Ο αγώνας των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών από την Παρασκευή το βράδυ γίνεται το μέσο ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών στο Δημόσιο, καθώς το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκανε δεκτή την αγωγή τους, ώστε να κηρυχθεί παράνομη η διαθεσιμότητα, που ισοδυναμεί με απόλυση

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Σήμερα δεν έχουν ονόματα. Δεν είναι η Δήμητρα, η Ευαγγελία, η Φωτεινή, η Μαρία. Σήμερα είναι όλες τους μια τεράστια αγκαλιά. Από την Παρασκευή το βράδυ που έμαθαν τα καλά νέα, οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών δεν έχουν σταματήσει στιγμή να χαμογελούν. Μέχρι τότε η αγωνία τους συναγωνιζόταν μονάχα το πείσμα τους.

Αλλά νωρίς το βράδυ ήρθαν τα καλά νέα: το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκανε δεκτή την αγωγή τους με τη διαδικασία των εργατικών διαφορών, με την οποία ζητούσαν να κηρυχθεί παράνομη η διαθεσιμότητά τους, αφού -όπως ανέφεραν- ισοδυναμεί με απόλυση. Η προσφυγή των 397 καθαριστριών ανοίγει τον δρόμο και για άλλους εργαζόμενους. Οπως λέει ο δικηγόρος τους, Γιάννης Καρούζος, «ύστερα από την απόφαση-σταθμό, στον στενό δημόσιο τομέα, όπως είναι το υπουργείο Οικονομικών, τίθεται εκ ποδών ο θεσμός της διαθεσιμότητας και αποδεικνύεται απολύτως αντισυνταγματικός».

«Και τώρα ετοιμαζόμαστε να γυρίσουμε στις δουλειές μας», λένε συγκινημένες. «Kαι στις οικογένειές μας, στα παιδιά μας, στα σπίτια μας που έχουν μείνει μήνες χωρίς εμάς». «Τι μάθατε από όλο αυτό τον αγώνα;», τις ρωτάω κι απαντούν όλες μαζί, ανάμεσα σε γέλια, αγκαλιές και δάκρυα: «Το πιο σημαντικό είναι να το πάρεις απόφαση και να το παλέψεις. Κάθε μέρα ήταν και μια απόφαση, κάθε νύχτα και μια δοκιμασία».

Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι περνούσαν όλο το Σαββατοκύριακο από την Καραγιώργη Σερβίας, για να γνωρίσουν από κοντά τις γυναίκες που έριξαν με τις σκούπες και τα φαράσια τους το πρώτο γερό χαστούκι στις μνημονιακές κυβερνήσεις. «Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά, τις δουλειές μας πήραμε με τον τσαμπουκά», φωνάζουν οι καθαρίστριες, κι αυτός ο τσαμπουκάς τους φαίνεται πια στα χαμογελαστά τους πρόσωπα.

Σκεπτικό απόφασης

Εκτός όμως από τον δικό τους καθημερινό κι αδιάλλακτο αγώνα, αξίζει να καταγράψουμε δυο καίρια σημεία από το σκεπτικό του δικαστηρίου, που κουρελιάζει το κυβερνητικό αφήγημα. Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, «το Δημόσιο οφείλει να εξυπηρετεί τις λειτουργικές του ανάγκες με το υπάρχον προσωπικό του και εν προκειμένω η ανάθεση της καθαριότητας σε ιδιωτικά συνεργεία πρέπει να δικαιολογείται από λόγους προάσπισης δημοσιονομικού συμφέροντος [...], το οποίο δεν ταυτίζεται με το απλό ταμειακό».

Κατά την κρίση του δικαστηρίου, οι καθαρίστριες παρείχαν υψηλότερης ποιότητας υπηρεσίες από τα ιδιωτικά συνεργεία, «τα οποία ισοσκελίζουν τις χαμηλές προσφορές μέσω της παροχής ελλιπών και χαμηλής ποιότητας υπηρεσιών» και «η ανάθεση σε ιδιώτες συνεπάγεται αμφίβολο ταμειακό όφελος και επέφερε υποβάθμιση των συνθηκών υγιεινής και δυσλειτουργία των υπηρεσιών αυτών».

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί η θέση που διατυπώνει το δικαστήριο έναντι της επίκλησης «λόγων δημοσίου συμφέροντος» από την κυβέρνηση: «Οι λόγοι δημοσίου συμφέροντος που επικαλείται το εναγόμενο (σ.σ.: Δημόσιο) δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσουν ριζοσπαστικές επεμβάσεις στη ζωή των πολιτών, που οδηγούν στην εξαθλίωση πλήθος οικογενειών με προφανή τον κίνδυνο αποδόμησης της κοινωνίας».

«Αυτή την Κυριακή έχουμε γιορτή, γυρνάμε στις δουλειές μας και φεύγουνε αυτοί», φωνάζουν οι καθαρίστριες κι οι φωνές τους φτάνουν ψηλά μέχρι τα γραφεία του υπουργού και των στελεχών που τόσους μήνες τις περιφρονούσαν, τις ενέπαιζαν και τις «κατανοούσαν αλλά δεν μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημά τους». Από τα μεγάφωνα που έχουν στήσει στην κατάληψή τους ακούγεται η φωνή της Μαρίας Δημητριάδη: «Αιώνες γονατισμένη από την πίκρα η ψυχή του λαού, φτερούγες τώρα βγάζει κι ανεβαίνει, ποιος τη σταματάει;».

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Σκούπα στο Μνημόνιο

Της Αρτέμιδος Σπηλιώτη

Το θέμα που κυριαρχούσε στις συζητήσεις των ψηφοφόρων, λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, δεν ήταν το συνηθισμένο, δηλαδή τι θα ψηφίσει ο καθένας και τι λένε τα μυστικά (!) γκάλοπ. Αυτή τη φορά, όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, συζητούσαν για τη δικαίωση των απολυμένων καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και εξυμνούσαν τον τίμιο, σκληρό και αποφασιστικό αγώνα που έδωσαν για το αυτονόητο: το δικαίωμα στην εργασία που δεν μπορεί να θυσιαστεί στο όνομα καμίας «μεταρρύθμισης» και κανενός «πλεονάσματος».

Το ήθος, η ενότητα και η μαχητικότητα αυτών των 595 γυναικών, που μπορεί να είναι οι μανάδες μας, οι αδερφές μας και οι κόρες μας, έστειλε ένα πολύ σαφές μήνυμα στην ελληνική κοινωνία και στο εκλογικό σώμα: κανέναν αγώνας δεν είναι χαμένος πριν ξεκινήσει και κανένας δεν δικαιούται να σφετεριστεί τον αγώνα για επιβίωση ώστε να αποκομίσει πρόσκαιρα μικροκομματικά οφέλη.

Το μεγαλύτερο κέρδος, πέρα από την απόφαση για την επαναπρόσληψη των καθαριστριών, είναι τελικά ότι το μήνυμα ελήφθη από την κοινωνία, που διψούσε για μια νίκη που χαρακτηρίζεται από ήθος και συνέπεια. Κι αυτό είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποτυπωθεί και στην κάλπη. Μένει να δούμε αν οι κυβερνώντες, το πολιτικό προσωπικό της χώρας αλλά και η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος έχουν αντιληφθεί ότι υπάρχει ειδοποιός διαφορά μεταξύ της συναίνεσης και της υποταγής. Είναι τόσο σαφές και ηχηρό το μήνυμα που ουδείς δικαιούται να ισχυριστεί ότι δεν το έλαβε.