Του Τάσου Αναστασιάδη*

Το κεντρικό μέτωπο την τελευταία περίοδο είναι η ανεργία. Για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους το καυτό ζήτημα παραμένει το να βρουν δουλειά. Και σε αυτό δεν χωράνε ημίμετρα. Προφανώς χρειάζεται αύξηση στα επιδόματα ανεργίας και επέκτασή τους για όσο χρονικό διάστημα είναι κανείς άνεργος, αλλά αυτό δεν είναι πραγματική απάντηση. Από τη μεριά μας ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιμένουμε ότι η λύση είναι να γυρίσουν άμεσα πίσω στις δουλειές τους όλοι οι απολυμένοι.

Επιμένουμε στο όλοι, γιατί είναι ψεύτικη η κυβερνητική προπαγάνδα ότι ο κόσμος που απολύθηκε «ήταν άχρηστος». Το κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ, των νοσοκομείων, των ΕΠΑΣΣ κ.λπ. έκανε ακόμη δυσκολότερη για τους εργαζομένους την πρόσβαση σε στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες και αγαθά. Μεγάλωσαν τη φτώχεια, διεύρυναν τη δεξαμενή ανέργων. Να γυρίσουν λοιπόν πίσω στις δουλειές τους άμεσα όλοι οι απολυμένοι. Για να χτυπήσουμε την ανεργία, να βάλουμε φρένο στην ανθρωπιστική κρίση που φέρνει η φτώχεια, να εξασφαλίσουμε τις υπηρεσίες που έχει ανάγκη όλη η κοινωνία. Και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
Η αναμονή ότι η ανεργία θα μειωθεί σταδιακά μέσα από την «ανάπτυξη» δεν είναι επιλογή, είναι κοροϊδία. Τα «αναπτυξιακά μέτρα» που θα επιταχύνουν τους ρυθμούς μείωσης της ανεργίας, σημαίνει να βάλουμε ρυθμιστές για το πότε θα βρουν δουλειά οι απολυμένοι τα ίδια τα αφεντικά που τους απέλυσαν. Πόσο μάλλον, τη στιγμή που οι ίδιοι, όταν μιλάνε για ανάπτυξη, μιλάνε για jobless recovery.

Αντίθετα, το κίνημα έχει τη δύναμη να επιβάλει ένα εργατικό «πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανεργίας». Οπως το ’93, οι εργαζόμενοι στα μπλε λεωφορεία, στην τότε ΕΑΣ, επέβαλαν στην κυβέρνηση Παπανδρέου να υποκύψει στον δικό τους «εκβιασμό» και να τους επαναπροσλάβει, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να το επιβάλει σήμερα η ΕΡΤ, τα νοσοκομεία, οι ΕΠΑΣΣ κ.λπ.

Αν οι εργοδότες του ιδιωτικού τομέα αρνηθούν να επαναπροσλάβουν τους εργαζομένους που απέλυσαν, τότε να κρατικοποιηθεί η επιχείρηση χωρίς ούτε ένα ευρώ αποζημίωση για το αφεντικό. Να παραδώσουν την επιχείρηση στους εργαζομένους και να φύγουν. Αφήνοντας πίσω όχι μόνο τα κλειδιά αλλά και τα προσωπικά τους περιουσιακά στοιχεία που αποθησαύρισαν για χρόνια ολόκληρα.

Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ απέδειξαν αυτούς τους δέκα μήνες ότι μπορούμε να δουλέψουμε και να παράγουμε πολύ καλύτερα, χωρίς αφεντικά. Και αυτή η αλήθεια ισχύει για κάθε χώρο δουλειάς. Οι εργαζόμενοι ξέρουν και κάνουν τα πράγματα να δουλεύουν και οι κάθε λογής Τομπούλογλου ξέρουν να παίρνουν μίζες.

Για να επιβάλουμε μια τέτοια προοπτική, πρέπει να αποφύγουμε τις εκτιμήσεις που υποτιμάνε τη δύναμη και τη δυναμική του κινήματος. Σε αντίθεση με την εικόνα που προσπαθούν να περιγράψουν κυβέρνηση και γραφειοκράτες, τέσσερα χρόνια τώρα το εργατικό κίνημα έχει βάλει τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις. Ανέτρεψε δύο κυβερνήσεις (Παπανδρέου και Παπαδήμου), έδιωξε τον Κουβέλη από την κυβέρνηση Σαμαρά, τσάκισε τη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Ενα κίνημα τόσο δυνατό, που εκτοξεύει την Αριστερά στα μεγαλύτερα εκλογικά της ποσοστά της από την περίοδο της ΕΔΑ το ’58.

Η ζωντανή εικόνα το προηγούμενο οκτάμηνο, που αμφισβητεί στην πράξη τις θεωρίες ότι ο κόσμος είναι στον καναπέ του, είναι ο δεκάμηνος αγώνας της ΕΡΤ, οι εμβληματικές καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών, οι εκπαιδευτικοί, οι σχολικοί φύλακες, οι διοικητικοί των ΑΕΙ, η Κόκα Κόλα, τα Τσιμέντα Χαλκίδας.
Χρειαζόμαστε λοιπόν μια Αριστερά που να εκτιμάει σωστά τους πραγματικούς ταξικούς συσχετισμούς, να εμπιστεύεται τη δράση της εργατικής τάξης. Που δεν χαρακτηρίζει τυχοδιωκτισμούς τις απεργίες διαρκείας. Που αρνείται, στο όνομα του εφικτού, να μεταθέτει στο μακρινό μέλλον την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού. Μια Αριστερά που θα αποτελεί πραγματικό στήριγμα των αγώνων για να επιβάλουμε αυτήν την προοπτική, και όχι επιβραδυντή. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέδειξαν την προηγούμενη περίοδο ότι είναι αυτή η δύναμη.

*εκδότης της εφημερίδας «Εργατική Αλληλεγγύη», υποψήφιος ευρωβουλευτής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

efsyn.gr