Σεμνός κι αθόρυβος λόγω της μεγάλης μαρξιστικής του παιδείας ο Μπάμπης Αγγουράκης, γνωστό στέλεχος του ΚΚΕ και υποψήφιος ευρωβουλευτής, χάθηκε πρόωρα έχοντας κερδίσει την εκτίμηση συντρόφων και αντιπάλων

Του Φώτη Παπούλια

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, μια ψιλόλιγνη σιλουέτα εμφανίστηκε στο κεντρικό συμβούλιο της ΚΝΕ στην Αθήνα. Ο Μπάμπης Αγγουράκης, γεννημένος το 1951 στο Βουκουρέστι, «κουβαλούσε» την οικογενειακή ιστορία του πατέρα του Γ. Αγγουράκη, -του καπετάν Αλέκου Ψηλορείτη- ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ, που σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα στο Βουκουρέστι.

Σύντροφοί του από εκείνη την εποχή θυμούνται ένα «μορφωμένο, καλλιεργημένο, πολύγλωσσο, νεαρό στέλεχος με έντονα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής στράτευσης και πολιτική άποψη». Ο απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Δρέσδης με διδακτορικό μηχανικού συστημάτων πληροφορικής, έζησε πολιτικός πρόσφυγας στην τότε Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία μέχρι το 1979, αφού το ελληνικό κράτος αρνούνταν πεισματικά να επαναπατρίσει την οικογένειά του.

Ο «ήπιος, βαθύτατος γνώστης του μαρξισμού και εξαιρετικός θεωρητικός» Μπάμπης Αγγουράκης ξεκίνησε την πολιτική καριέρα του από την Ιδεολογική Επιτροπή και το τμήμα Διεθνών Σχέσεων, αφού όπως λένε τότε στελέχη του ΚΚΕ «ήταν τα δύο βάθρα τα οποία άνοιγαν δρόμο για στελέχη που απολάμβαναν την εμπιστοσύνη του κόμματος και διακρίνονταν από βαθιά γνώση του αντικειμένου». Η εμπειρία του από τις χώρες τού τότε υπαρκτού σοσιαλισμού τον βοήθησε να έχει «μια σφαιρική άποψη για τα ζητήματα του σοσιαλισμού και ταυτόχρονα να εμβαθύνει τον προβληματισμό του σε κρίσιμα θέματα της ελληνικής κοινωνίας». Toν Μάιο του 1987 στο 12ο Συνέδριο του ΚΚΕ εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής όπως και στα επόμενα συνέδρια μέχρι και το 18ο και από το 1987 ήταν υπεύθυνος του τμήματος Πληροφορικής, Πολιτικής Ερευνας και Τεχνολογίας του ΚΚΕ. Ιστορική έχει μείνει η πρόβλεψή του στις εκλογές του 1993 για το εκλογικό ποσοστό του Συνασπισμού: «2,9% θα συγκεντρώσει» είχε πει και όσοι δούλευαν τότε μαζί του θυμούνται ότι «μετά κόπων και βασάνων είχε εγκαταστήσει ένα πρωτοποριακό για την εποχή σύστημα επεξεργασίας δεδομένων και πάνω σε αυτό εργαζόταν».

Στην κρίση που οδήγησε στη διάσπαση του τότε ενιαίου Συνασπισμού (1990-1991) ο Μπ. Αγγουράκης ταλαντεύτηκε, φάνηκε να κλίνει προς την πλευρά των «ανανεωτικών», αλλά τελικά «έμεινε στο ΚΚΕ, αφού πρυτάνευσε η μαρξιστική του κουλτούρα και η βαθιά του πεποίθηση ότι στα δύσκολα όφειλε να στηρίξει το κόμμα». Από το 1997 έως το 2000 διετέλεσε βουλευτής και από το 2009 ήταν ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.

Ισως έργο ζωής για τον Μπ. Αγγουράκη να ήταν η διοργάνωση των διεθνών συναντήσεων των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων τα χρόνια (1992-2009) που ήταν υπεύθυνος του τμήματος Διεθνών Σχέσεων.

«Ο Μπάμπης που δεν είχε τη στόφα του λαϊκού ηγέτη», όπως λένε σήμερα παλιοί του σύντροφοι, δεν δίστασε να «χτυπηθεί» με τα ΜΑΤ τον περασμένο Μάρτιο (6/3) και με μια δήλωση «βαθιά πολιτική» να αθωώσει τους διώκτες του. Στο τελευταίο συνέδριο του ΚΚΕ, το 19ο, δεν εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής – ένας «διανοούμενος» πιθανώς δεν είχε θέση στο ανώτατο όργανο του ΚΚΕ. Ως υποψήφιος ευρωβουλευτής είχε «οργώσει» την Ελλάδα μέχρι προχθές…

Αν για έναν κομμουνιστή, με τη βαθιά σημασία του όρου, η αναγνώρισή του από τους πολιτικούς του αντιπάλους είναι μέγιστη τιμή, τότε σίγουρα ο Μπάμπης Αγγουράκης την κατέκτησε.