→Σε ποιους πιστώνεται το Κύπελλο και το ελπιδοφόρο restart

Του Βασίλη Βέργη

Ιστορία γράφουν οι παρόντες, όχι οι απόντες και οι «φευγάτοι». Μόλις τέσσερα χρόνια πριν ο Νικόλας Πατέρας, με την προτροπή του Ανδρέα Βγενόπουλου, ξόδεψε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για να κατακτήσει ο Παναθηναϊκός ένα νταμπλ! Αντίθετα, ο Γιάννης Αλαφούζος με το μικρότερο μπάτζετ στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου κατάφερε να χτίσει μια ομάδα γοητευτική ποδοσφαιρικά, την οποία ο κόσμος της (και όχι μόνο) απολαμβάνει να βλέπει. Ας εξακολουθεί η ΠΑΕ να υποφέρει οικονομικά και να «ψάχνει το ευρώ με το τουφέκι». Στα γκολ έχει πλεόνασμα. Κανονικό, όχι όπως εκείνο του Αντώνη Σαμαρά!

Ιστορία γράφουν οι παρόντες και σε εκείνους πρέπει να πιστωθεί το Κύπελλο της 26ης Απριλίου, καθώς «μέσα του» γεννήθηκε ένα αληθινό, ελπιδοφόρο restart του Παναθηναϊκού, δομημένο σε ποδοσφαιρικές αξίες, όχι σε βαριά (αλλά… αόρατα) πορτοφόλια.

* Γιάννης Αλαφούζος. Πέρυσι οι Παναθηναϊκοί τραβούσαν τα μαλλιά τους με τις γκάφες του. Απανωτές. Κάποιες (βλέπε Φάμπρι) μνημειώδεις. Ο Παναθηναϊκός εκτός Ευρώπης, αδειο-καταθλιπτικός, είχε γήπεδό του το… τουίτερ. Φέτος προσγειώθηκε στον πλανήτη Γη «άλλος Αλαφούζος». Επέλεξε και στήριξε τον «Ολυμπιακού παρελθόντος» Νίκο Νταμπίζα, παρά τις κραυγές μέρους της εξέδρας και το… ξύλο με το οποίο κάποιοι τον «υποδέχτηκαν». Στήριξε τον άπειρο Γιάννη Αναστασίου όταν η ομάδα του, όπως κάθε «νέο» στη φάση της δημιουργίας, έκανε τραμπάλα στην απόδοσή της. Υπήρξε ασπίδα για τους παίκτες, ενώ ένα χρόνο πριν έδινε «βορά» στον κόσμο ορισμένους άλλους με απαράδεκτες ανακοινώσεις. Χειρίστηκε με ώριμο τρόπο το θέμα της αδειοδότησης και δικαιώθηκε. Μπορεί η εικόνα του κουστουμαρισμένου προέδρου πεσμένου στο χορτάρι μαζί με τους ποδοσφαιριστές για τις πανηγυρικές φωτογραφίες να προσφέρει χαμόγελο, όμως τα ξεσπάσματα «εφηβικού τύπου» έχουν ανθρώπινη εξήγηση αν αναλογιστούμε όσα προηγήθηκαν.

Ο Αλαφούζος χαρακτηρίστηκε «μπροστινός του Βαρδινογιάννη» (!), όμως είμαι βέβαιος ότι ο Τζίγγερ θα έδινε πολλά για να βρισκόταν στη θέση του και να απολάμβανε το νέκταρ μιας δικής του δημιουργίας. Τώρα όμως είναι… αργά για δάκρυα, Γιάννη. Ηχηρό χαστούκι, ακόμη βαρύτερο, για τον Ανδρέα Βγενόπουλο. Ο άνθρωπος που παράτησε το «τριφύλλι» καταχρεωμένο, είδε ότι οι μεγάλες ομάδες δεν χρειάζονται τα… παραμύθια της ΓΗΠΕΛ για να δημιουργήσουν. Ούτε τους «ψευτοσωτήρες». Πορεύονται με εκείνους που τις στηρίζουν στα δύσκολα…

* Νίκος Νταμπίζας. Στάζουν μέλι στον Παναθηναϊκό για τη δουλειά του. Σοβαρός, μεθοδικός, θεμέλιος λίθος του οικοδομήματος. Σκάουτινγκ, διάβασμα της αγοράς, επιλογές σχεδόν ιδανικές με βάση το μπάτζετ που διέθετε. Η γνώση του υπήρξε διαβατήριο, η αφοσίωση στο πλάνο αδιαπραγμάτευτη, το πείσμα να πετύχει -να αποδείξει- σημαντικός παράγοντας επιτυχίας.

* Γιάννης Αναστασίου. Δεν είναι κράμα Αντσελότι – Μουρίνιο, ούτε όμως και ο «μυρωδιάς» που θα… οδηγούσε τον Παναθηναϊκό στην τύχη της ΑΕΚ!!! Ξόδεψε χιλιάδες εργατοώρες για να δημιουργήσει μια ομάδα η οποία τρέχει περισσότερο από κάθε άλλη στην Ελλάδα. Της έδωσε χαρακτήρα, αυτοπεποίθηση, ταυτότητα, δεν υπήρξε «εμμονικός» στο αρχικό, ολλανδικό, 4-3-3. Στην παρθενική του σεζόν ως πρώτος προπονητής είναι «ο κόουτς της χρονιάς». Μαγκιά του!

* Μάρκους Μπεργκ. Στον Σουηδό, πρύτανη της θέσης του φορ, καθρεφτίζεται ποιοτικά η καρδιά του φετινού Παναθηναϊκού. Με συμβόλαιο 450.000 ευρώ ετησίως απέδειξε πως υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες ο χρυσός δεν βρίσκεται πάντα εκεί όπου λάμπουν τα εκατομμύρια. Αν ψάξεις σωστά, μπορείς να τον βρεις οπουδήποτε. Κι ας μην τον λένε Μπεργκ. Ας τον φωνάζουν Νάνο ή Καρέλη ή Αμπέιντ…