Του Πέτρου Μανταίου

Πριν από χρόνια, σε συντροφιά νέων, στην Καρδίτσα, σε σχετική με σκάνδαλα ερώτηση απαντούσα ότι, κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο και σε εξέλιξη σκάνδαλο της μεταπολίτευσης, όχι τόσο από άποψη οικονομική (εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι η Ζίμενς π.χ. ή τα γερμανικά υποβρύχια ήταν οικονομικώς πολύ επαχθέστερα), αλλά από άποψη πολιτικής ηθικής και… αήθους διαπλοκής ήταν και ίσως θα παραμείνει στο μέλλον οι διάφορες χαριστικές και στο όριο της νομιμότητας πράξεις περί το Μέγαρο Μουσικής.

Τα παιδιά με κοίταξαν έκπληκτα. «Σοβαρολογείτε;» απόρησαν. «Απολύτως» απάντησα. Αναφέρθηκα μάλιστα, σε πολλά, τουλάχιστον δέκα, δημοσιεύματά μου στην «Ελευθεροτυπία», αλλά και σε δημοσιεύματα άλλων συναδέλφων (δεν ήμασταν και πολλοί άλλωστε που είχαμε διαφορετική άποψη από τους πολλούς∙ όχι τόσο εναντίον του Μεγάρου, όσο εναντίον του τρόπου, με τον οποίο αυξανόταν και επεκτεινόταν, κατά τη λαϊκή έκφραση: λάου-λάου…).

Διαβάζω τώρα («Εφ. Συν.» 2/5), 23 χρόνια μετά τα εγκαίνια του Μεγάρου και 10 μετά τη μεγάλη, προς δυσμάς, επέκταση, πως: «Ο,τι θέλει το Μέγαρο Μουσικής! Με χαριστική τροπολογία απαλλάσσεται από φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα». Και δεν είναι η πρώτη φορά που οικονομικές εκκρεμότητες του Μεγάρου επιλύονται ή τακτοποιούνται με χαριστικές τροπολογίες, ρυθμίσεις ή άλλα πολιτικής/εκδοτικής διαπλοκής «χατίρια» και «στο κουβεντιαστό».

Η πρόσφατη μάλιστα τροπολογία «κατατέθηκε στη Βουλή σε άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης». Ενώ, παρά το γεγονός ότι «από την προτεινόμενη διάταξη προκαλείται απώλεια εσόδων του προϋπολογισμού από μη υπολογισμό τόκων και προστίμων», το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους δεν ανακοινώνει το ύψος αυτών των απωλειών.

Δεν μπορώ να εκτιμήσω το μέγεθος συμβολής του Μεγάρου στον πολιτισμό της χώρας∙ εν τούτοις δεν την αμφισβητώ. Αλλά αμφισβητώ τη συμβολή του στη διαμόρφωση κανόνων χρηστής διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών. Και μη με μπλέξουν με λογιστικά «κόλπα», «διαφάνειες» κ.λπ., γιατί τότε θα κάνουν τα πράγματα χειρότερα…