Του Γιώργου Σταματόπουλου

Και να θέλουν οι πολιτικοί μας να κοροϊδέψουν ή να παραπλανήσουν τον κόσμο με εύηχα και παχιά λόγια, με υποσχέσεις και με θεατρινισμούς, η αλαζονεία τους δεν τους αφήνει· είναι τέτοιο το μέγεθός της που τους παρασύρει σε αμετροέπειες και παραληρηματική μεγαλομανία. Αγλαόν παράδειγμα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που, βλέποντας στις δημοσκοπήσεις το κόμμα του να σέρνεται, τι δήλωσε ο αθεόφοβος; Οτι έτσι και καταποντιστεί ή ξεραθεί η Ελιά του κινδυνεύει να καταστραφεί η χώρα. Εδώ χωράνε άπειρα θαυμαστικά αλλά και ερωτηματικά σημεία στίξης ταυτοχρόνως.

Δεν μπαίνει στον κόπο ο, και συνταγματολόγος, καθηγητής να μας το εξηγήσει. Αλλά εξηγείται το ανεξήγητον; Μόνο ο ίδιος και το κόμμα του θα σώσουν τη χώρα; Οι άλλοι όλοι είναι ανίκανοι ή έτοιμοι να την οδηγήσουν στην καταστροφή; Και πώς, τίνι -ακριβώς- τρόπω την έχει «σώσει» ώς τώρα ως συγκυβερνών κόμμα, κατέχοντας μάλιστα ο ίδιος την υψηλή θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης; Δύο τινά: ‘Η δεν μπορεί να ελέγξει πλέον τη μεγαλομανία του ή θεωρεί όλους εμάς κούτσουρα, ντουβάρια, μαλάκες…

Είναι δυνατόν να εκστομίζονται τέτοιες ανίερες, αφύσικες φράσεις; Να που είναι και άντε να βρεθεί κάποιος να τις δικαιολογήσει ή να τις ερμηνεύσει. Τόσος πια εγωισμός; Ο εγωισμός χάνει στην περίπτωσή του και τα όποια θετικά ή δημιουργικά στοιχεία του, καταντά σκέτη αρχομανία ή εξουσιομανία και περιφρονεί ταυτόχρονα τη συνείδηση του ψηφοφόρου. Στην ουσία ο εν λόγω πολιτικός μάς απειλεί, ότι αν δηλαδή δεν ψηφίσουμε την Ελιά θα είμαστε υπεύθυνοι για την καταστροφή της χώρας.

Πού φτάσαμε. Πώς φτάσαμε ώς εδώ, αλήθεια; Ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης του καθενός για τούτη την κατάντια της πολιτικής (των σύγχρονων πολιτικών, εννοείται); Μακάρι να μπορούσε να βρεθεί κάποιος να απαντήσει. Υπάρχουν βεβαίως οι απαντήσεις αλλά λίγοι τολμάνε να τις εκφράσουν, να τις διατυπώσουν, γιατί πονάνε… πώς αλλιώς.

Πώς αλλιώς, όταν το βόλεμα έγινε η φιλοσοφία σχεδόν όλων τις τελευταίες κρίσιμες δεκαετίες; Ε, ας τα λουστούμε τώρα και ας το βουλώσουμε, επιτέλους· αρκετά με τα μεγαλήγορα ψεύδη, με την υποκρισία, με τις αυταπάτες, με το βόλεμα, επιμένω.

Θα πει κάποιος: Ασκείται διαφορετικά η εξουσία, έχει ανθρώπινο πρόσωπο, ταυτίζεται με τη δημοκρατία; Αντε, πάλι, να απαντήσει οιοσδήποτε. Το ’χουμε πει, όλοι το ’χουν (ξανα)πει: Δύσκολο πολίτευμα η δημοκρατία, ειδικά όταν υπάρχει κατ’ επίφασιν.

[email protected]