Του Πέτρου Μανταίου

Στην επιστροφή από τον πρωινό περίπατο περνάω καθημερινά μπροστά από ένα φούρνο. Είναι η ώρα τέτοια που, τακτικά, από κάποιο φορτηγό ξεφορτώνουν σακιά με αλεύρι. Χθες, ο φορτηγατζής, επειδή ίσως έκρινε ότι δεν χωρούσε ή επειδή έτσι τον βόλευε, ανέβασε το φορτηγό στο πεζοδρόμιο, ακριβώς την ώρα που περνούσα. Ο οδηγός, προφανώς, με είχε αντιληφθεί. Γι’ αυτό και απόρησε που εγώ, που δεν τον είχα αντιληφθεί, του έριξα, ξαφνιασμένος, λοξή ματιά, μάλλον επικριτική. Ισως και να σκέφτηκε: «Τι θέλει κι αυτός ο (παραλείπονται εφτά λέξεις), πρωινιάτικα!».

Επειδή στους περισσότερους από τους τακτικούς αναγνώστες της στήλης είναι γνωστή η προσωπική μου περιπέτεια (καταστροφή) από τροχαίο δυστύχημα, πριν από οχτώ μήνες σαν αύριο, δεν θέλω να επιμείνω επί προσωπικού, γιατί δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να του στρίψει (προσωπικά κινούμαι στο όριο…). Ομως, χρόνια τώρα, που ασχολούμαι και γράφω (αρθρογραφία, διαλέξεις, συζητήσεις με μαθητές σε σχολεία…) για τα πάθη των πεζών και τα (ορισμένες φορές εγκληματικά) λάθη των οδηγών. Χρόνια τώρα, καθώς ο ίδιος δεν οδηγώ από πεποίθηση, προσπαθώ και είναι αδύνατον να καταλάβω: πώς γίνεται, ένας μέσος άνθρωπος (ένας μέσος Ελληνας, αν προτιμάτε), ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το περνάει πεζός, μόλις πιάνει το τιμόνι, το πρώτο του… μέλημα είναι να… σκοτώσει τον πεζό μέσα του.

Τέτοιος -καθημερινός- διχασμός, ο ίδιος άνθρωπος, όταν κάθεται στο τιμόνι να επιτιμά τον διερχόμενο (ακόμα και από πεζοδρόμιο!) πεζό, ενώ, ως πεζός, να φασκελώνει οδηγούς (ανεξαρτήτως βαθμού ευθύνης πεζού είτε οδηγού, η οποία ευθύνη, για μας τους Ελληνες, είναι χώρα άγνωστη, όπου πάντα κατοικεί ο άλλος…). Τέτοιος διχασμός είναι… απρόσιτος ακόμα και στις πιο περίπλοκες ψυχαναλυτικές περιπτώσεις. Με τέτοια νοοτροπία, να τη βράσω την κρίση. Μάλλον από διαρκή… ακρισία πάσχουμε, που λέει και ο φίλος εκδότης Αιμίλιος Καλιακάτσος…