα.

Ενα βιβλίο με αίσθηση και συναίσθημα, με λογική και μ’ όνειρο καμωμένο, βήματα μπροστά ως προς τον τρόπο γραφής και τη σύνθεση, σε σχέση με την πρώτη συλλογή της Αφεντουλίδου Ελλείπον σημείο (2010).