Είναι απογοητευτικό, όταν αποκαλύπτεται σε επίσημα δημοσιεύματα, πόσο αδύναμοι είναι οι Ελληνες ηγέτες και ταυτόχρονα πόσο ισχυροί εμφανίζονται οι Βορειοευρωπαίοι, πώς επιβάλλουν τη θέλησή τους οι τραπεζίτες και η οικονομική ελίτ και πόσο εύκολα παρεμβαίνουν στο εσωτερικό μιας χώρας, χωρίς να συναντούν κάποια έστω αντίσταση από τους «υπεύθυνους» αυτής της χώρας. Εξωθεσμικά κέντρα αποφασίζουν για το πώς και από ποιους θα κυβερνηθεί η χώρα σε συνεργασία βεβαίως με «πρόθυμους» ημεδαπούς πολιτικούς.

Αποτελεί όνειδος για τη χώρα το δημοσίευμα των «Financial Times», όπου αποκαλύπτεται πώς «τράβηξαν το αυτί» στον Γιώργο Παπανδρέου οι Μέρκελ, Σαρκοζί και Μπαρόζο, όταν τους ενημέρωσε ότι θα κάνει δημοψήφισμα για το δεύτερο μνημόνιο και πώς αμέσως αποφάσισαν την απομάκρυνσή του και την αντικατάστασή του από έναν τεχνοκράτη της αρεσκείας τους, όπως ο Λουκάς Παπαδήμος. Το ακόμη πιο αποθαρρυντικό για τους Ελληνες πολιτικούς, πέρα από τη δήλωση υποταγής στις επιταγές των εταίρων, είναι το γεγονός ότι υπόγεια, έξω δηλαδή από δημοκρατικές διαδικασίες, έρχονταν σε επαφή με τους δανειστές στελέχη της ίδιας της κυβέρνησης, κόντρα στον πρωθυπουργό, αλλά και ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Κλονίζει αυτό το δημοσίευμα όσους εξακολουθούν, ως ευρωπαϊστές, να πιστεύουν σε μια Ευρώπη των ίσων ευκαιριών, της διαφάνειας και της ανεξαρτησίας του κάθε κράτους-μέλους. Οι Βρούτοι (βλ. Βενιζέλος) δεν θα λείψουν ποτέ από την πολιτική σκηνή. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά σ' αυτό που συμβαίνει πραγματικά στη λειτουργία της δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση: οι λαοί παραμερίζονται, δεν υπάρχει δημόσιος διάλογος, αλλά κυρίως, υπόγειες συνομιλίες των ηγετών του Βορρά και των τραπεζιτών με ανεπαρκείς ή άτολμους πολιτικούς αρχηγούς χωρών του Νότου, μια αδυσώπητη, κυνική ομολογία των πλουσίων, ότι αυτοί έχουν το πρώτο χέρι και όποιος δεν υπακούει πάει σπίτι του…

Πρόκειται για μια βαθιά παραμορφωμένη δημοκρατία, για σταδιακή μετεξέλιξη της Ε.Ε. σ' ένα υπερσυγκεντρωτικό, αυταρχικό, αντιδημοκρατικό εντέλει κονκλάβιο που καθορίζει τον πλούτο και τις τύχες των Ευρωπαίων πολιτών. Το δημοσίευμα δείχνει ότι η δημοκρατία στην Ευρώπη είναι ελλιπής, αποκρουστικά τεχνοκρατική, έως καρικατούρα που μεταλλάσσεται σε οικονομική «δικτατορία».

Οι φτωχοί δεν έχουν θέση στα καθεστώτα της Ευρώπης, οι φτωχοί που αποτελούν την πλειονότητα και, πλέον, δεν εμπιστεύονται τυφλά ούτε τους ηγέτες τους ούτε το όραμα της ένωσης. Η δικαιοσύνη, η ισότητα, η ανεξαρτησία έχουν εξαφανιστεί από την ατζέντα της πολιτικής των ισχυρών της Ευρώπης, πολλώ δε μάλλον από τη συνείδηση των οικονομικών ελίτ και της άρχουσας τάξης. Η Αριστερά καλείται για ακόμη μια φορά να αποκαταστήσει το όραμα μιας δημοκρατικής, κοινωνικής Ευρώπης και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των λαών της.