Συντηρητικοί: Χάνουν τους ψηφοφόρους

Οι Τόρις είναι καλοί στο να συμπεριφέρονται σαν να τους ανήκει δικαιωματικά η εξουσία. Και ακριβώς αυτή την προσέγγιση έχει υιοθετήσει ο Ντέιβιντ Κάμερον σε αυτές τις εκλογές. Εκεί που ο βασικός αντίπαλος του εκ δεξιών -οι λαϊκιστές του Νάιτζελ Φάρατζ- μιλάει για τη δόξα του ευρωσκεπτικισμού, ο Ντέιβιντ Κάμερον χρησιμοποιεί την εκστρατεία αυτή για να ισχυριστεί ότι έχει το θάρρος να ηγηθεί.

Το ίδιο ισχύει και για την κατάσταση της οικονομίας. Για παράδειγμα, εκεί που οι αντιπολιτευόμενοι Εργατικοί διαμαρτύρονται για το υψηλό κόστος ζωής, ο Κάμερον και η κυβέρνησή του «καλύπτουν» όπως όπως τα προβλήματα που δημιούργησε το μακροπρόθεσμο οικονομικό τους σχέδιο. Αυτή η αμυντική τακτική μέσω επιθετικών κινήσεων κρύβει τις σοβαρές αδυναμίες των Συντηρητικών.

^[1]

Βασική διακήρυξη: «Για μένα αυτό είναι θεμελιώδης αρχή. Και δεν θα αναλάβω ξανά την πρωθυπουργία εάν δεν τηρήσουμε την υπόσχεση του δημοψηφίσματος. Και αυτό επειδή αξίζει στους Βρετανούς να πουν τη γνώμη τους. Και εγώ θα διασφαλίσω ότι θα το κάνουν»

Η αλήθεια είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα οι Τόρις θα έρθουν τρίτοι σ' αυτές τις ευρωεκλογές και μπορεί να υποστούν και ήττες και στις τοπικές εκλογές. Και σίγουρα είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε το κόμμα πριν από την αποφασιστική αναμέτρηση στις εθνικές κάλπες του 2015.

Ο Κάμερον δεν έχει πολλές επιλογές. Εχει ήδη παρουσιάσει τη στρατηγική του για την Ευρώπη και πρέπει να την ακολουθήσει. Κατάφερε να γίνει πρωτοσέλιδο όταν έκανε κάτι παραπάνω από σαφές ότι το θέμα του δημοψηφίσματος για τις σχέσεις της Βρετανίας με την Ευρωπαική Ενωση είναι «κόκκινη γραμμή» που οι Τόρις δεν μπορούν να ξεπεράσουν σε περίπτωση που χρειαστεί να συμμαχήσουν με άλλο κόμμα και να σχηματίσουν κυβέρνηση μετά τις εκλογές του 2015.

Εργατικοί: Όχι και τόσο Ευρωπαίοι

Οι Εργατικοί προσπαθούν να πείσουν τους ψηφοφόρους να επικεντρωθούν στα εσωτερικά προβλήματα της χώρας και όχι στην Ευρώπη. Η αξιωματική αντιπολίτευση βρέθηκε στο περιθώριο σε ό,τι αφορά τα ευρωπαικά ζητήματα. Δεν συμμετείχε στα σχετικά debate και έχει αποφύγει να δεσμευτεί ξεκάθαρα -όπως έκανε ο Κάμερον- για το καυτό ζήτημα του δημοψηφίσματος.

^[2]

Βασική διακήρυξη: «Εχουμε μια κυβέρνηση τελείως ανίδεη για την πραγματική φύση των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν οι βρετανικές οικογένειες. Την ώρα που οι Τόρις επαναλαμβάνουν πόσο καλή είναι η κατάσταση, η πραγματικότητα για τους σκληρά εργαζόμενους σε όλη τη χώρα είναι ότι παλεύουν για να επιβιώσουν… παγιδευμένοι σε μια κούρσα προς τον πάτο, με μισθούς που δεν καλύπτουν τους λογαριασμούς τους, όμηροι μιας κρίσης κόστους επιβίωσης πρωτοφανούς για τη χώρα»

Το μόνο που είχε να πει ο ηγέτης του κόμματος, Έντ Μίλιμπαντ, για την Ευρώπη ήταν στο ξεκίνημα της εκστρατείας του ότι προτεραιότητά του θα είναι να «μη βγει η χώρα από την Ε.Ε.». Αφού αυτό τακτοποιήθηκε, οι Εργατικοί προτίμησαν να ξοδέψουν την ενέργειά τους, γενικώς, για το κόστος ζωής, για τη μείωση των ενοικίων κ.λπ., θέματα δηλαδή των εθνικών βουλευτικών εκλογών.

Βρετανικό Κόμμα Ανεξαρτησίας (UKip): Προσδοκώντας τη νίκη

Ο ηγέτης του Ukip, Νάιτζελ Φάρατζ, προετοιμάζεται γι' αυτές τις εκλογές μήνες τώρα και δεν πρόκειται να αφήσει τίποτα να του χαλάσει το πάρτι. Έτσι, πρώτος από τους άλλους ηγέτες παρουσίασε τη ραχοκοκαλιά του προγράμματός του για τη θέση της Βρετανίας στην Ευρώπη, με ένα μήνυμα σαφές και σύντομο: «Φτάνει πια».

^[3]

Βασική διακήρυξη: «Έχουμε την ευκαιρία να προκαλέσουμε τέτοιο σοκ στο βρετανικό πολιτικό σύστημα που θα γίνει σεισμός. Εάν το Ukip κερδίσει αυτές τις εκλογές, θα έχει γίνει ένα τεράστιο βήμα να επιτευχθούν οι στόχοι για το δημοψήφισμα και την ευκαιρία να πάρουμε πίσω τον έλεγχο της χώρας μας»

Το βασικό πρόβλημα του Ukip ήταν και παραμένει το ότι η κοινή γνώμη πιστεύει πως τουλάχιστον μια μερίδα του κόμματος αντλεί υποστήριξη από τους ρατσιστές. Παρά όμως τα σχετικά «παραπατήματα» των υποψηφίων, τα ποσοστά του Ukip παραμένουν στη θέση τους, στην κορυφή της λίστας.

Η δυναμική πίσω από το κόμμα είναι πολύ ισχυρή, αν και βουλευτές από την αντίπερα όχθη ψιθυρίζουν στους διαδρόμους ότι στοχεύει ψηλά και θα αστοχήσει. Απομένει να αποδειχθεί στις 22 Μαΐου, όταν οι Βρετανοί θα πάνε -όσοι μπουν στον κόπο να πάνε- στις κάλπες.

Φιλελεύθεροι Δημοκράτες: Αντιμέτωποι με την πραγματικότητα

Το κόμμα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Νικ Κλεγκ, θα πρέπει να έχει συνηθίσει να βρίσκεται στον πάτο. Έχει δεχτεί απανωτά χαστούκια στις τοπικές εκλογές επί σειρά ετών και με τις δημοσκοπήσεις να του δίνουν μονοψήφιο ποσοστό, το πιο πιθανό είναι το στοίχημα που έβαλε ο Κλεγκ με τις εμφανίσεις του στις τηλεμαχίες για τις ευρωεκλογές να μην αποδώσει τα αναμενόμενα.

^[4]

Βασική διακήρυξη: «Οι τοπικές εκλογές και οι ευρωεκλογές είναι διαφορετικές για εμάς πλέον. Για να το πω ξεκάθαρα, δεν είμαστε πλέον το κόμμα της διαμαρτυρίας. Αλλά ποτέ δεν ήθελα οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες να ανήκει στην κατηγορία: “κανέναν από τα πιο πάνω κόμματα”. Ό,τι έχω κάνει ως ηγέτης ήταν για να πάμε στο επόμενο στάδιο. Να γίνουμε ένα σοβαρό κυβενρητικό κόμμα. Και σε εθνικό και σε τοπικό επίπεδο»

Και αυτή τη φορά το αποτέλεσμα προβλέπεται να είναι μια …σκληρή τιμωρία. Το κόμμα, λοιπόν, φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να ξεφύγει από τις τετριμμένες υποσχέσεις και να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα: κρατάει χαμηλό προφίλ και παίζει «βρώμικα», παρουσιάζοντας μεταξύ άλλων πρόσφατα έναν «φάκελο» με τα 500 εκατ. λίρες που δαπάνησαν σε «ματαιόδοξα σχέδια» οι «άλλοι», δηλαδή οι συγκυβερνώντες Συντηρητικοί και οι αντιπολιτευόμενοι Εργατικοί, στα τοπικά συμβούλια.

Το πραγματικό πρόβλημα, ωστόσο, των Φιλελευθέρων είναι ότι πλέον δεν συγκαταλέγονται στα κόμματα διαμαρτυρίας. Ο Κλεγκ το ξέρει και το παραδέχεται. Αλλά δεν έχει άλλη επιλογή από το να αντιμετωπίζει τους ευρωσκεπτικιστές του Νάιτζελ Φάρατζ όπως αντιμετώπιζαν οι ψηφοφόροι το δικό του κόμμα επί σειρά ετών. Παρότι απαραίτητο, δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό.

Έλλη Πάνου
efsyn.gr