Μυροβόλος και βιαστικός μπαίνει ο πρώτος μήνας χωρίς «ρο» και, κατά την πανάρχαια συνταγή τού πίνειν, εφεξής το κρασί απαιτεί ολίγον νερό. Ωστόσο σήμερα θα μιλήσω για έναν παράξενο τύπο, γενναιόψυχο πότη μεταξύ άλλων, που δεν συνήθιζε να αναμειγνύει τον οίνο με αλλότρια, ξενέρωτα υγρά. Τέτοιες μέρες, το 1976, η Ελλάδα κηδεύει ένα απ' τα πιο παράτολμα τέκνα της νεότερης Ιστορίας της, που στο πρόσωπό του συναντιούνται ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτονας. Κυριολεκτικά δύο σ' έναν. Οταν τα τανκς του Παπαδόπουλου καταλύουν τη δημοκρατία, τον Απρίλιο του 1967 ο 28χρονος Αλέκος Παναγούλης, διότι περί του Παναγούλη πρόκειται, λιποτακτεί από το Πυροβολικό, όπου υπηρετεί, για να πολεμήσει τη χούντα.

Ανήκει πολιτικά στο Κέντρο κι έχει συμμετάσχει δραστήρια στο φοιτητικό κίνημα, καθότι σπουδαστής του Πολυτεχνείου και στις ταραχές για την Κύπρο. Ιδρύει την οργάνωση Ελληνική Αντίσταση με στόχο εξαρχής να εκτελέσει τον τύραννο. Πλαισιώνεται από ψυχωμένα παλικάρια. Ο δρόμος του τον οδηγεί στο μαρτυρικό νησί. Η δικτατορία τον ψάχνει. Ο υπουργός Εσωτερικών του Μακάριου Πολύκαρπος Γεωρκάτζης, κουμπάρος του Γεώργιου Παπαδόπουλου και πολιτικός προϊστάμενος της Αστυνομίας, είναι ο φυσικός του διώκτης. Οταν ο κλοιός στενεύει γύρω του, ο Αλέκος κάνει την αποκοτιά να τον επισκεφθεί στο γραφείο του. Ο ποντικός μπαίνει μόνος του στη φάκα και αιφνιδιάζει τον γάτο.

Η συζήτηση μεταξύ τους διαρκεί ώρα. Το πάθος του Παναγούλη μαγεύει τον Γεωρκάτζη, ο οποίος όχι μόνο τον αφήνει ελεύθερο, αλλά του προμηθεύει αργότερα τα εκρηκτικά για το ριψοκίνδυνο εγχείρημά του. Το πληρώνει με τη ζωή του. Το χάραμα της 13ης Αυγούστου 1968 ο αναιδής νεαρός υπονομεύει ένα μικρό γιοφύρι στην Αθηνών – Σουνίου και περιμένει τη θωρακισμένη λιμουζίνα. Αποτυγχάνει στο τσακ. Συλλαμβάνεται, βασανίζεται άγρια και καταδικάζεται δις εις θάνατον. Διεθνές κίνημα συμπαράστασης αποτρέπει το στήσιμό του στα έξι μέτρα.

Στις Φυλακές Μπογιατίου «εντοιχίζεται». Επιχειρεί κάμποσες φορές να δραπετεύσει και το κατορθώνει στις 5 Ιουνίου 1969. Ο φρουρός του Γιώργος Μωράκης πείθεται και τον ακολουθεί στην Αθήνα. Καταδίδονται από τον εξάδελφο στον οποίο καταφεύγουν. Για την επικήρυξη των 500 χιλιάδων και μια θεσούλα στο Δημόσιο. Εφιάλτης. Σπάει τα νεύρα στους βασανιστές και τους δεσμοφύλακές του. Το 1973 η δικτατορία εκδημοκρατίζεται, απάτη για την οποία απαιτείται η απελευθέρωση του Παναγούλη. Τον παρακαλούν αλλά αρνείται να ζητήσει χάρη. Του τη δίνουν με ειδική νομοθετική ρύθμιση. Στη μεταπολίτευση εκλέγεται βουλευτής με το ζόρι. Ανυποχώρητος αναζητεί τα αρχεία της ΕΣΑ. Μία μέρα πριν από τη δημοσίευσή τους στον Τύπο σκοτώνεται σε «τροχαίο». Τον αποχαιρετά εκατομμύρια λαός με το σύνθημα «Ζει». Και τα μετέωρα που σήμερα δακρύζουν.

Μετέωρος [email protected]